Πίκρα ...Η τραγωδία στα παγωμένα νερά του Ιονίου απλώς επιβεβαιώνει, κύριοι κυβερνώντες,
πως, η λαχτάρα του ανθρώπου να ζήσει δεν σταματάει, ούτε με φράχτες, ούτε με αστυνόμευση, ούτε καν με 7 μποφόρ , σκοτάδι, παγωμένη θάλασσα και ελπίδα σχεδόν καμιά !!!
Γυναικόπαιδα, άνδρες, πρόσφυγες , που κρεμούν τη ζωή τους σε τεντωμένο σχοινί για μια ελπίδα.
Κι αυτή, αν υπάρξει.
Αυτή η τραγωδία απλώς υπενθυμίζει τον πόνο της προσφυγιάς,
την απελπισία οικογενειών ολόκληρων, που θέλουν νια ξημερώσει για αυτές μια καλύτερη μέρα, την θλίψη εκείνων, που βλέπουν συγγενείς και φίλους να πνίγονται κι αδυνατούν να τους βοηθήσουν.
Και σε αυτό το κυνήγι της ελπίδας ουδείς ελεύθερος Ευρωπαίος πολίτης μπορεί να μην δείξει τον απαιτούμενο σεβασμό.
Υποθερμία, πόνος, απόγνωση !!!
Όλα αυτά τα συναισθήματα τα πικρά γκρεμίζουν.... φράχτες.
Όπως ακριβώς γκρεμίζουν και ανθρώπινες υπάρξεις στην μάχη για την επιβίωση , χωρίς πολέμους, αίμα και θάνατο .
Οι....ριπές έχουν πάντα στόχο τις καρδιές των ανθρώπων.
Σε όλο τον κόσμο.
Κάποιοι έχουν προλάβει να ελπίσουν.
Να ζήσουν, έστω και μια μέρα ελεύθεροι.
Κάποιοι άλλοι ...όχι.
"Προσφυγοπούλα μου καρδιά στα παραπήγματα"..
Αυτό το τραγούδι μου έρχεται στο νού.
Ζωή με σκληρό αγώνα , για να κατακτήσεις μια μικρή...ελπίδα.
Που πολλές φορές δεν σου κάνει τη χάρη να έρθει για σένα... ποτέ !!!
Πόπη Χριστοδουλίδου
