Από τα πέρατα του κόσμου στην Πάρο για το «Εξπρές Σάμινα» !!!

Φίλοι για πάντα, μέσα απο το τραγικό νασυάγιο του Σάμινα¨!

"ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΘΝΟΣ" 
26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010 

αναδημοσίευση 

ρεπορτάζ : Πόπη Χριστοδουλίδου

Η Σβετλάνα και ο Ντιμίτρι από τη Ρωσία γνώρισαν τη Χάιντι από τις ΗΠΑ πάνω στη σωστική λέμβο, την ώρα που αγωνίζονταν να σωθούν. Από τότε έγιναν φίλοι. Φέτος ήρθαν μαζί στο νησί για να τιμήσουν τη μνήμη των νεκρών...
Ο Ντιμίτρι, η Σβετλάνα και η Χάιντι μπροστά στις «Πόρτες».
Η τραγική νύχτα του ναυαγίου τους έκανε για πάντα φίλους


Με την σύζυγο του αείμνηστου υπολιμενάρχη της Πάρου,  Δημήτρη Μάλαμα .
Στη φωτογραφία, που κρατάω, ο υπολιμενάρχης ο ηρωικός με την ευαίσθητη καρδια !



Δέκα χρόνια μετά το τραγικό ναυάγιο του «Express Σάμινα», στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, στην περιοχή Κορακιές της Πάρου, ξαναθυμήθηκαν εκείνη την τραγική νύχτα της 26ης Σεπτέμβρη του 2000.

Ηταν τότε που το μοιραίο πλοίο προσέκρουσε επάνω στις βραχονησίδες Πόρτες, βυθίστηκε και οδήγησε σε τραγικό θάνατο 80 ανθρώπους.

Με δακρυσμένα μάτια τα τρία νεαρά παιδιά, που γνωρίστηκαν και έγιναν φίλοι μέσα στη βάρκα που τους διέσωσε, η Χάιντι από την Αμερική, η Σβετλάνα και ο Ντιμίτρι από τη Ρωσία, βρέθηκαν χθες στην Πάρο για να κάνουν το χρέος τους απέναντι στους συνεπιβάτες τους, τα θύματα του τραγικού ναυαγίου. Και οι τρεις επέβαιναν στο μοιραίο πλοίο, πηγαίνοντας να κάνουν διακοπές στο κυκλαδίτικο νησί.

Η Χάιντι, κοιτάζοντας με πόνο τις «Πόρτες», είπε στο «Εθνος»:
«Ηταν απίστευτο αυτό που έγινε, να πάει το πλοίο στον βυθό. Με τη Σβετλάνα και τον Ντιμίτρι δεν γνωριζόμασταν και κατά τύχη βρεθήκαμε μαζί και οι τρεις στην ίδια σωστική λέμβο. Στη συνέχεια μας πήραν ψαράδες με τα σκάφη τους και μας έβγαλαν στην ακτή. Από τότε γίναμε φίλοι. Και φέτος ήρθαμε μαζί για να τιμήσουμε τη μνήμη των θυμάτων. Γιατί θα μπορούσαμε να ήμασταν και εμείς ανάμεσα στους νεκρούς».

Το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, όπου έγινε το τρισάγιο

Η κοπέλα από τις ΗΠΑ θυμάται πως όλοι πίστευαν πως θα πεθάνουν εκείνο το βράδυ. Κάθε φορά που έρχονται στην Πάρο αισθάνονται σαν στο σπίτι τους. Αισθάνονται ότι βρίσκονται κάθε φορά μαζί με τους ανθρώπους που έχουν φύγει. Τόσο η Χαίντι όσο και οι φίλοι της από τη Ρωσία είπαν συγκινημένοι πως νιώθουν πολύ δυνατά και όμορφα συναισθήματα για τον κόσμο του νησιού, που μετά το ναυάγιο τους αγκάλιασε.

Η Σβελτάνα από τη Ρωσία παρέμεινε όλη την ώρα του τρισάγιου μέσα στην εκκλησία κλαίγοντας. Οταν βγήκε, τα μάτια της ήταν κατακόκκινα από το κλάμα και κοίταζε με πόνο στο πέλαγος τις βραχονησίδες Πόρτες.

Στις Κορακιές

Γ. Κιουλαφής: Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω ποια δύναμη με βοήθησε

Και οι τρεις διασωθέντες τουρίστες στάθηκαν όρθιοι στην άκρη του λόφου στις Κορακιές για αρκετή ώρα, ενώ έσφιγγαν σε ένδειξη συμπαράστασης τα χέρια μανάδων, συζύγων και παιδιών, οι οποίοι δέκα χρόνια τώρα θρηνούν τους οικείους τους που χάθηκαν άδικα στο ναυάγιο του «Express Σάμινα».

Ολοι όσοι ήταν χθες εκεί στις Κορακιές, στο τρισάγιο για τα θύματα του «Σάμινα», θυμήθηκαν, δάκρυσαν είπαν «ξανά ποτέ». Δίπλα τους η Αμερικανίδα και το ζευγάρι των Ρώσων στέκονταν μπροστά στο μνημείο των θυμάτων της τραγωδίας, συγκινημένοι και συγκλονισμένοι από τις τραγικές μνήμες τους.

Ο Γ. Κιουλαφής πριν από 10 χρόνια...

Εσωσε τον εαυτό του και τη μικρή Εμμανουέλα

Πριν από το ναυάγιο ο Ναξιώτης Γιώργος Κιουλαφής είχε δύο γιους, τον Στέλιο και τον Γιάννη. Από το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 ο ίδιος έχει πια τρία παιδιά: είναι ο δεύτερος πατέρας πλέον της 13χρονης Εμμανουέλας.

Πριν από δέκα χρόνια, κάνοντας πραγματικά υπεράνθρωπο αγώνα, παλεύοντας με τα κύματα και κρατώντας ψηλά, στο αριστερό του χέρι, το τρίχρονο ξανθό κοριτσάκι που το έχασαν από τα χέρια τους οι γονείς του στη βύθιση του «Express Σάμινα», το έσωσε.

Χαρούμενος γιατί κατάφερε με τη βοήθεια της Παναγίας να σώσει και τη μικρή και τον εαυτό του εκείνο το μοιραίο βράδυ, ο κ. Κιουλαφής είπε στο «Εθνος»: «Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω ποια δύναμη με βοήθησε να κάνω αυτή την υπεράνθρωπη προσπάθεια και να τα καταφέρω και να σωθούμε και οι δύο.

Στην αρχή, όταν με πήρε στον βυθό το πλοίο και ξαναβρέθηκα στην επιφάνεια της θάλασσας έπειτα από λίγη ώρα, έχοντας δίπλα μου, δυστυχώς, πτώματα συνεπιβατών μου, άκουσα κλάμα μωρού. Το πήρα στα χέρια μου και τέσσερις ολόκληρες ώρες παλέψαμε με τα κύματα, μέσα στο σκοτάδι, χωρίς να ξέρω αν θα σωθούμε ή αν θα πνιγούμε και οι δύο μαζί.



Στις Κορακιές το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου .
Για να μην ξεχνάμε ποτέ !

Την περισσότερη ώρα για να μην πίνει το μωρό νερό, το κρατούσα όσο πιο ψηλά μπορούσα με το αριστερό μου χέρι.
Ακόμα και όταν μας εντόπισε κοντά στα βράχια στις Κορακιές το αλιευτικό σκάφος των αδελφών Μιχάλη, Αντώνη και Μανώλη Ζουμή, στο οποίο επέβαιναν και οι λιμενοφύλακες Αγγελος Μεσολογγίτης και Δημήτρης Μπισμπιρούλας -στους οποίους χρωστώ ευγνωμοσύνη- ήταν δύσκολο να μας ανεβάσουν επάνω.

 Τελικά τα κατάφεραν».

Η τρίχρονη τότε Εμμανουέλα, κόρη του Γιάννη Σκουλάκου, σώθηκε χάρη σε αυτό τον άνθρωπο. Σήμερα είναι μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου και σε λίγο θα γιορτάσει τα γενέθλιά της.

ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ