Η Πέπη Ρηγοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και πήρε το δίπλωμα της Χημείας από το Πανεπιστήμιο. Συνέχισε σπουδές Ιστορίας της Τέχνης στην Σορβόννη, στο Ινστιτούτο Τέχνης και Αρχαιολογίας, όπου το 1984 υποστήριξε την διατριβή της:
"La scene chez Paul Klee". Δίδαξε Ιστορία Πολιτισμού και Τέχνη και Τεχνολογία στο Πολυτεχνείο Κρήτης, Ιστορία Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τέχνη και Επικοινωνία στο Τμήμα Επικοινωνίας του ίδιου ιδρύματος, όπου εργάζεται ως επίκουρος καθηγήτρια.
Έχει γράψει βιβλία και μελετήματα για την Τέχνη και έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει καλλιτεχνικές σειρές για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
---------------------------------------------------------------------------------------------------Σημείωμα .
Γνώρισα την Πέπη Ρηγοπούλου σε ένα ταξίδι του Παντείου Πανεπιστημίου , με φοιτητές καλλιτέχνες, δημοσιογράφους στο Βελιγράδι, την περίοδο των νατοϊκών βομβαρδισμών.
Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, μια σπάνια πανεπιστημιακός, μια ψυχή γεμάτη πολύτιμα συναισθήματα.Εκεί έμαθα, πως,
η Πέπη ήταν η φοιτήτρια , που βρισκόταν σκαρφαλωμένη στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, όταν μπήκε το τανκ, στις 17 Νοεμβρίου του 1973.
Δεν μου το είπε η ίδια. Το πληροφορηθήκαμε όλοι από τους φοιτητές της.Δεν το συζητά σχεδόν ποτέ. Κρατά τα "τραύματά" της και συνεχίζει αθόρυβα, σεμνά και ταπεινά να δίνει πάντα αγωνιστικό παρόν, όπου οι αγώνες αξίζει να δοθούν.
Η Πέπη δεν το εξαργύρωσε ποτέ. Γιατί ο πολύτιμος πλούτος της ψυχής της δεν μετρά στη ζυγαριά του χρόνου και των υλικών ανταλλαγμάτων η θέσεων η....
Είναι πάντα εκεί όρθια, αγέρωχη και αγωνίστρια δίπλα στους φοιτητές της , μόνο προσφέροντας !!!
Όχι απλά μαχητική πανεπιστημιακός. Ένας υπέροχος άνθρωπος.
Είμαι πράγματι πολύ ευτυχής, που την γνωρίζω.
Και , όταν, γυρίζοντας από το Βελιγράδι , κάναμε μία εκδήλωση, στο Σινεάκ , όπου μίλησε η. κ. Πέπη Ρηγοπούλου και τραγούδησε, η Πειραιώτισα και φίλη τραγουδίστρια , Πένυ Ξενάκη, που ήταν μαζί μας, στο ταξίδι, συγκινήθηκα και το κρατώ αυτό πάντα μέσα στην ψυχή μου...
Η κ. Πέπη Ρηγοπούλου με ευχαρίστησε απο τα βάθη της καρδιάς της για το βίντεο, που είχαμε τραβήξει στο Βελιγράδι και την αφήγηση , που το συνόδευε.
Πως να το ξεχάσω αυτό ;
Πόπη Χρ.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
της Πέπης Ρηγοπούλου
‘’…Από όλα αυτά τα ερωτήματα θα σταματήσω μόνο σε ένα.
Τι θα γίνει με τον ένα άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, που είναι σήμερα όλο και πιο ξεκομμένος από τον άλλο; Με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, που όταν πέφτει στα ζόρια αρνούμαστε να δούμε, να ακούσουμε να του μιλήσουμε; Όλο το πρόβλημα είναι εδώ.
Αυτό που δεν μπόρεσε να διδάξει στην πατρίδα μας η γερμανική κατοχή. Αυτό που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει ο Εμφύλιος, αλλά που ανήγαγε σε κανόνα ζωής η χούντα, ξαναχτυπά την πόρτα μας με το ένδυμα του νεοφιλελευθερισμού και με το επιχείρημα της οικονομικής κρίσης: Πρόκειται για την να κλείνουμε τα μάτια στη δυσκολία, να θεωρούμε αυτονόητο το δράμα του διπλανού μας, να σκύβουμε το κεφάλι και να κοιτάμε τη δουλειά μας, αν θέλουμε να έχουμε και όσο θα μπορούμε να έχουμε δουλειά…
…Μικρολεπτομέρειες πραγματικά. Μόνο που η ζωή μας κρίνεται όχι μόνο και τόσο στα μεγάλα σχέδια και στα μεγάλα μεγέθη, αλλά ακριβώς στις λεπτομέρειες. Δεν μπορεί να μας συγκινεί η ανεργία, δεν μπορεί να μας εξοργίζει η διαφθορά γενικώς, αλλά ο φίλος και ο γνωστός που έμειναν άνεργοι, ο κλέφτης που μας κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μας. Και δεν μπορούμε να μιλάμε για μεγαλειώδη σχέδια γαλάζιας, κόκκινης ή πράσινης ανάκαμψης, αν πρώτα δεν καταφέρουμε να νικήσουμε το φόβο που μας καταντά μια έμφοβη, μικρόψυχη και γι’ αυτό πιο εύκολα αναλώσιμη μονάδα. Αυτά τα μικρά και τα συγκεκριμένα είναι ο δρόμος για να καταλάβουμε τα μεγάλα.
Η διαφθορά, μας λένε οι ηγεσίες της Αριστεράς, δεν είναι το μείζον πρόβλημα. Μπορεί να έχουν ή να μην έχουν δίκιο στο οικονομικό πεδίο. Δεν έχουν στο πολιτισμικό και στο πολιτικό, γιατί από την άποψη αυτή η οικονομία είναι ηθική.
Ένας κόσμος που αποδέχεται ότι είναι βουτηγμένος στη διαφθορά είναι ένας κόσμος διαλυμένος από την αυτοϋποτίμηση, κομμένος όχι σε δύο, αλλά σε χίλια κομμάτια.
Το να σκεφτείς ότι ο άλλος υπάρχει πραγματικά, όχι ως ιδέα ή ως πληροφορία, αλλά σαν κάποιος που αυτή τη στιγμή δέχεται την επίθεση μιας κρίσης, είναι ίσως ο δρόμος.
ώστε τα σπασμένα κομμάτια να μη μπαλωθούν, αλλά να ενωθούν ανοίγοντας ένα δρόμο αντίστασης.’’
(από την «Ελευθεροτυπία», 22/12/2009)
