Μια ζωή , χωρίς ελπίδα.
Στερημένοι εργάτες σε πολυεθνική σε ξένη χώρα , οι νέοι από το Μπαγκλαντές
Κι όταν ξέσπασε η...φωτιά στη Λιβύη , που να σωθείς, πως να επιζήσεις.
Το πλοίο, σου φαίνεται να είναι η μόνο έξοδος διαφυγής.
Ένα ταξίδι με σκέψεις θλιβερές.
Αγωνία, τρόμος, απελπισία.
Δεν ήθελαν να γυρίσουν πίσω από εκεί, που έφυγαν, για μια καλύτερη ζωή.
Η ΘΆΛΑΣΣΑ σου μοιάζει η μόνη ελπίδα.
Νύχτα βαθιά.
Παγωνιά , φόβος, το σώμα σιγά-σιγά παύει να έχει αίσθηση.
ΥΠΟΘΕΡΜΊΑ.
ΘΆΝΑΤΟΣ...
Κόλαση να ζεις,
κόλαση και να πεθαίνεις...
Νέα παιδιά με όνειρα.
Με ψυχή,με προσδοκίες για κάτι πιο ελπιδοφόρο.
Και όμως πάγωσαν .
Δεν πρόλαβαν να ερωτευθούν,
να χαρούν καλά καλά
και... έφυγαν με τραγικό τρόπο...
Κι η φωτιά έγινε σε μια τραγική νύχτα παγωνιά θανάτου.
Κι έπειτα, εμείς, να τρέχουμε στη Σούδα,
οι Έλληνες, που πονάμε τους δυστυχισμένους λαούς.
Οι απλοί άνθρωποι ....που δεν άντεξαν την δραματική νύχτα,
το πικρό ξημέρωμα, στη Σούδα...
ΚΙ ΕΔΏ ΣΤΗΝ ΑΘΉΝΑ ΧΑΡΟΠΑΛΕΎΟΥΝ ΜΕΤΑΝΆΣΤΕΣ , ΖΗΤΏΝΤΑΣ ΜΙΑ ΕΛΠΊΔΑ...
Ενας φίλος απο την Σούδα μου έστειλε μήνυμα...
Πολύ πικρή Κυριακή...
Ο θάνατος μας πάγωσε όλους...
Μερικές μέρες ξημερώνουν με μάτια υγρά και μια πικρή γεύση στο στόμα.
Σαν το ξημέρωμα της 6ης Μαρτίου του 2011 , στη Σούδα...
Πόπη Χρ.
