Πώς λέγεται κάποιος που φορτώνει 44 δισ. ευρώ στην πλάτη του εργάτη, του άνεργου, του συνταξιούχου, του επαγγελματοβιοτέχνη, του αγρότη και από την άλλη από το βιομήχανο, από τον εφοπλιστή, από τον τραπεζίτη, από το μονοπώλιο, από τον κεφαλαιοκράτη ζητά το... συμβολικό ποσό των 2,2 δισ. ευρώ;

Τα Μνημόνια και τα χαράτσια, διπλασιάζουν τους τόκους!

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Ο προϋπολογισμός τους τα λέει όλα!... 

Tο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2012 που παρουσίασε η κυβέρνηση των «αντιεξουσιαστών», ανάμεσα στα πολλά «σοσιαλιστικής» κατευθύνσεως μεγέθη περιλαμβάνει και τα εξής:

1) Μέτρα φοροεισπρακτικά και άλλα που, όπως προβλέπει το προσχέδιο, αποτιμώνται σε 11 δισ. ευρώ.

2) Την ίδια ώρα, στο ίδιο προσχέδιο, καταγράφεται ότι μόνο για τόκους ο ελληνικός λαός καλείται εντός του 2012 να πληρώσει προς κάθε λογής τοκογλύφους, κερδοσκόπους, ομολογιούχους, ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες, περίπου 18 δισ. ευρώ.

Τι σημαίνουν αυτά:

Ότι ακόμα κι αν οι «σωτήρες», μέσα από τις αυξήσεις των φόρων, τα χαράτσια και τις μειώσεις των κοινωνικών δαπανών, μαζέψουν αυτά τα επιπλέον 11 δισ. ευρώ που προβλέπει ο προϋπολογισμός τους, ακόμα, δηλαδή, κι αν εκτελέσουν το λαό - αφού αυτά τα μέτρα ισοδυναμούν ακριβώς με εκτέλεση - τότε και πάλι ο (εκτελεσμένος) λαός θα τους... «χρωστάει» περί τα 7 δισ. ευρώ μέχρι να συμπληρωθούν τα 18 δισ. που απαιτεί να εισπράξει με τη μορφή τόκων η πλουτοκρατία!

Με άλλα λόγια:

Οι περίφημες «θυσίες που πιάνουν τόπο» δεν είναι απλώς ένα ψέμα. Είναι ένα έγκλημα.

Μέσα από τα ίδια τα στοιχεία της κυβέρνησης αποδεικνύεται ότι πρόκειται για «θυσίες χωρίς τέλος».

Για θυσίες χωρίς αντίκρισμα.

Για θυσίες που δε γίνονται στο βωμό της «σωτηρίας» του τόπου, αλλά στο βωμό της σωτηρίας του κεφαλαίου διά της μεταβίβασης του κόστους της δικής του κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό που αποδεικνύεται σε κάθε βήμα της κυβέρνησης, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είναι ότι, τελικά:

α) Η πολιτική που περικόπτει εισοδήματα και καταργεί κοινωνικά δικαιώματα είναι (σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού τους) μια πολιτική που κρατάει τον ελληνικό λαό δεσμώτη - αιώνια - της φτώχειας, της ανέχειας και του χρέους.

β) Κάθε χρόνος εφαρμογής αυτής της πολιτικής είναι η εγγύηση - το λένε τα δικά τους τα νούμερα - πως ο επόμενος χρόνος θα είναι ακόμα πιο δραματικός.

γ) Κάθε εξοντωτικό μέτρο που παίρνουν δεν είναι το «έσχατο», αλλά ο προθάλαμος του επόμενου!

δ) Κάθε νέο χαράτσι δεν είναι το «τέλος», είναι η αρχή μιας σειράς νέων, ακόμα πιο δυσβάσταχτων, χαρατσιών.

Χαράτσια που όχι μόνο δε μειώνουν τα μελλοντικά βάρη για τους εργαζόμενους, αλλά τα πολλαπλασιάζουν!

Επίσης:

Τα 18 δισ. ευρώ για τους τόκους που «πρέπει» να πληρώσει ο λαός (και «πρέπει» να τα πληρώσει στο όνομα ενός χρέους που μόνο οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν το προκάλεσαν) ισούνται με το 8,3% του ΑΕΠ της χώρας, όπως το υπολογίζει το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2012.

Αξίζει εδώ να θυμηθούμε το εξής:

Το 2007, δηλαδή τη χρονιά πριν την εκδήλωση της κρίσης, η Ελλάδα πλήρωνε σε τόκους το 4,2% του ΑΕΠ της.

Τι σημαίνει αυτό:

Ότι στα τρία χρόνια μετά την εφαρμογή των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων, των εφαρμοστικών μέτρων, των χαρατσιών, των μειώσεων μισθών, των κεφαλικών φόρων, των εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων κ.ο.κ., οι «σωτήρες» του τόπου, αυτό που έχουν καταφέρει είναι ο ελληνικός λαός να πληρώνει... διπλάσιους τόκους ως ποσοστό του ΑΕΠ απ' ό,τι το 2007!

Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι:

Μετά απ' όλα αυτά τα μέτρα που αφανίζουν το λαό, μετά απ' όλα αυτά τα μέτρα που υποτίθεται ότι λαμβάνονται για να μειωθούν τα βάρη από το χρέος, τα βάρη όχι μόνο δε μειώνονται, όχι μόνο δε σταθεροποιούνται, αλλά... διπλασιάζονται!

Κουίζ

Τα συνολικά φορολογικά έσοδα του προσχεδίου του προϋπολογισμού για το 2012 υπολογίζονται στα 56,3 δισ. ευρώ.

Από αυτά περίπου τα 44 δισ. ευρώ η κυβέρνηση υπολογίζει να τα εισπράξει μέσα από φόρους και χαράτσια που βαρύνουν τις πλάτες του ελληνικού λαού.

Τι όμως υπολογίζει να πάρει η κυβέρνηση από τις εταιρείες;

Tο ιλιγγιώδες ποσό των 2,2 δισ. ευρώ!

Και τώρα το κουίζ μας:

Πώς λέγεται κάποιος που φορτώνει 44 δισ. ευρώ στην πλάτη του εργάτη, του άνεργου, του συνταξιούχου, του επαγγελματοβιοτέχνη, του αγρότη και από την άλλη από το βιομήχανο, από τον εφοπλιστή, από τον τραπεζίτη, από το μονοπώλιο, από τον κεφαλαιοκράτη ζητά το... συμβολικό ποσό των 2,2 δισ. ευρώ;

Μα είναι προφανές:

«Σοσια...ληστής» λέγεται ο άνθρωπος!

Όλο το παραπάνω κείμενο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ριζοσπάστης, 5/10/2011

Ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος είναι γνωστός για την αιχμηρή και πάντα τεκμηριωμένη πένα του, τόσο ως αρθρογράφος όσο και ως συγγραφέας.

Το τελευταίο του βιβλίο μάλιστα «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» αποτελεί ένα χρήσιμο «εργαλείο» για να κατανοήσουμε «τι» συμβαίνει στον κόσμο και στην Ελλάδα, αλλά και «γιατί» συμβαίνει.

Το βιβλίο, αφενός θέτει τα κρίσιμα ερωτήματα, αφετέρου δίνει στέρεες απαντήσεις:

Πόσοι φτωχοί απαιτούνται για να «παραχθεί» ένας πλούσιος;

Πώς γίνεται την τριετία 2008-2010, που δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν στις στρατιές της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης και της ανεργίας, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη να έχει διπλασιαστεί;

Ποιοι, πώς και γιατί δημιουργούν τα χρέη και τα ελλείμματα;

Ποια τα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα και τον κόσμο;

Ποιος ο ρόλος της ΕΕ, του ΔΝΤ, του εγχώριου πολιτικού συστήματος;

Γιατί η Ιστορία της Ελλάδας είναι μια διαρκής ιστορία χρεών, ελλειμμάτων και Μνημονίων από το 1821;

Πού μας οδηγούν τα Μνημόνια και πώς φτάσαμε ωε εδώ;

Η κρίση έχει πρόσημο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό; Την προκαλούν όλοι; Την πληρώνουν όλοι;

Ποιοί και πώς κερδίζουν από την κρίση;

Ποιά είναι η «διέξοδος» από την κρίση και πώς επιτυγχάνεται;