Σταύρο, καλό ταξίδι,
Σε μια χώρα υπό κατοχή.
Σε μια χώρα, που εξύμνησαν ποιητές λογοτέχνες άρχοντες και δούλοι
Μια χώρα, που ήταν τελευταία σε αυτοκτονίες και χρήση αντικαταθλιπτικών
Και τώρα, όπως μας λέει το ευρωβαρόμετρο, είναι με τους πιο απογοητευμένους πολίτες της Ε.Ε.
Σε μία χώρα, που οι «αναλυτές», αλήτες, απαξιώνουν τα πάντα.
Σε μια χώρα, που κάνει πρώτη είδηση το πισωκολλητό μιας βίζιτας, και θάβει τον
αυτοπυρπολισμό ενός πολύτεκνου που δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις της
Τράπεζας και απειλείται από τις εισπρακτικές εταιρίες.
Σε μια χώρα που η βαβουζέλες των πληρωμένων ΜΜΕ μιλάνε για συμβιβασμούς και
θάψιμο ενός πορίσματος που αποτελεί τον επικήδειο της μεταπολίτευσης ενώ
ακόμα δεν το διάβασαν.
Κανείς δεν μιλά για το τελευταίο ταξίδι του Σταύρου .
Του Φίλου μου του Σταύρου.
Του φύλακα του Δοκού.
Του Νησιού με αρσενικού όνομα.
Ενός από τα 9 με αυτήν εδώ την ιδιότητα.
Μιας βραχονησίδας κοντά στην Αθήνα μεταξύ της Ύδρας και της Ερμιόνης.
Τον Σταύρο που κάθε πρωί πριν πάει στα ζωντανά του, σήκωνε την Ελληνική
σημαία, στο Νησί του, στον Δοκό, στο Αιγαίο.
Στον Σταύρο που άναβε τα καντήλια στον Άι – Νικόλα, όπως έκανε ο πατέρας του ο
Καπετάν –Νικόλας και η μάνα του η Κυρά Ειρήνη στο Νησί.
Στον φίλο μου και αδελφό μου τον Σταύρο. που όταν ¨φουρτούνιαζα» και έφτανα
στα όρια μου να τα βροντήξω από την πολιτική , μου έλεγε: « Μην τους κάνεις την
χάρη. Μείνε για να είσαι η αλογόμυγα τους»
Υπάρχει ελπίδα . Υπάρχει μετά θάνατον ζωή.
Υπάρχει το «για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά για την δόξα τραβά»
Στο υπόσχομαι καλέ μου φίλε Σταύρο και στο υπόσχονται ακόμα και αυτοί που δεν σε γνώρισαν .
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου φίλε και να είσαι σίγουρος ότι στο Δοκό στο
Αγαθονήσι, στη Ρω, στον Άι Στράτη , στην Πλάτη, στα Ίμια, κάποιοι Έλληνες θα υψώνουμε την σημαία σαν και σένα.
Ο φίλος σου Πάνος
