Η απόγνωση του πρόσφυγα από του Ιράκ , του πατέρα με την πονεμένη σύζυγο και τα δύο παιδιά έφθασε, στις 9 το βράδυ, λίγο πριν το ...τέρμα.Ανέβηκε στην πεζογέφυρα της Αλιπέδου με το ένα παιδί στην αγκαλιά του
και απειλούσε να σκοτωθεί μαζί του, πέφτοντας επάνω σε διερχόμενο συρμό του Ηλεκτρικού.
Λίγο παραπέρα η μάνα μαζί με το άλλο τους παιδί έκλαιγε.
Έκανε παγωνιά.
Δυο παιδάκια υπέφεραν, μαζί με τους απελπισμένους γονείς τους.
Μια ζωή χωρίς ελπίδα.
Ο μετανάστης ζητούσε άδεια παραμονής και μια δουλειά , για να ζήσει τα παιδιά του.
Πείστηκε λίγο, πριν τις 11 από τον διαπραγματευτή της ΕΛ.ΑΣ και ακολούθησε στο ΤΜΉΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΎ ΘΕΆΤΡΟΥ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΎΣ.
Μοιάζει με εκείνο το νεαρό Πακιστανό, που κάθε απόγευμα πηδάει τον φράχτη του λιμανιού στην Πάτρα και κάθε απόγευμα τον απομακρύνουν οι λιμενικοί.
Η ελπίδα δεν έχει πατρίδα.
Είναι όμως και ακριβή και δυσεύρετη.
Ποιο θα είναι το αύριο αυτής της οικογένειας ...
Και εμείς.... που μας κατάντησαν στην ίδια μας τη χώρα....μετανάστες ,
συμπονάμε έτσι... απλά.
Τι άλλο να κάνουμε ;;;
Πόπη ΧΡ.
