Στα ΜΜΕ δεν χρειαζόταν καμιά κρίση, για να γίνει η ...σφαγή.
Καναλάρχες και μεγαλοεκδότες, μεγαλοεργολάβοι, συνδαιτυμόνες υπουργών των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας
απατεωνίσκοι, που φεσώνουν χρόνια εργαζόμενους και τους κάλυπταν, τη μία, οι πράσινοι και την άλλη, οι γαλάζιοι, διάττοντες αστέρες, που αγόραζαν ένα ΜΜΕ για να χουν εξουσία και όταν δεν τους αρκούσε αυτή η μέθοδος ψυχοθεραπείας, το έκλειναν σε μια μέρα και πέταγαν στην ανεργία, δίχως καμιά ντροπή τους εργαζόμενους.
Η διαφημιστική "πίτα" και τα έργα, τα μεσημεριανά γεύματα των υπουργών σε ΜΜΕ , που το ξεσκόνιζαν και τους έστρωνε το χαλί, με το αζημίωτο.Να κλάψουμε όλοι , για να έχει , ο εκδότης ψωμί να μας....δίνει.
Λες και δεν εργαζόμαστε.
Λες και μας το χαρίζει ...
Οικογενειακές, τάχα μου επιχειρήσεις, από τις οποίες έχουν απολυθεί 10 εργαζόμενοι, προσφάτως
και η ανθρωποφαγία υπαγόρευσε σε όσους έχουν μείνει, να σιωπήσουν , μην το μάθει, η δημοσιογραφική πιάτσα.
Εκεί, παρόντες φυσικά και οι τηλεοπτικοί αστέρες , με τους παχυλότατους μισθούς,
την ίδια ώρα, που ο ρεπόρτερ , που ξημεροβραιδιάζεται στο πεζοδρόμιο, παίρνει ψίχουλα,
εκβιάζεται, απειλείται και παρουσιάζει απόλυτα ελεγχόμενος, εικονική πραγματικότητα στον λαό.
Και όχι αληθινά ρεπορτάζ !
Παπαγαλάκια και ρουφιάνοι, αρκετοί σε λίστες κατάμαυρες υπουργείων η ξένων πρεσβειών, ασφαλίτες, κρυφοί η φανεροί, τυχοδιώκτες και "ανθρωποιειδή" , που έχουν βρωμίσει, τόσο πολύ
το δημοσιογραφικό επάγγελμα, που , όπου κι αν πιάσεις ...λερώνεσαι.
Και όλοι οι υπόλοιποι, οι πολλοί με αγωνία για το μεροκάματο,
με αγάπη για την δημοσιογραφία ,
με πόνο για το μέλλον όλου του εργαζόμενου λαού, να είμαστε, πολλές φορές, υποχρεωμένοι να απολογούμαστε για τους πράκτορες, τους λαδοπόντικες, τους "βρωμερούς"και τρισάθλιους τύπους της δικής μας πιάτσας.
Πριν να έρθει η κρίση, ήταν βέβαιο, πως , όσο τα σωματεία μας δεν ήταν και δεν είναι σωματεία,
αλλά λόμπυ, τάχα μου πνευματικών ανθρώπων και "αυλές", για να πίνουν οι κυρίες των τιμών
το τσάι τους, θα θυσιαστούν και 1.000 και 2.000 εργαζόμενοι στα ΜΜΕ , για να κάνει την δουλειά του, το αφεντικό.
Το αφεντικό , που ελέγχεται και ελέγχει την πολιτική εξουσία, ντόπια η ξένη, με σκοπό, έναν και μοναδικό.
Να ελεχθεί απολύτως και εις βάθος χρόνου η πληροφόρηση.
Και θυμώνω με συναδέλφους , που ακόμα να καταλάβουν που ανήκουν.
Να κατανοήσουν, πως ανήκουν στην εργατική τάξη και να σταματήσουν
το "κύριε ελέησον" στα αφεντικά και στα πειθήνια πολιτικά ανδρείκελα, που εκείνα έχουν στην υπηρεσία τους, πάντα.
Είμαστε εργάτες του τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού.
Και ως εργαζόμενοι οφείλουμε να σηκώνουμε κεφάλι και στις πιο δύσκολες περιόδους, γνωρίζοντας, που ανήκουμε, να δίνουμε μάχες τιμής κι αξιοπρέπειας, χωρίς κανένα φόβο.
Για αυτό, σας λέω πως , όσο ορισμένοι συνάδελφοι επιμένετε για να σώσετε το ....τομάρι σας-έτσι νομίζετε- να εθελοτυφλείτε , τόσο ο αριθμός των θυμάτων, θα αυξάνεται !
Ο αγώνας αυτός χρειάζεται ώριμους και αποφασισμένους μαχητές της ενημέρωσης,
στο πλευρό του λαού.
Για αυτό σας λέω, πως θυμώνω και οργίζομαι !
Πόπη Χριστοδουλίδου
