Προς: peiratikoi@yahoo.gr
Για τον Ηλία
Γράφω σε σένα Πόπη για τον Ηλία γιατί αισθάνομαι ότι τιμάς τον άνθρωπο ,το φίλο, το συνάδελφο που κάποιοι είχαμε την τύχη να έχουμε πλάι μας για κάποια χρόνια. Θα μπορούσανε άλλοι που βρέθηκαν σε διπλανά γραφεία να μιλήσουν καλύτερα για τον Ηλία Ματθαίο, τον Λιάκο τους. Ξέρω όμως ότι δεν είναι σε θέση. Ο Ηλίας ήταν ένας θησαυρός. Ανιδιοτελής ,τρυφερός ,ευγενικός και ταυτόχρονα σταθερός στις απόψεις του. Εξέπεμπε μια ήρεμη δύναμη. Αφουγκραζόταν τους συναδέλφους του και πολεμούσε χωρίς πισώπλατα μαχαιρώματα τους ιδεολογικούς και εργασιακούς αντιπάλους. Άσε που ακόμα και στα πιο δύσκολα η αισιοδοξία του λειτουργούσε για εμάς, θεραπευτικά. ΄Ηταν με δυο λόγια ένας ξεχωριστός μαχητής. Και το απέδειξε και μετά το έμφραγμα, το '96, όταν έκοψε όλα τα ανθυγιεινά αλλά δεν έκοψε ούτε μια πορεία, ούτε ένα δακρυγόνο, πάντα στα δημοσιογραφικά μπλοκ να ξεχωρίζει από μακριά, χάρις στη μακρυμαλλούσα χαίτη του. Αθεράπευτα νέος ο Λιάκος και αθεράπευτος λάτρης του λαϊκού τραγουδιού. Γιατί όσοι το γνώρισαν ξέρουν ότι ο Ηλίας Ματθαίος, παρότι ήταν αθλητικός συντάκτης υπήρξε και το ζωντανό αρχείο του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Αν του έλεγες τίτλο τραγουδιού ,αυτόματα σου έλεγε συνθέτη, στιχουργό, πρώτη εκτέλεση έως και ημερομηνία έκδοσης του τραγουδιού. Αυτές τις γνώσεις του ο Ηλίας ποτέ δεν τις πούλησε..Τις χάριζε μόνο στους φίλους και συναδέλφους του. Τόσο ανιδιοτελής ήταν ! Έτσι το Λιάκο οι φίλοι τον προσφωνούσαν και "Λαικό" σε εκείνα τα χρόνια του "Ριζοσπάστη", που ελπίζω να μνημόνευσε τον παλιό σύντροφο. Εν κατακλείδι Πόπη ας κρατήσουμε στη μνήμη μας τον Ηλία , ας τον αφήσουμε να μας δείχνει το δρόμο του ήθους ,της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας και της μαχητικότητας σ αυτούς τους καιρούς του εργασιακού μεσαίωνα που ζούμε. Γιατί ο Ηλίας Ματθαίος ήταν Σύντροφος με το σίγμα κεφαλαίο και με όλη τη σημασία της λέξης. Ίσως γιατί ήταν πρώτα από όλα Άνθρωπος.
Μια φίλη και συνάδελφος
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΥΝΤΗ
