PROS PEIRATIKOI@YAHOO.GR
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ
Οδύνη και οργή .
Αυτά είναι τα δυο συναισθήματα που εναλλάσσονται στην ψυχολογία όλων μας για τον άδικο χαμό των συναδέλφων .
Οργή για την υποκρισία που περίσσεψε τις τελευταίες μέρες από κείνους που ευτέλιζαν τους ενστόλους μέχρι χθες και βγήκαν χωρίς ντροπή με κροκοδείλια δάκρυα να μοιραστούν τον πόνο με μας και την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Περίμενα να ταφούν τα παιδιά για να γράψω την άποψη μου, γιατί ούτε αυτό δεν σεβάστηκαν προσβάλλοντας την μνήμη τους αρκετοί απ αυτούς που ξεδιάντροπα και εμετικά βγήκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Τα τελευταία χρόνια σκοτώθηκαν αστυνομικοί τραυματίστηκαν περισσότεροι.
Τις περισσότερες φορές περνούσε στα ψιλά των ειδήσεων με την κλασική έκφραση πολλών μεγαλοδημοσιογραφων <ήξερε τους κινδύνους όταν επέλεξε αυτό το επάγγελμα> ακόμα και από εργατοπατέρες έχει ακουστεί αυτή η απαράδεκτη φράση και μόνο για ενστόλους.
Και ξαφνικά ο κόσμος ο απλός πολίτης ξέσπασε.
Γιατί?
Γιατί ξαφνικά βγήκε το κράνος και από κάτω ήταν δυο παιδιά 22 άχρονα .
Δυο παιδιά της διπλανής πόρτας που θα μπορούσαν να ναι γιοι, αδέλφια φίλοι του οποιουδήποτε .
Ξαφνικά είδαν δυο οικία πρόσωπα που σόκαραν και έδωσαν ζωή στην άψυχη στολή και δεν έμοιαζαν με μπάτσους, γουρούνια η δολοφόνους.
Αυτήν την εικόνα που χρόνια τώρα δίνουν πολλοί γιατί έτσι τους βολεύει, στους ενστόλους .
Αυτοί που δημιούργησαν τέτοιο κλίμα και οδήγησαν στην απαξίωση τα σώματα ασφαλείας και τους εργαζόμενους σ αυτά .
Που βρίζουν και λοιδορούν παιδιά, που ενώ είναι μαθητές του 19 και του 20 επέλεξαν να παίζουν την ζωή τους κορώνα γράμματα και όχι να τρώνε το επίδομα ανεργίας που επέλεξαν να δουλεύουν στο κρύο και τη ζέστη ,την Κυριακή και τα βράδια για να τους απαξιώνουν καλοθρεμμένοι τεμπέληδες .
Αυτοί που ανέχονται και πληρώνουν την μίζα οπουδήποτε τους την ζητήσουν,
χωρίς να βγάλουν μιλιά και την ίδια στιγμή για έναν έλεγχο η μια παρατήρηση βγαίνουν στα κανάλια ή απειλούν με μετάθεση με την γνωστή φράση <ξέρεις ποιος είμαι εγώ>.
Συνάδελφοι,
επίτηδες μας απαξίωσαν και μας στοχοποίησαν, γιατί η στολή πάντα ερέθιζε και ήμασταν η εύκολη λύση .
Μας θελαν κούτσουρα άψυχα με στολή ή να φαινόμαστε έτσι.
Όμως ο θάνατος δυο παιδιών αφύπνισε την κοινωνία, η οποία έβλεπε μουδιασμένη μια μικρή μειοψηφία να επιβάλει την αναρχία, μη θέλοντας την πραγματική Δημοκρατία.
Τη Δημοκρατία που μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε με ασφάλεια να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να μην φοβόμαστε την ληστεία και το βιασμό, αλλά και να διαδηλώνουμε για τα αιτήματά μας ειρηνικά.
Έτσι φθάσαμε στο σημείο να τραβάνε το όπλο η να ρίχνουν με ευκολία τις πέτρες και τις μολότοφ στους ενστόλους, λες και και δεν μας περιμένει εμάς σπίτι, ούτε μάνα, ούτε γυναίκα, ούτε παιδιά.
Αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη απ τον Γιώργο και το Γιάννη,
γιατί δεν καταφέραμε να ανατρέψουμε το κλίμα αυτό η να έχουν τα υλικά, που θα πρεπε γιατί δεν περίσσεψαν λεφτά να αγορασθούν τα προηγούμενα χρόνια αυτά,
που έπρεπε να χουν, άλλα ο αγώνας ήταν άνισος.
Να ναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει και ο θεός να δώσει δύναμη στους οικείους και κυρίως στις μανάδες, που θα κουβαλάνε μια ζωή τον σταυρό τους, αλλά είναι περήφανες, γιατί σε αντίθεση με ένα σωρό κοπρίτες, εκείνες γέννησαν και έδωσαν στην κοινωνία δυο λεβέντες ΗΡΩΕΣ.
ΜΕ ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ, ΠΟΥ ΦΟΡΑΩ
ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΑΣ Δ.ΦΩΤΗΣ
