Εκατοντάδες συνάδελφοι δημοσιογράφοι , τεχνικοί ραδιοφώνου και τηλεόρασης, εφημεριδάδες τριακονταετίας η λίγο λιγότερο, νέοι συνάδελφοι με ονειρα και χωρίς ελπίδα είναι απλήρωτοι μέχρι και έναν ολ;oκληρο χρόνο και περνάνε πολύ ζόρικα...
Βασανίζομαι, όπου κι αν κοιτάξω στον χώρο μας
κάποιοι υποφέρουν άνεργοι, απλήρωτοι η με τον πέλεκυ πάνω από το κεφάλι τους, συμβιβασμένοι, φοβισμένοι, ανασφαλείς και τρομαγμένοι.
Δημοσιογράφοι, υπάλληλοι, τεχνικοί, φωτορεπόρτερ, λιθογράφοι , εργαζόμενοι στα ΜΜΕ στα πρόθυρα της τρέλας.
Βασανίζομαι , γιατί , πριν 8 χρόνια φωνάζαμε στις συνεδριάσεις του Μικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ όλα αυτά τα είχαμε προβλέψει, αλλά δεν πάρθηκε κανένα μέτρο.Πουλημένες ηγεσίες , άνθρωποι ξεφτιλισμένοι , των αφεντικών υπηρέτες, δίχως ίχνος ηθικής
μας έριχναν στο γκρεμό και δεν τους ένοιαζε, παρά μόνο η πάρτη τους κι η παρεούλα τους !
Βασανίζομαι, γιατί βλέπω στα μάτια των συναδέλφων μου παγωμένο ένα δάκρυ, που ανήμπορο να κυλήσει γυρνάει πίσω στις καρδιές τους μαχαίρι...δίκοπο.
Οι δικοί μας μας πουλήσανε.
Οι εχθροί ήταν δίπλα μας.
Ο "ΕΦΙΆΛΤΗΣ" ΜΑΣ ΕΊΧΕ ΞΕΠΟΥΛΉΣΕΙ ΠΟΛΎ ΦΘΗΝΆ.
Βασανίζομαι, γιατί ο λαός μας χρειάζεται , αλλά είμαστε πλέον λαβωμένοι βαριά .
Κάνουμε ό,τι μπορούμε ακόμα, αρκετοί από μας, ευτυχώς υπάρχουν πραγματικοί δημοσιογράφοι !
Αλλά δεν είμαστε το στήριγμα του λαού.
Επικρατούν τα ξεπουλημένα παπαγαλάκια.
Κι η δική μας φωνή ανήμπορη, ίσα, που ακούγεται λίγο.
Και όμως κάποτε ήμασταν δυνατοί.
Βασανίζομαι, γιατί δεν πετάξαμε έξω από τον κλάδο τους εργοδοτικούς, τα ανθρωποειδή, που μας έριξαν στην μεταξύ μας ανθρωποφαγία κι οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε πια το κουράγιο ούτε να τους φτύσουμε κατάμουτρα ενώπιον του λαού και να τους....τελειώσουμε οριστικά.
Βασανίζομαι, γιατί οι άνεργοι αυξήθηκαν επικίνδυνα κι όσοι εργάζονται δεν έχουν ένα μεροκάματο αξιοπρεπές για το ψωμί των παιδιών τους.
Βασανίζομαι , γιατί βλέπω την γενιά των δημοσιογράφων την δική μου
να είναι τόσο βαθιά λυπημένη που η κραυγή , η απελπισία, η αγάπη για την δημοσιογραφία δεν μπορεί να ακουστεί πουθενά πια.
Πουθενά.
Βασανίζομαι , γιατί , αντι να είμαστε στο δρόμο μαζί με όλους τους εργαζόμενους, κλειστήκαμε οι πιο πολλοί στη φυλακή μας και δεν κατεβαίνουμε ούτε στις διαδηλώσεις του κλάδου μας.
Βασανίζομαι, αλλά ένα σας λέω.
Η τώρα η ποτέ.
Δεν έχει μείνει χρόνος.
Ας γίνει η οργή μας ποτάμι να παρασύρει στον αγώνα και τους πιο φοβισμένους.
Βασανίζομαι , αλλά από ετούτη εδώ την σκληρή πραγματικότητα, που βιώνουμε,
σας λέω ότι η θέση μας είναι μαζί με τον λαό .
Στους δρόμους ...
Μαχητικά.
Ας έχουμε φωτεινό παράδειγμα τους απεργούς χαλυβουργούς !
Πόπη Χριστοδουλίδου
