αναδημοσίευση
Συνεχίζουν και κλιμακώνουν, οργανώνοντας παραπέρα τη δράση τους.
Αυτή την ξεκάθαρη απόφαση πήραν χτες οι εργαζόμενοι της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο, σε μία ακόμα μαζική Γενική Συνέλευση και μία μόλις ημέρα μετά την τριμερή συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας.
Μια συνάντηση που απέδειξε και πάλι πόσο αδίστακτη είναι η εργοδοσία που εκτόξευσε νέες απειλές για νέες απολύσεις και εκβιάζοντας ταυτόχρονα για νέα προνόμια από την κυβέρνηση.
Ξεκάθαρη και ομόφωνη όμως ήταν και πάλι η απάντηση των χαλυβουργών μετά από 66 ημέρες απεργίας να συνεχίσουν τον αγώνα και με ατσάλινο πείσμα να απαιτούν:
Επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων και δουλειά με 8ωρο χωρίς καμία μείωση μισθών.
Ταυτόχρονα αποφασιστικά απλώνουν τον αγώνα τους σε κάθε χώρο εργασίας, καλώντας με ανοιχτή επιστολή (βλ. διπλανή στήλη) όλη την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της παναττικής - πανεργατικής απεργίας στις 17 Γενάρη.
Αντοχή, πειθαρχία, περιφρούρηση
«Ο αγώνας τώρα μπαίνει σε νέα πιο δύσκολη φάση.
Γνωρίζουμε ότι η νίκη, που χωρίς αυτή δεν κάνουμε πίσω, θα εξαρτηθεί από την αντοχή που θα δείξουμε, από την πειθαρχία στις αποφάσεις που παίρνουμε, στις κατευθύνσεις του ΔΣ του σωματείου και από την περιφρούρηση του αγώνα μας.
Χωρίς αυτά, όσο και να μεγαλώσει η αλληλεγγύη των άλλων εργαζομένων, δεν μπορούμε να νικήσουμε», επισήμανε μεταξύ άλλων στη ΓΣ ο πρόεδρος του σωματείου Γιώργος Σιφωνιός για να αναφερθεί στη συνέχεια στην ανάγκη οι εργαζόμενοι να οργανωθούν και να δραστηριοποιηθούν ακόμα περισσότερο στο πλευρό του σωματείου και των επιτροπών απολυμένων και γυναικών.
Ταυτόχρονα, να προχωρήσουν ακόμα παραπέρα την οργάνωση με συσκέψεις εργαζομένων ανά τμήμα του εργοστασίου που θα συγκροτήσουν επιτροπές.
Ταυτόχρονα, να προχωρήσουν ακόμα παραπέρα την οργάνωση με συσκέψεις εργαζομένων ανά τμήμα του εργοστασίου που θα συγκροτήσουν επιτροπές.
Να μπουν στη μάχη ακόμα και συνταξιούχοι χαλυβουργοί με συγκρότηση δικής τους επιτροπής. Τέλος, σημαντικό στοιχείο για τη συνέχεια του αγώνα, όπως επισημάνθηκε, αποτελεί και η περιφρούρησή του.
«Οσοι έρχονται εδώ, δεν έρχονται όλοι για το καλό μας.
Τη μεγαλύτερη βοήθεια στον αγώνα μας, τη μεγαλύτερη πίεση σε εργοδοσία και κυβέρνηση μπορεί να την κάνει η εργατική τάξη, μέσα στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις.
Καλές οι ευχές, η συμπάθεια και τα μεγάλα λόγια, αλλά αν η εργοδοσία και η κυβέρνηση δεν νιώσουν την ανάσα μας σε κάθε εργοστάσιο και επιχείρηση δεν πρόκειται να κάνουν πίσω», τόνισε ειδικότερα.
Την ανάγκη να δυναμώσει η αντιπαράθεση με τα ιδεολογήματα της εργοδοσίας ανέδειξε και η άποψη που υπερασπίστηκαν ορισμένοι στη συνέλευση (στην πλειοψηφία τους τσιράκια της εργοδοσίας) ότι για τις απειλές της εργοδοσίας ευθύνεται η συνέχιση του αγώνα.
Αποψη που ενισχύει τους εκβιασμούς σε βάρος των χαλυβουργών, επιβάλλοντας το δίλημμα «ή δουλεύετε σαν σκλάβοι ή μένετε στο δρόμο» για να προστατευτεί η ανταγωνιστικότητα του Μάνεση. Οταν ένας πολεμιστής πηγαίνει στη μάχη, δεν ενδιαφέρεται αν θα τον χτυπήσει σφαίρα, αλλά δίνει τη μάχη για να νικήσει, τόνισε μεταξύ άλλων, παρεμβαίνοντας στη ΓΣ, γυναίκα απεργού που συμμετέχει στην Επιτροπή Γυναικών που έχει συγκροτηθεί.
Εμένα ο άντρας μου δεν είναι στους απολυμένους, όμως δίνω τον αγώνα γιατί μέσα στους απολυμένους θα μπορούσε να είναι και το δικό μου το παιδί, πρόσθεσε.
