Προς: peiratikoi@yahoo.gr
Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι αφού ζητήσω συγγνώμη για την καθυστέρηση ανάρτησης της τέταρτης πράξης, θα ήθελα να αντιληφθείτε ότι αυτή οφείλετο σε λόγους υπεράνω των δυνάμεων μου, καθώς φαίνεται ότι ο ταξιδεύων στο μέλλον και στο χωροχρόνο εαυτός μου θα αντιμετώπισε δυσκολίες να μου το στείλει νωρίτερα. Οι απολύσεις των Άγγλων υπαλλήλων και οι συνεχείς απεργίες των Γάλλων που εργάζονται στις εταιρείες που διαχειρίζονται τους Ευρωπαϊκούς δορυφόρους, σε συνάρτηση με την δυστοκία των Αμερικανών να εκσυγχρονίσουν τους δικούς τους και των Κινέζων να τους ενισχύσουν οικονομικά λόγω οικονομικής κρίσης, ευθύνονται για αυτήν την καθυστέρηση. Επειδή δε έχει παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από τις προηγούμενες «ανταποκρίσεις», σας τις παραθέτω εκ νέου από την αρχή.
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
Καθώς πάντα με απασχολούσε το φιλοσοφικό ερώτημα «από πού ερχόμαστε , τι είμαστε και που πηγαίνουμε», προσπάθησα με ποικίλους τρόπους να δώσω μια απάντηση, χωρίς μέχρι σήμερα αποτέλεσμα. Το «που πάμε» βέβαια εν ζωή, είτε σαν έθνος, είτε σαν κοινωνία και ανθρώπινο γένος, αρχίζει να διαφαίνεται και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι το οποίο θα αλλάξει το ρου μας. Κάποιες φορές που οι σκέψεις μας και οι προβλέψεις μας επαληθεύονται, ( ας προβλέπαμε και τα νούμερα του τζοκερ), συνηθίζουμε να λέμε «πότε θα πεθάνουμε μόνο δεν ξέρουμε». Θα μου πείτε τότε, πως συντηρούνται και πλουτίζουν όλες αυτές οι χαρτορίχτρες, μέντιουμ και λοιποί ασχολούμενοι με τα μελλούμενα. Ένα ταξίδι με επιστροφή, στο μέλλον θα ήταν επιθυμία ίσως καθενός. Οι κάπως μεγαλύτεροι ίσως θυμάστε ότι οι πρωταγωνιστές του Star Trek ταξίδευαν στο χωροχρόνο μέσω μιας συσκευής που έμοιαζε με σωλήνα. Σε θεωρητικό επίπεδο πάντα, είναι εφικτό αν μπούμε μέσα σε ένα τούνελ, όπου στο στόμιο αυτού επικρατεί αρνητική πίεση και πυκνότητα και οι έννοιες χώρος, χρόνος, ύλη και ενέργεια δεν έχουν στην περιοχή αυτή της ανωμαλίας και της άπειρης πυκνότητας την έννοια που γνωρίζουμε και δεν ισχύουν οι νόμοι της Φυσικής, ίσως ταξιδέψουμε «στο χωροχρόνο». Αυτό το τούνελ φανταστείτε το σαν μια σαν μια «σκουληκότρυπα», το οποίο σύμφωνα με τις εξισώσεις τουEinstein είναι ένα πέρασμα που υπό τις παραπάνω συνθήκες, τρυπά το επίπεδο φύλλο του χωροχρόνου και στιγμιαία μας «συνδέει με τη άλλη πλευρά». Εφόσον ένα τέτοιο ταξίδι πραγματοποιηθεί με την ταχύτητα του φωτός, επιστρέφοντας , θα γυρίσουμε σε μελλοντική της σημερινής, εποχή, καθώς λόγω της ταχύτητας του φωτός με την οποία ταξιδέψαμε, το μικρό για μας χρονικό διάστημα, θα αντιστοιχεί σε πολύ μεγαλύτερο, ημερολογιακών όπως τα γνωρίζουμε ετών. Τολμηρός ων λοιπόν, καθώς ένα ταξίδι στο παρελθόν θα με βάλει στον πειρασμό να προσπαθήσω με κάποια μου ενέργεια να αλλάξω την ιστορία του τόπου όπου θα βρεθώ και καθώς οι εποχές του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης με συγκινούν μόνο ως φιλοσοφική αναζήτηση, θα μπω στη «σκουληκότρυπα» προκειμένου να προδώ το μέλλον μου, το μέλλον της χώρας μου και γιατί όχι αν μου μείνει κάποιο microsecond διαθέσιμο, να πεταχτώ και στη Δραπετσώνα και στο λιμάνι να δω και μέρος του μελλοντικού Λ.Σ. Αντιλαμβάνομαι συνάδελφοί μου ότι επειδή το προσωπικό μου μέλλον ουδόλως αφορά κάποιον πλην εμού, θα θέλατε πολύ να μάθετε πως θα είναι στο μέλλον η κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και το μελλοντικό Λ.Σ., προκειμένου ίσως, οι έχοντες ήδη ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα να ξανασκεφτείτε την υποβολή παραίτησης, ή την ανάκλησή της (αν δεν το ξέρετε γίνεται και αυτό). Επίσης οι έχοντες διαλέξει να περπατάτε στο έντιμο μονοπάτι, της ζωής, να μην μείνετε για πολλά χρόνια ακόμα κορόιδα, αν παρά τις των ημερών εξαγγελίες, η ατιμωρησία και οι πελατειακές σχέσεις συνεχίζουν να υφίστανται και γενικά κάθε ένας και μια, να αναδιοργανώσετε τις προτεραιότητες σας, με βάση «το γνωστό πλέον μέλλον ». Μεταξύ μας επειδή δεν έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη στην «σκουληκότρυπα» πριν το ταξίδι θα κάνω μια διαθήκη, όχι γιατί έχω πολλά και άξια λόγου περιουσιακά στοιχεία να μοιράσω, ώστε ν΄ απαιτείται ύπαρξη διαθήκης, αλλά απλά για να μην προβληματίσω τα παιδιά μου με φορολογικές εκκρεμότητες. Η γυναίκα μου όπως και κάθε γυναίκα είναι σίγουρο ότι θα μου ζητήσει επιστρέφοντας αν γίνεται να της φέρω τις εξελιγμένες σειρές καλλυντικών, μήπως και καρποφορήσει τελικά αυτή η αδυσώπητη μάχη με αντίπαλο το χρόνο.
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Το τοπίο τελείως διαφορετικό. Η υπόγεια διαδρομή που ακολούθησε ο ταξιτζής μετά την κατηφόρα του Δημοτικού Θεάτρου με αποπροσανατόλισε τελείως. δυσκολεύομαι να φέρω στο μυαλό μου την παλιά πύλη Ε2 από την οποία εισήρχετο κανείς στο λιμάνι του Πειραιά και στρίβοντας δεξιά, κατευθυνόταν προς το παλιό Υπουργείο. Με μια μαγνητική κάρτα, όπως αυτές που χρησιμοποιούσαμε παλιά στην Αττική Οδό, επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. (κομμάτων που πλέον δεν υφίστανται όπως άκουσα), τοποθετημένη στο παρμπριζ, του ταξί, από απόσταση άνοιξε μια μπάρα. Ο ταξιτζής απαντώντας στην ερώτησή μου, «που είμαστε», μου είπε γεμάτος απορία. Πρώτη φορά έρχεστε στον υπόγειο χώρο του λιμανιού με αυτοκίνητο; Προσπαθώντας να μην φανώ αδαής του απάντησα ότι συνήθως έρχομαι με μοτοσυκλέτα. Σας καταλαβαίνω πρόσθεσε, απολαμβάνετε την διαδρομή περιφερειακά του λιμανιού, μέσα από το πάρκο της Δραπετσώνας. . Ναι . Ναι. ψέλλισα αμήχανα, πιστεύοντας ότι μάλλον δεν κατάλαβε τι είπα. «Φτάσαμε κύριε» μου είπε «εδώ είμαστε». Η υπόγεια είσοδος του Υπουργείου φάνταζε μπροστά μου έξω από την πόρτα του ταξί. Φωτοκύτταρα ανοιγόκλειναν τις πόρτες και μια ακαταλαβίστικη επιγραφή, σε μια γλώσσα που έφερνε στην Κινεζική όπως μπορούσα λίγο να την φέρω στο νου μου, ήταν αναρτημένη στην είσοδο . Δεν έβλεπα ένστολο προσωπικό να εισέρχεται ή να εξέρχεται και αυτό με παραξένεψε. Λες να καταργήθηκαν οι στολές αναρωτήθηκα. Βέβαια η αρχή είχε γίνει από παλιά. Τότε δεν ήταν που καταργήθηκαν αρχικά οι «διεμβολές» στις στολές και τα διάφορα «τσιγκάκια», όπως είχαν αρχίσει αυτά να χαρακτηρίζονται. «Θα κατεβείτε κύριε ή όχι»μου είπε ο ταξιτζής. Βεβαίως του λέω, τι οφείλω. Εκατό ευρώ μου απάντησε προσθέτοντας, αν θέλετε όμως επειδή βρισκόμαστε σε λιμάνι, μπορείτε να με πληρώσετε και σε Γιουάν. Πάλι δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει, τον πλήρωσα σε ευρώ, αναλογιζόμενος γιατί δεν μειώθηκαν οι τιμές παροχής υπηρεσιών, όπως μας έλεγαν παλιά ότι θα γίνει, μετά την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Κατέβηκα από το ταξί και πριν εισέλθω στην είσοδο του Υπουργείου η ματιά μου έπεσε στην φωτεινή ένδειξη, 27/08/2035. Πως πέρασαν τα χρόνια από τότε που αγανακτισμένος για όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη την τόσο άσχημη για όλους μας χρονιά, τσάκισα . Εικοσιπέντε χρόνια είχα όχι μόνο να έρθω εδώ, αλλά και να ρωτήσω κάτι για το Λ.Σ., να μάθω κάτι για τους παλιούς γνωστούς συναδέλφους και φίλους. Βλέπετε χθες βγήκα και εικοσιπέντε χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Ευτυχώς τώρα είμαι καλά. Προσπαθώντας να θυμηθώ τις τελευταίες στιγμές πριν «με δέσουν», το μόνο που ανασύρεται στην μνήμη μου είναι κάτι σκηνές έξω από την Βουλή των Ελλήνων. Εγώ κάθομαι στο τοιχάκι του περιβόλου στην Βασιλίσσης Σοφίας αρνούμενος να απομακρυνθώ, φωνάζοντας. «Δεν πάω πουθενά αν δεν μου φέρετε το Π.Δ. , θέλω το Π.Δ., είμαι στέλεχος Λ.Σ. και θέλω το Π.Δ. με τις αρμοδιότητες του Λ.Σ., θέλω το Π.Δ. μου, το δικό μου Π.Δ., θέλω το Υπουργείο που μας πήρατε, το στόχο που χάσαμε, θέλω πίσω «την ιδέα και τον σκοπό» για τον οποίο, δεν πήγα ταξίδι του μέλιτος, αλλά μετά δύο μέρες από το γάμο μου επέστρεψα στην παραμεθόριο, άφηνα την οικογένεια μου μέρες για χάρη της Υπηρεσίας, δεν ζήτησα ποτέ υπερωρίες, δεν ένοιωσα ποτέ την λέξη φοβάμαι κατά την διάρκεια του καθήκοντος, δεν είπα ποτέ δεν μπορώ, ανέλαβα την ευθύνη των πράξεων και των εντολών μου, υπηρέτησα πιστά σαν σκυλί τους ανωτέρους μου και τελικά έβαλα ακόμα και την οικογένεια μου σε δεύτερη μοίρα ως προς το Σώμα. Έτσι το λέγαμε τότε Σώμα, Λιμενικό Σώμα. Αυτή την «ιδέα και τον σκοπό» θέλω πίσω, σε αυτήν θέλω πάλι να πιστέψω». Δεν θυμάμαι αν αυτοί που με «μπουζούριασαν» φοβούμενοι για αντιδράσεις μη αντιλαμβανόμενοι για ποιο λόγο διαμαρτύρομαι, ήταν συνάδελφοι με πολιτικά του κοινού τότε Υπουργείου μας ή άλλοι «φρουροί και υπερασπιστές», του οικήματος που επί 36 συναπτά έτη μεταπολίτευσης,- έτσι τη λέγαμε τότε την εποχή προ Δ.Ν.Τ.,- ήταν το σύμβολο της εν Ελλάδι Δημοκρατίας. Το μόνο που θυμάμαι είναι ο ήχος και οι λέξεις των εντολών του επικεφαλής των. «Πάρτε τον μην τον δουν οι τοποτηρητές του Δ.Ν.Τ.» Τέλος πάντων αυτά ανήκουν στο παρελθόν και δεν ενδιαφέρουν κανένα πλέον. Πριν μπω στο κτίριο συγκινημένος, που βρισκόμουν εκεί, αποσβολωμένος μπορώ να πω, κοιτούσα αυτόν τον αχανή υπόγειο χώρο με τις λωρίδες κυκλοφορίας και το υπόγειο παρκινγκ και δεν μπορούσα να καταλάβω πως κατασκευάσθηκε μεταγενέστερα χωρίς να επηρεαστεί η στατικότατα του όλου κτιρίου. Μπαίνοντας στην υπόγεια είσοδο......
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Διαφημίσεις.
Αγαπητέ του μέλλοντος εαυτέ μου, επειδή ενδέχεται κάποια πράξη σου έστω και φανταστική σε κάποιο παρελθόντα για σένα χρόνο, μελλοντικό για μένα, να επηρεάσει το παρόν μου, που τότε ήταν μέλλον μου,(τι λέω ο άνθρωπος), όσο και να σου φαίνεται παράξενο, αυτή σου η πράξη ίσως αλλάξει τα γεγονότα της κοινής μας πορείας και φέρει όχι πλέον το πολυπόθητο π.δ., αλλά την ανασύσταση του Υπουργείου, πριν ίσως προλάβεις να μας «στείλεις» την επόμενη πράξη, από το μέλλον. Πάντως θα περιμένουμε να μάθουμε τα του μέλλοντός μας με αγωνία.. Ο εν παρελθόντι χρόνο ζων εαυτός σου.
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
Μπαίνοντας στην υπόγεια είσοδο δεν κατάλαβα αν ήταν διαφοροποίηση του φωτισμού ή κάτι σαν φλάς άστραψε μπροστά μου. Οι κυλιόμενες σκάλες που ενεργοποιήθηκαν με την είσοδό μου, με ανέβασαν στο ισόγειο και βρέθηκα στο χώρο που επιτέλους αναγνώριζα. Κατευθύνθηκα στο γνωστό για μένα σημείο προκειμένου να δηλώσω τα στοιχεία μου και να ζητήσω άδεια εισόδου ώστε να επισκεφτώ τον ... τον οποίο είχα υφιστάμενο σαν μικρό αξ/κό, το ακατανόμαστο εκείνο έτος και είχα μάθει ότι τώρα είχε ανέλθει ψηλά στην ιεραρχία. Δεν κατάλαβα τι βαθμό μου είπαν ότι είχε και την θέση του, αλλά όλα θα ξεδιαλύνονταν όταν τον συναντούσα. Πλησιάζοντας, πριν προλάβω καν να μιλήσω, η χαριτωμένη κοπέλλα της υποδοχής, με ενδυμασία που θύμιζε αεροσυνοδό της παλιάς Ολυμπιακής και με μια ωραία μοντέρνα κονκάρδα στο πέτο, με καλημέρισε με το επώνυμό μου, προσθέτοντας «ορίστε κε.... η κάρτα εισόδου σας, με τα στοιχεία και την φωτογραφία σας». «Μα. μα. πως» ψέλλισα. Αυτή χωρίς να χάσει ούτε μια στιγμή το χαμόγελό της και βλέποντας την αμηχανία αλλά και την έκπληξη που ήδη είχε διαγραφεί στο πρόσωπο ενός χαμηλο-συνταξιούχου αξιωματικού Λ.Σ., βγήκε από τον γκισέ και με όρους που δεν καταλάβαινα, πρέπει να μου εξήγησε ότι όλες οι φωτογραφίες και τα στοιχεία των ήδη αποστράτων έχουν καταχωρηθεί σε μια βάση δεδομένων, ώστε όταν επισκέπτονται το Υπουργείο να μην αισθάνονται την απαξίωση που εισέπραξαν και αισθάνθηκαν ως εν ενεργεία, ιδίως στο τέλος της καρριέρας τους και να νιώθουν αναγνωρίσιμοι και καταξιωμένοι στον χώρο τον οποίο έβαλαν πολλές φορές και πάνω από την οικογένειά τους. Πριν τελειώσει η κοπελλίτσα την μικρή αυτή επεξήγηση, δίπλα μας είχε έρθει ένας νεαρός. Η μικρή πριν με χαιρετήσει μου εξήγησε ότι επειδή ερχόμουν στο υπουργείο για πρώτη φορά, καθώς το «επί τιμής πρωτόκολλο» της εταιρείας επιβάλλει την συνοδεία του αποστράτου με συνοδό, ο εν λόγω νεαρός καθ΄ όλη την διάρκεια της επίσκεψης τίθεται στην διάθεση μου. Είχα μείνει άφωνος και καθώς κοιτούσα ακόμα μία φορά αποσβολωμένος την όμορφη μικρή. Με τη σκέψη της παλαιάς κοπής και μονίμως σεξουαλικά πεινασμένου μυαλού μου, ότι πιθανώς αυτή σκέφτεται «κοίτα πως με βλέπει ο παππούς και του τρέχουν τα σάλια», γύρισα το πρόσωπό μου προς τον νεαρό που σε στάση σχεδόν προσοχής μου είπε «στην διάθεσή σας κε ...». Τότε μόνο αντιλήφτηκα πόσο έμοιαζαν η χαριτωμένη κοπελλίτσα και ο νεαρός που βρισκόταν μπροστά μου. Τα ανασηκωμένα μήλα του προσώπου τους και τα περίεργα για Έλληνες μάτια τους, δημιούργησαν μια ακόμα απορία, στο μη αποκατεστημένο σε άριστο επίπεδο λογικής μυαλό μου. Λογική μια λέξη που πόσα βιβλία έχουν γραφεί για αυτήν. Ας μην «κυλίσω» όμως πάλι, καλό είναι να αποφύγω την τάση μου για συνεχή αναζήτηση. Εξάλλου το υποσχέθηκα στην κόρη μου, πριν φύγω από το σπίτι. Δεν θα βάλω το μυαλό μου να σκεφτεί, να αναζητήσει να διεκδικήσει.. Θα τηρήσω αυτό που λένε αυτή και ο άνδρας της κάθε πρωί πριν ανοίξουν την πόρτα και φύγουν για την δουλειά, κτυπώντας με τις παλάμες τα μαγουλά τους. Αυτό που δείχνει σε σήμα πριν τις ειδήσεις στην τηλεόραση . «Δούλευε, Βλέπε, Άκου, Σώπα». «Κε .... μήπως δεν επιθυμείτε την συνοδεία μου»., μου είπε ο γραβατωμένος, ατσαλάκωτος και ακόμα ευρισκόμενος σε στάση προσοχής ,νεαρός που με περίμενε, καθώς για κάποια δευτερόλεπτα παρέμενα, στήλη άλατος. Η φωνή του με επανέφερε στην πραγματικότητα. «Όχι αγόρι μου» του απάντησα. Την διάταξη του χώρου την γνωρίζω, αλλά κάθε τι άλλο μου φαίνεται άγνωστο και σίγουρα πέραν του πρωτοκόλλου η παρουσία σου δίπλα μου νομίζω ότι είναι επιβεβλημένη, γιατί διαφορετικά θα χαθώ. «Αυτό αποκλείεται κε .....» είπε χαμογελώντας ο συνοδός μου και μου εξήγησε με απλά λόγια, ότι υπάρχει συνεχής επιτήρηση κάθε επισκέπτη, από σύστημα που τίθεται άμεσα σε ενεργοποίηση με την παραλαβή της κάρτας του. «Άγόρι μου πριν ξεκινήσουμε την ξενάγηση επειδή υπάρχουν τόσα που δεν γνωρίζω πριν ανέβουμε επάνω, έχεις την καλοσύνη να πάμε στο κυλικείο να σε κεράσω κάτι και να λύσεις κάποιες από τις απορίες μου καθώς η κατά την πολύχρονη απουσία μου, πολλά φαίνεται ότι άλλαξαν ριζικά εδώ. «Καταλαβαίνω τι εννοείτε» απάντησε χωρίς δισταγμό ο συνοδός μου και με μια κίνηση του χεριού του μου πρότεινε ευγενικά να προηγηθώ προς το κυλικείο. Τότε παρατήρησα ότι και αυτός είχε στο πέτο του μια κονκάρδα αντίστοιχη της κοπελλίτσας διαφορετικού χρώματος που παρατηρώντας είδα ότι ήταν γράμματα και αριθμός ενωμένα. «Το κυλικείο» όπως το αποκαλούσαμε τότε, ... ... Συνεχίζεται ... Διαφημίσεις.
ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
.... «Το κυλικείο, όπως το αποκαλούσαμε τότε» του Υπουργείου, ευρίσκετο χωροταξικά στην ίδια θέση στο ισόγειο. Η εν γένει διακόσμηση του διέφερε πολύ της τότε διακόσμησης, όσο μπορώ να την φέρω στο μυαλό μου. Ο χώρος στον ποίο όταν εισήλθαμε, ουδείς υπήρχε, θύμιζε χώρος αναμονής που όμως δεν μπορούσες να παραμείνεις (αράξεις)πολύ, καθώς η κατασκευή των επίπλων (ως μη αναπαυτική) δεν σου το επέτρεπε. Καθίσαμε σε κάτι θέσεις μπροστά σε ενιαίο πάγκο, ο συνοδός μου με ρώτησε «τι καφέ να σας προσφέρω κε .....» Τα διάφορα μηχανήματα αυτόματης εξυπηρέτησης του κυλικείου παρατήρησα ότι είχαν δυνατότητα ικανοποίησης κάθε προτίμησης, από ρόφημα μέχρι σνακ, ή ακόμη και κρύου πιάτου. Ζήτησα μια πορτοκαλάδα καθώς ο καφές ως μου είχαν πει οι γιατροί, θα επιδρούσε αρνητικά στην υγεία μου και τον απέφευγα. Έτσι κι αλλιώς πάντα δεν του είχα συμπάθεια. Ο συνοδός μου χρησιμοποιώντας μια κάρτα, στην επιφάνεια του μηχανήματος πήρε την πορτοκαλάδα και αφού μου την πρόσφερε κάθισε δίπλα μου. «Βρε αγόρι μου για πες μου σε παρακαλώ γιατί τόση ησυχία στο κυλικείο δεν υπάρχει κανείς πλέον να εξυπηρετεί τους συναδέλφους, τον ρώτησα και εσύ τι έκανες εκεί με την κονκάρδα. «Κε ..... η εταιρεία δεν δικαιολογεί προσωπικό για κάτι το οποίο μπορεί να γίνει αυτόματα. Χρησιμοποιώντας την κάρτα μου σας πρόσφερα χωρίς χρέωση το αναψυκτικό. Στην μια πλευρά του χώρου υπήρχαν οθόνες, κάτι σαν video-wall, που είχαμε τότε στο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης και Επιχειρήσεων. Ο συνοδός μου πρόθυμα απαντούσε σε κάθε ερώτησή μου και μου εξήγησε ότι στα video-wall μπορείς να διαβάσεις δημοσιεύματα που αφορούσαν στην ιστορία του παλιού Λιμενικού Σώματος, από την ίδρυσή του το 1919 μέχρι την ημερομηνία που διχοτομήθηκε επισήμως , καθώς και όσα αφορούσαν στο νέο φορέα που ιδρύθηκε, της Ελληνικής Ακτοφυλακής και λειτούργησε για κάποια χρόνια παράλληλα, πριν και πάλι αλλάξει η δομή σε ενιαίο φορέα. Δεν καλοκατάλαβα τι εννοούσε καθώς το 2010 εν ενεργεία ων, που εγκλείστηκα σε ψυχιατρική κλινική για τους λόγους που γνωρίζετε, το Λιμενικό Σώμα παρά τα προβλήματά του παρέμενε ενιαίο ως φορέας. Ενεργοποιώντας ο συνοδός μου μία εκ των υπαρχουσών, οθόνη και αγγίζοντας με εκπληκτική ταχύτητα επί ενός touch screen χειριστηρίου, εμφάνισε επί της οθόνης ένα ηλεκτρονικής μορφής αρχείο και ανατρέχοντας στο παρελθόν, μου είπε « Κε .. θέλετε να σας βρω αναλυτικές πληροφορίες της εποχής για το τι συνέβη και ακολούθησε ή επιθυμείτε κάτι συγκεντρωτικό και συνοπτικό». «Αγόρι μου ότι εσύ νομίζεις ότι θα με διαφωτίσει καλύτερα, όπως αντιλαμβάνεσαι οι λεπτομέρειες δεν έχουν και μεγάλη σημασία για μένα πλέον. Απλά θέλω να μάθω πως αντιμετώπισαν στη συνέχεια οι αρμόδιοι αυτό το θέμα για το οποίο εκείνο το τελευταίο έτος εκδόθηκαν τρία τέσσερα π.δ., συστάθηκε για το λόγο αυτό άλλο Υπουργείο χωρίς να πάψει να υφίσταται ο τίτλος «Ναυτιλίας» στο Οικονομίας. Θυμάμαι δέσποζε η επιγραφή στο Σύνταγμα. Είχαν κάποιο αποτέλεσμα οι παραιτήσεις των στελεχών του(δεν περιλαμβάνονται οι γιαλαντζί ή οι φερόμενες, παραιτήσεις );» Από αυτά που διαβάζω μου είπε ο συνοδός μου, βλέπω ότι οι παραιτήσεις τους δεν έπιασαν τόπο. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το Λιμενικό Σώμα παρέμενε χωρίς αρχηγό. Οι συνεχείς αντιπαραθέσεις των εχόντων τις διχοτομημένες αρμοδιότητες του, καθιστούσαν αδύνατη την εξεύρεση λύσης. Αρχικά αποφασίστηκε η δημιουργία ενιαίας Ακτοφυλακής στο τότε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ακολούθησε η σκέψη σύστασης δύο Αρχηγείων (εδώ γελάνε, σχόλιο δικό μου και όχι του συνοδού μου), ακόμη και η επαναφορά αποστράτων προκειμένου να υλοποιηθεί άρον-άρον η δομή τους. Ναυάγησε και αυτό καθώς δεν βρισκόταν κάποιος να το υλοποιήσει.... «Συγγνώμη αγόρι μου» τον διέκοψα. «Δεν αντιλαμβάνοντο ότι οι δυνατότητες (όχι λύσεις ) που είχαν ήταν τρείς. Ή το διαλύεις και το ανασυσταίνεις άμεσα με την νέα του ονομασία όποια και να είναι, ενιαίο υπαγόμενο σε όποιο φορέα κρίνεις, ή το αφήνεις να συνεχίσει την πορεία του , αντιλαμβανόμενος ότι έκανες λάθος, ή δημιουργείς και νέο φορέα παράλληλα με τον υπάρχοντα και τότε κλάψτα Χαράλαμπε. Δεν έβλεπαν ότι με τις ενέργειες τους κρατούσαν «τα πλοία» του Λιμενικού Σώματος στο λιμάνι, με τα πληρώματά τους μέσα αδρανή και τα φορτία τους να σαπίζουν, αντί να πλέουν στα πελάγη; Τι αποφάσισαν τελικά, τα έβγαλαν στην ξηρά και τα έκαψαν. Τα πληρώματα επέβησαν σε νέα πλοία και τα φορτία μεταφορτώθηκαν ώστε να συνεχιστούν οι πλόες, ή τελικά άφησαν τα ίδια πλοία να ξανοιχτούν εκ νέου στα πελάγη και να συνεχίσουν την αποστολή τους;». «Απ΄ ότι διαβάζω στο αρχειακό υλικό, δεν εφάρμοσαν κάτι από τα παραπάνω» Για να χρησιμοποιήσω την δική σας μεταφορική ως προς τις έννοιες, λεκτική, έδιωξαν μερικά από τα πλοία να συνεχίσουν το ταξίδι τους, γιατί είχαν ευπαθή φορτία και υπήρχε κίνδυνος να εκτεθούν, κάποια τα έβγαλαν στην ξηρά και τα έκαψαν, θεωρώντας ότι δεν εξυπηρετούσαν πλέον τις νέες διαμορφωθείσες συνθήκες και παράλληλα αγόρασαν και «νέα πλοία» αναθέτοντας την διαχείριση αυτών σε άλλο φορέα. Αποτέλεσμα αυτών ήταν, συγκρούσεις των «πλοίων» καθώς είχαν ίδια δρομολόγια και πορείες, φορτία να παραμένουν στα λιμάνια καθώς δεν ήξεραν ποιος θα τα παραλάβει (δημόσιο βλέπετε), κατεβασμένα τηλέφωνα και μη ανεύρεση υπεύθυνου για σχετική ενημέρωση επί των σταλιών και γενικά, χρησιμοποιώντας την δική σας, άγνωστη για μένα έκφραση, που όμως αντιλαμβάνομαι τι υπονοεί, κλάψτα Χαράλαμπε.» Σε άσχημη κατάσταση και έτοιμος να δακρύσω τον ρώτησα. « Γράφει πουθενά αγόρι μου, για ποιο λόγο, όλη η συγκεντρωμένη «σοφία» και «ισχύς»/δύναμη του τότε Λιμενικού Σώματος, των Υπηρεσιών και των επιχειρησιακών του μέσων, που οφείλετο στην επιστημονική κατάρτιση και εξειδίκευση, στην ετών εμπειρία των στελεχών του και στην παρά τις ελλείψεις προσπάθεια των πληρωμάτων των σκαφών του , δεν ελήφθει υπόψη. «Βεβαίως» μου απάντησε ο νεαρός συνοδός μου. «Κρίθηκε ότι ως φορέας δεν εξυπηρετούσε και κατ΄ άλλους ίσως έπρεπε να πάψει να υφίσταται πλέον ένεκα των υπό διαμόρφωση συνθηκών στην ευρύτερη περιοχή. Επίσης η πολιτικοποίηση του Υπουργείου την οποία επιδίωκαν επί χρόνια οι πολιτικοί υπάλληλοι, παράλληλα με την ανάγκη μετατάξεων που παρουσιάσθηκε τότε, κατέστησε επιτακτική την ανάγκη εξεύρεσης νέων θέσεων και ήταν η αφορμή της αντικατάστασης «των αντιπαραγωγικών ένστολων», όπως είχαν χαρακτηρισθεί τότε. Βέβαια απ΄ ότι βλέπω αυτό δεν κράτησε πολύ. Μετά την ίδρυση της Ελληνικής Ακτοφυλακής και την αποκλειστική ενασχόληση των τότε ένστολων με αρμοδιότητες καθαρά αστυνομικού χαρακτήρα, οι παραμένοντες και μεταταχθέντες στο άλλο Υπουργείο, απομακρύνθηκαν μετά από κάποια έτη, λόγω κατάργησης του». Η προσπάθεια δε της παρουσίας δύο προϊσταμένων στα παλαιού τύπου Λιμεναρχεία στέφθηκε με αποτυχία και ήταν η απαρχή και ή αφορμή της δημιουργίας ανεξαρτήτων φορέων ανά νομό και περιφέρεια και στην μετεξέλιξη τους στην σημερινή κατάσταση και μορφή. «Δηλαδή αγόρι μου, πως είναι σήμερα;» τον ρώτησα. «Οι λιμενικές υπηρεσίες ανά περιφέρεια, Κε... παρέχονται από ιδιωτικές εταιρείες τύπου securite, κάθε τι πλέον, έχει αναληφθεί από τις Περιφέρειες και το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις παλιές αρμοδιότητες του τότε Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, εκπονείται και καταρτίζεται από τις διοικητικές υπηρεσίες των Περιφερειών στο πλαίσιο των υφιστάμενων διεθνών συμβάσεων και κανονισμών.». «Αγόρι μου δηλαδή έτσι διοικείται και εξυπηρετείται πλέον η Ναυτιλία; Μην σκεφτείς ότι εννοώ τους εφοπλιστές. Εννοώ τους ναυτικούς και το πλοίο, την εξυπηρέτηση επί 24ωρου των συναλλασσομένων και την ασφάλεια των πλεόντων και κάθε τι που ως αντικείμενο υπάγετο σε αυτό που αποκαλείτο Λιμενικό Σώμα. ». «Όχι» μου απάντησε ο νεαρός. «Μετά και την κατάργηση του σχετικού Υπουργείου, πλην αυτών που σας ανέφερα τα θέματα που αφορούσαν στην Ναυτιλία αλλά και κάθε άλλο οικονομικό θέμα, για την περιοχή που ευρίσκεται η Ελλάδα, εδώ και καιρό μετά την προσφυγή και του Βελγίου στο μηχανισμό στήριξης για οικονομική βοήθεια και απαίτηση της Γερμανίας για μεταφορά της έδρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφασίζονται στο Βερολίνο. Τα δε Λιμενικό Σώμα δεν υφίσταται και μετονομάσθηκε σε Λιμενική Αστυνομία, αποτελεί δε Κλάδο της Ελληνικής Αστυνομίας.» Έκπληκτος και έντρομος γύρισα στον νεαρό που με συνόδευε και τον ρώτησα. «Εγώ αγόρι μου τώρα, έχω έρθει στο κτίριο του πάλαι ποτέ ΥΕΝ, έτσι δεν είναι;» «Μάλιστα Κε... ». «Δεν είναι πλέον εδώ Υπουργείο;» «Όχι Κε.... Εδώ είναι πλέον το ιδιόκτητο πλέον κεντρικό κτίριο Υπηρεσιών για την Μεσόγειο, της COPSCOS»!!!!!!!!!» .... Εκεί ακριβώς ήταν που με ξύπνησε η αφύπνιση του κινητού μου. Είχα αποκοιμηθεί μπροστά στον υπολογιστή μου διαβάζοντας επί ώρες το σχέδιο νόμου για την σύσταση Αρχηγείου Λιμενικού Σώματος -Ελληνικής Ακτοφυλακής. Κοίταξα ιδρωμένος την ημερομηνία 06-12-2010. Εορτή του προστάτη μας Αγίου. «Α΄ωραία» είπα. «Τι όμορφα είμαστε τώρα, χωρίς να γνωρίζουμε που ανήκουμε, χωρίς καθορισμένες αρμοδιότητες, χωρίς Σώμα, χωρίς ηγεσία. Για φαντάσου να ζούσαμε στο 2035. Μπρρρρρ. » Λέτε όμως αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι το όνειρό μου να βγει αληθινό; Λέτε; Ας πέσω να ξανακοιμηθώ.... Καληνύχτα μας.
Α και κάτι τελευταίο πριν σας αποχαιρετήσω ως ερασιτέχνης συγγραφέας, Επικροτώ την προσπάθεια του κ. Αξιότιμου κ. ΠΑΠΟΥΤΣΗ, με την οποία και συντάσσομαι ανεπιφύλακτα, προσπάθεια η οποία πιστεύω ότι θα «ξαναμαζέψει» το Λ.Σ. και θα το επαναφέρει σε δημιουργική πορεία, όποια και αν είναι αυτή, έστω και αν δεν είναι ίδια με αυτήν που βιώσαμε ή αν θέλετε - με την καλή έννοια- απολαύσαμε όσοι είχαμε τη ευτυχία και την τιμή να υπηρετήσουμε τα τελευταία 25 έτη στο Σώμα, που βάλαμε πάνω από την οικογένειά μας. Ελπίζω ότι αυτή η πορεία θα του δώσει αυτό που έχασε εδώ και ενάμιση χρόνο, με ευθύνη όλων μας και ειδικά όσων ήταν και είμαστε ψηλά στην ιεραρχία. Την χαμένη του αξιοπρέπεια. Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν θα του δώσει όμως την Σοφία την Ισχύ και την Ομορφιά του πάλαι ποτέ Λιμενικού Σώματος. Είναι στο χέρι όλων και προπάντων της Πολιτείας να μην βγει αληθινό το όνειρό μου. Είναι;;;;;;;;
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2011.
Ευχαριστώ για την ανάρτηση.
