Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί μου (σου) φάτο...

Τρίτη, 10 Ιανουαρίου 2012

dimosiografoiert.blogspot.com

αναδημοσίευση

Βρισκόμαστε ίσως στην πιο κρίσιμη καμπή για τη λειτουργία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Στις πρώτες ημέρες του 2012 γεννήθηκε, όχι αναίτια, η προσδοκία ότι θα μπορούσε η ΕΡΤ να έχει υπόσταση και ρόλο στη δημόσια ενημέρωση.
 

Πιστέψαμε και πιστεύουμε ότι μέσα σε αυτό το σκηνικό κρίσης που ζούμε συνολικότερα ως χώρα και ειδικότερα στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης, μπορεί η δημόσια ενημέρωση να γίνει και πάλι κοινωνικό αγαθό και εμείς οι λειτουργοί του.
 

Η αποκαθήλωση του "κραταιού" συστήματος της "τρίτης εξουσίας", καθώς δεν τη χρειάζεται πλέον κανείς, τουλάχιστον όπως λειτούργησε σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν είναι απαραίτητα πλήγμα για τον δημοσιογράφο - εργαζόμενο.

Θα μπορούσε να γίνει ευκαιρία, αρκεί να το πίστευαν και όσοι διοικούν, όπως επίσης και όσοι διαχειρίζονται πολιτικά τη δημοσιονομική και κοινωνική κρίση της χώρας μας.
 
Στο όνομα τη δημοσιογραφικής ταυτότητας και της ιδιαίτερης φύσης του επαγγέλματος επικυρώθηκε νομοθετικά η εξαίρεση των δημοσιογράφων στα Δημόσια Μέσα Ενημέρωσης από το ενιαίο βαθμολόγιο - μισθολόγιο. 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Έστω και πρόσκαιρα δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστέψαμε ότι "κλήρωσε" ένας "πρωτοχρονιάτικικος μποναμάς". Σε μία δεύτερη σκέψη είπαμε...
Ε εντάξει, "ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί μου φάτο".

Εδώ είμαστε λοιπόν. Εργασιακό - μισθολογικό status δεν έχουμε. Θα το καθορίσει η ΚΥΑ, μετά από "διαβούλευση" με τις δημοσιογραφικές ενώσεις. Μέχρι τότε θα πορευόμαστε όπως είμαστε, δηλαδή με την καταγγελθείσα, ανενεργή τυπικά, συλλογική σύμβαση του 2008.

Την ίδια ώρα ο λόγος σου μας χόρτασε (;) και για να δρομολογηθεί το ζήτημα της ανανέωσης τουλάχιστον για τους 63 συναδέλφους δημοσιογράφους ορισμένου χρόνου, που θα είναι μαζί μας μέχρι και την προσεχή Δευτέρα.

Αγαστή η πρόθεση, έτσι όπως τουλάχιστον εκφράστηκε διά του Δ. Σ της ΕΡΤ και ΕΣΗΕΑ, ΠΟΕΣΥ, στις συνομιλίες με το αρμόδιο υπουργείο (κ.κ Καψής, Στεφάνου).

Όμως μέχρι αυτή την ώρα τουλάχιστον, γιατί με τις ώρες και τα λεπτά ζούμε, δεν έχει γίνει καμία ενέργεια για την προώθηση της έγκρισης του αιτήματος της Διοίκησης της ΕΡΤ για την ανανέωση των συμβάσεων 63 δημοσιογράφων στην Αττική και 12 στην υπόλοιπη Περιφέρεια.

Αλήθεια, πόσο μπορούν να αντέξουν οι συνάδελφοι συμβασιούχοι αυτό το "κρυφτούλι" του χρόνου; Μήπως είναι καλύτερα γι' αυτούς να πιστέψουν ότι "τελειώσανε";

Και εγώ ο αορίστου χρόνου, αν ξεπεράσω την ηθική διάσταση του θέματος, την αλληλεγγύη και το ψυχοπονιάρικο για το συνάδελφο που ήταν μαζί μου και στη δουλειά και στους αγώνες, έχω λόγο να προβληματίζομαι και να αντιδρώ; Μήπως γιατί "ξεβολεύουμαι" και θα πρέπει να εργαστώ περισσότερο για να καλύψω τα κενά;

Ε, λοιπόν ας τολμήσουμε να το πούμε. Αυτή η ΕΡΤ έχει τελειώσει. Ευτυχώς την τελείωσαν οι συνθήκες γιατί πραγματικά δεν ξέρω αν θα είχαμε τη δύναμη να την τελειώσουμε εμείς και πολύ περισσότερο οι εκάστοτε πολιτικοί προϊστάμενοι.

Η αγωνία μου για τους συμβασιούχους, μία από τις "κόκκινες γραμμές" του αγώνα μας, δεν προέκυψε από κανενός είδους συνδικαλιστική ή κομματική τακτική.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπαγορεύεται αποκλειστικά από το ανθρωπιστικό ιδεώδες της αλληλεγγύης. Δε νομίζω ότι είμαι τόσο αλτρουίστρια.

Αν ήμουν θα αντιδρούσα και ένα χρόνο πριν όταν και πάλι οιτότε συμβασιούχοι βρέθηκαν εκτός ΕΡΤ, δούλεψαν τρεις μήνες απλήρωτοι, για να επιστρέψουν κάποιοα στιγμή, μαζί και με νέους, οι μισοί σχεδόν από αυτούς.

Η μη ανανέωση των απολύτως απαραίτητων συμβάσεων ορισμένου χρόνου, η μη διαμόρφωση του εργασιακού status των δημοσιογράφων που απασχολούνται με σύμβαση αορίστου χρόνου στην ΕΡΤ, οι φημολογούμενες απολύσεις - στο όνομα μιας αποτυχημένης εφεδρείας - το έτοιμο νέο οργανόγραμμα, που όπως διευκρίνισε ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, βρίσκεται εδώ και μήνες στο συρτάρι του, συνθέτουν το πάζλ της επόμενης ημέρας στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Κυρίως, δε, αποδεικνύουν ότι η διοίκηση δεν παρουσίασε ποτέ ένα πλήρες business plan για την ΕΡΤ, όχι λόγω ανικανότητας ή τεμπελιάς, αλλά γιατί υπάρχει ένας απόλυτα σαφής πλέον κεντρικός πολιτικός σχεδισμός για τη δημόσια ενημέρωση.
Ή αφήστε τη στην τύχη της και όσο αντέξει μέχρι τον "φυσικό" της ευτελισμό, ή "σκοτώστε" κάθε αναπτυξιακή και λειτουργική δυνατότητα να έχει φωνή και παρέμβαση στην ενημέρωση και τον πολιτισμό. Να που είναι εύκολο τελικά να έχουμε εξαιρεθεί από το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και να γίνουμε υπάλληλοι!

Τη στιγμή μάλιστα που -απολύτως σωστά κατά την ταπεινή μου γνώμη- μπαίνει από τη διοίκηση και ένα κριτήριο για την επιλογή των συμβασιούχων που αφορά στη φυσιογνωμία του καθημερινού ραδιοτηλεοπτικού προγράμματος και συγκεκριμένα σε παρουσιαστές συγκεκριμένων εκπομπών που διαμορφώνουν την ταυτότητα της ΕΡΤ, γιατί αποσυνδέεται το θέμα των συμβασιούχων από τον κίνδυνο συνολικότερης υποβάθμισης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και γιατί ο αρμόδιος υπουργός επιμμένει ότι μπορεί ΕΡΤ και χωρίς τους συμβασιούχους;

Βέβαια,  θα ήθελα να υπενθυμίσω (προς της Διοίκηση) ότι ένα συγκεκριμένο τηλεοπτικό προϊόν που δικαίως θέλω στο πρόγραμμά μου δεν καθορίζεται μόνο από τον παρουσιαστή, αλλά και από τη δημοσιογραφική ομάδα.
Γι' αυτό και δεν είναι λύση η εξασφάλιση, μέσω των λεγόμενων ΠΕΘ (Προσωπικό Ειδικών Θέσεων) των 5 - 10 προσωπιοτήτων.
Και όλα αυτά αν προσπεράσουμε την αμφίβολη νομιμοποίηση ειδικών συμβάσεων, όταν δεν θα γίνουν αντίστοιχου τύπου, όπως οι αποκλειστικές, καθώς και αν "υπερβούμε" την κοινωνική αδικία και την επαγγελματική ανισότητα, που προκαλείται.

Απαιτώ, την προσεχή Τρίτη οι συνάδελφοι συμβασιούχοι να είναι στη θέση τους, όχι μόνο γιατί δεν μπορώ να βλέπω το άδειο γραφείο, αλλά γιατί φοβάμαι ότι σύντομα θα αδειάσει και το δικό μου.
Γιατί δεν έχω "καθορισμένο" μισθό, δεν ξέρω αν θ' αλλάξω και αντικείμενο, δεν ξέρω τι έχω. Ξέρω μόνο τι δεν έχω και τι μπορώ να έχω.
Και επειδή φοβάμαι, αλλά δεν δειλιάζω -όπως διευκρίνισε και ένας συνάδελφος- λέω να μην σταματήσω να αγωνίζομαι.

Αναστασία Ζήγου