"Γιά...όνομα...τραγούδι", φίλε...
Ένας φίλος από τα παλιά , ένας μοναδικός άνθρωπος σε ότι αγαπούσε και ασχολείτο-όπως τις
αξέχαστες μουσικές εκπομπές του , στο δημοτικό ραδιόφωνο του Πειραιά, "Κανάλι 1" .
ο ψηλός ,με το μουστάκι και το "άγριο" βλέμμα, που, σε δευτερόλεπτα γινόταν
γελαστό, φιλικό και οικείο σαν μια ζεστή ανθρώπινη αγκαλιά, νύχτα, χειμώνα, στον έρημο Πειραιά,Λεβέντης και αξιοζήλευτα αξιοπρεπής, όπως έζησε, έτσι ξεκίνησε για το άγνωστο ταξίδι ,
ο φίλος μας...
Θυμάμαι την χαρά του, όταν πρωτόφερε στον Πειραιά και στο "Κανάλι 1" , τον Γιάννη Κότσιρα
και μας έλεγε ,πως, ο καλλιτέχνης αυτός μια μέρα θα γίνει μεγάλος και τρανός.
Θυμάμαι, ένα μεσημέρι, με ουζάκι κι αγάπη στη 'Σαμαριά", εσύ, εγώ,
ο Λάμπρος Παπαξενάκης κι ο Γιώργος Κρητικός
με πολύ γέλιο, αστεία, πειράγματα και ξεγνοιασιά.
Τελευταία φορά, σε είδα ,τον Δεκέμβρη του 2010, στο πάρτι του peiratikou
και με ακούμπησες με αγάπη στον ώμο, με ένα βλέμμα απορίας και πικρας μαζί,
γιατί με είδες, που περπατούσα με μπαστούνι.
Τα γέλια μας στο ραδιόφωνο, μέσα κι έξω από το στούντιο,
ακούγονται ακόμα φίλε...
Είσουν σαν άνθρωπος μοναδικός σε όλα, μα σε όλα.
Και τούτο το ταξίδι συνεχίζει μια μοναδική πορεία ενός ανθρώπου,
που λάτρευε την μουσική και με αυτήν είχε γεμίσει όλη του τη ζωή !
Κατευόδιο, Γιώργο μας ,
μα φυσικά, με ένα τραγούδι !
Πόπη Χριστοδουλίδου
