ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ...ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ

Η ανθρώπινη ζωή και η σωματική ακεραιότητα είναι τα υπέρτατα, πανανθρώπινα αγαθά.

Δεν μπαίνει στη ζυγαριά η ζωή, και δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο γιατί δεν υπάρχει μέτρο για να την μετρήσεις, γιατί η αξία της είναι ανεκτίμητη, γιατί η ζωή του καθενός είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, στους αιώνες των αιώνων αν και πεπερασμένη.

Ο θάνατος από την άλλη είναι το πιο οριστικό πράγμα. Απόλυτος, αξεπέραστος, μη αναστρέψιμος και ο άνθρωπος απόλυτα υποταγμένος σε αυτή τη μοίρα και απόλυτως αδύναμος μπροστά στον Αδη, όσο κι αν όλες θρησκείες προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους ότι τους περιμένει ένας άλλος κόσμος όταν κλείσουν τα μάτια τους.

Η ελληνική κοινωνία τον τελευταίο καιρό, δείχνει να έχει χάσει όμως τον ανθρωπισμό της, να έχει ξεχάσει ότι πέρα από την οικονομική κρίση υπάρχουν οι έννοιες άνθρωπος, ζωή, σεβασμός.
Εχει χωριστεί σε στρατόπεδα και έχει υψώσει τείχη γύρω της...για να βλέπει μόνο όσα εκείνη θέλει.

Τυφλωμένοι από μισαλλοδοξία οι μεν, βρίζουν και καταριούνται...όποιονδήποτε έχει πιο σκούρο χρώμα από αυτούς...
Κατατρεγμένοι από εμφυλιακές και δικτατορικές εμμονές, οι δε αποκηρύσσουν οποιονδήποτε φορά στολή και φέρει το εθνόσημο.

Οι συντηρικότεροι...δεν σταματούν να λένε και να ξαναλένε ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι λαθρομετανάστες, οι προοδευτικότεροι μοιάζουν ασυγκίνητοι μπροστά στην απώλεια της ζωής δυο νέων αστυνομικών και περιορίζονται σε κάποιες χλυαρές ανακοινώσεις.
Ενώ άλλοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, εκατέρωθεν.

Σταματήσαμε να βλέπουμε ζωές, βλέπουμε μόνο ταμπέλες: "Αυτός είναι μπάτσος", "Αυτός είναι λαθρομετανάστης", "Αυτός είναι αναρχοκομουνιστής" και πάει λέγοντας.

Ο Γιώργος και ο Γιάννης δεν θα ξαναγυρίσουν σπίτια τους και οι μάνες τους θα βάλουν για πάντα τα μαύρα. Μπήκαν στην Αστυνομία για μια καλύτερη ζωή..κατέληξαν θύματα στο μακρύ κατάλογο των πεσόντων εν ώρα υπηρεσίας.

Δεν ξαναγύρισε σπίτι του από τα Εξάρχεια ούτε ο 16χρονος Αλέξης, ούτε ο Σωτήρης στην Ηγουμενίτσα και πιθανώς σπίτι τους να μην γυρίσουν ο Χασάν και ο Μοχάμεντ και οι συμπατριώτες τους που κάνουν απεργία πείνας στην Υπατία. Μάνες έχουν όλοι, όπως και οι εκατοντάδες που πνίγηκαν στο Αιγαίο, προσμένοντας μια καλύτερη ζωή.

Οι ζωές ΟΛΩΝ έχουν την ίδια ακριβώς αξία, αυτό ξεχνά η φανατικά και άρρωστα διχασμένη ελληνική κοινωνία. 

Ο θάνατος δεν είναι ταξικός ή φυλετικός, δεν διαχωρίζει.
Ο πόνος που προκαλεί είναι ο ίδιος είτε μιλάς ελληνικά είτε αραβικά είτε διαδηλώνεις στις πορείες, είτε τις καταστέλεις.

Κι ο πόνος είναι βαθύτερος όταν ο θάνατος είναι ξαφνικός και άδικος.

Είμαστε όλοι ίσοι μπροστά στο θάνατο....γιατί να μην είμαστε και στη ζωή?

Δ.Ν.ΒοΓ.