Νικόλας Ασιμος...Στην πιο σκληρή σου φάμπρικα με πέταξες ζωή,
Εγώ που σ’ ερωτεύτηκα απ’ όλους πιο πολύ.
Τόσα τσαλαπατήματα κι όλα αυτά μαζί
Μπορούσαν να ξεκάνουνε κι αυτόν τον Ηρακλή
Και ποιος δεν κιότεψε.
Αυτά που αρνηθήκαμε χτυπήσαν πάλι εμάς
Όντα φτωχά κι αδύναμα στο μπλοκ της αγοράς
Στα εικονογραφήματα της ολικής φθοράς
Ίσως να ζει μια ίνα μας που δεν παρατηράς
Κι όλοι τους κιότεψαν
Δεν έχει πλέον πέρασμα γι’ αυτούς που αγαπάν
Πά' στου κορμιού το γέρασμα κι αυτοί τα παρατάν
Θυμίζουν απορρίμματα π’ όλοι τους τα πετάν
Τα καραβάκια-θύματα που πνίγηκαν και παν
Μα αυτοί δεν κιότεψαν.
