Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα
και τα δαιμονικά του κόσμου τούτου.
Έχω πει στην αγάπη «γιατί» και την
έχω κυλήσει στο πάτωμα.
Έγιναν οι πόλεμοι και ξανάγιναν και
δεν έμεινε ούτ' ένα κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά
στα πράγματά μας και να το λησμονήσουμε.
Ποιος ακούει;
Ποιος άκουσε;
Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας;
Ένα κορμί μου μένει και το δίνω.
Σ' αυτό καλλιεργούνε, όσοι
ξέρουν, τα Ιερά, όπως οι κηπουροί στην Ολλανδία
τις τουλίπες.
Και σ' αυτό πνίγονται όσοι δεν έμαθαν ποτέ από θάλασσα
κι από κολύμπι...
Ροές της θάλασσας κι εσείς των άστρων μακρινές επιρροές -
παρασταθείτε μου!
Οδυσσέας Ελύτης
Μαρία Νεφέλη
