"Σε λίγες μέρες , το μοναδικό φαρμακείο, που έκανε υπομονή και μας έδινε φάρμακα,
μη αντέχοντας άλλο, σταματά την χορήγηση.
Μου ήρθε ο κεφαλικός φόρος και πρέπει μέχρι τις 30 του μήνα να πληρωθεί , 400 ευρώ.
Στον μισθό, στις 27, που τον παίρνω, περικοπή, 200 ευρώ.
Μείον 600 κάτω , αυτο τον μήνα !
Τα παιδιά έχουν έξοδα, γιατί άρχισαν τα σχολεία.
Το στεγαστικό τρέχει.
Κι εγώ πρέπει ατσαλάκωτος, καλογυαλισμένος κι άψογος να πάω να δουλέψω
περισσότερο από χτες, γιατί έχει δουλειά πολλή κι ανάγκες μεγάλες.
Που να κοιτάξεις για μια ελπίδα ;
Μεταθέσεις, κλοτσοπατινάδα, διώξεις, περικοπές και κυνηγητό των ενστόλων..."
Το τηλέφωνο κλείνει.
Η γραμμή σιωπηλή.
"Τι να πούμε κι εμείς, που περάσαμε τόσα.
Τι να πούμε κι εμείς, που είδαμε...συμφορές" .
Κουράγιο φίλε μου ...
Μαζί είμαστε, στο ίδιο μετερίζι !
Καλημέρα !
Πόπη Χριστοδουλίδου
