Εγώ πάλι θέλω να σταθώ στον ανταγωνισμό των "μεγάλων". Την περίφημη... "ανταγωνιστικότητα". Των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εργολάβων, των μπιζναδόρων γενικά. Των μονοπωλείων.
Τον παράλογο και αμέτρητες φορές βουτηγμένο στο αίμα χιλιάδων εργατών που δουλεύαν για να επιβιώσουν, να δημιουργήσουν και να προσφέρουν, ανταγωνισμό τους.
Τον ανταγωνισμό στα κέρδη-τον πλουτισμό, την εξουσία-τον έλεγχο.
Που δεν δείχνει οίκτο ούτε για την πείνα και τη δυστυχία των εργαζομένων, ούτε ενδιαφέρεται για την πρόοδο της κοινωνίας των πολλών, σχεδόν όλων. Που, εξαπατώντας μόνιμα τον φτωχό, συνεχώς παίρνει, αλλά ποτέ δεν δίνει. Ούτε σεντς. Ίσως μόνο για να διαφθείρει συνειδήσεις, καθώς έτσι είναι πιο εύκολο να επιτύχει τα δόλια σχέδια του. Μίζες για επιπλέον μπίζνες δηλαδή... Και πόσοι σκοτώθηκαν από μια σκαλωσιά, μέσα σ' ενα αμπάρι, μια μηχανή που τσιγκουνεύτηκε ο επιχειρηματίας να πληρώσει για μέτρα ασφαλείας. Πόσοι πέθαναν στην "ψάθα" Πόσοι γέρασαν και πέθαναν με τον καημό ξενιτεμένοι.
Είναι ο ίδιος ανταγωνισμός που τον τρέφουν και τον κανακεύουν, οι κυβερνήσεις και στο όνομά του θυσιάζουν εκατομμύρια πολίτες και πατρίδες ολόκληρες. Που για χάρη του, παραχαράσουν ιστορίες, σβήνουν γλώσσες και καταστρέφουν πολιτισμούς. Που εξαφανίζουν κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αυτόν, στον οποίο μυούν κι εμάς, στους εργασιακούς μας χώρους, για να "τρώμε" τον συνάδερφο, μπας και κάποτε γίνουμε όπως αυτοί, "αφεντικά". Και μας καλούν να μάθουμε, με παιχνίδια όπως τη "μονόπολη", το "ικάριαμ", το "τράβιαμ", να κάνουμε το δικό μας ψεύτικο βασίλειο, το μονοπώλειό μας.
Τι σημαίνει όμως"ανταγωνισμός" -που ουδεμία σχέση έχει με την άμιλλα, τη συνεργασία, τη συνεισφορά κι οτιδήπότε κοινωφελές- και τον οποίο από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι βουλευτές και οι λοιποί παρατρεχάμενοι, μας πλασάρουν ξεδιάντροπα ώς... "πρόοδο";
-"Αγώνας εναντίον..." (λένε τα λεξικά)
-Ποιων; (Είναι φανερό νομίζω... και προσθέτω στα θύματα και το περιβάλλον)
-Και για ποια πρόοδο μιλούν; Γεμίσαμε μπετά, σκουπίδια, πεθαίνουμε από τα φάρμακα αλλά και... στα καλά καθούμενα από το άγχος του... εργασιακού ανταγωνισμού.
-Και βέβαια όλοι βλέπουμε ποιοι... προοδεύουν (...και ειδικά πως).
Και που να' ξεραν οι ανόητοι, άπληστοι εξουσιομανείς, πως στη "μονόπολη", ένας είναι τελικά ο νικητής...
Χάρης Μπόλκας
