ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ ΜΟΥ ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΠΗΓΜΑΤΑ !!!

Καμιά φορά θέλεις να γράψεις και παγώνει το μελάνι.
ΗΛΙΌΛΟΥΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΉ 24 ΟΚΤΩΒΡΗ 2010 !!!
Στον παραλιακό δρόμο προς το λιμάνι της Πάτρας , 11.30 το πρωί, υπάρχουν και άνθρωποι, που δεν χαίρονται την ...λιακάδα.
Πληγωμένοι, νηστικοί, μόνοι .
Αρκετοί από αυτούς πολύ νέοι.
Πρόσφυγες χωρίς ελπίδα.
Η θάλασσα για αυτά τα νεαρά παιδιά είναι το όνειρο για την πολυπόθητη φυγή στην Ιταλία.
Τίποτα δεν τους σταματά.
Γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα.
Μόνο να κερδίσουν.
Αν τα καταφέρουν να περάσουν απαρατήρητοι από τις ελληνικές, αλλά και τις ιταλικές αρχές.
Στα κάγκελα του λιμανιού , οι περισσότεροι κοιτούν τα γαλανά νερά κι ονειρεύονται να ζήσουν, χωρίς να τους κυνηγά κανείς.
Μόλις περάσει φορτηγό από τον δρόμο, προσπαθούν να σκαρφαλώσουν και να κρυφτούν.
Στα αλσύλλια, στον ΟΣΕ, στους δρόμους.
Ανθρωποι, που τους φοβόμαστε .
Αλλά οι ίδιοι μας ....τρέμουν κυριολεκτικά
ΓΙΑΤΙ, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ.
Όταν πιαστούν, καταρρέουν τα πάντα, μπροστά στα κατάμαυρα από την αγρύπνια μάτια τους.
Στο λιμάνι, με πλαστά διαβατηρια συνελήφθη μπροστά μας μια πενταμελής οικογένεια.
Το κοριτσάκι προσπαθεί να φύγει κλαίγοντας, για να μην μπει με τους γονείς του και τα αδελφάκια του σε λεωφορείο του ΟΛΠΑ προς το λιμεναρχείο.
Κλαίει, φωνάζει, σπαράζει.
Το στομάχι μας σφίγγεται.
Είναι... παιδί απελπισμένο.
Η μάνα με ενα βρέφος στην αγκαλιά της, κλαίει.
Οι λιμενικοί στενοχωριούνται.
Λίγη ώρα αργότερα, βλέπουμε τους κρατούμενους λαθρομετανάστες .
Κρατούνται έξω, σε ένα υπόστεγο.
Με χειροπέδες, για να μην το σκάσουν.
ΔΕΝ σηκώνουμε φωτογραφική μηχανή.
Δεν έχουμε το κουράγιο ούτε να περγράψουμε την απόγνωση στα μάτια τους.
ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΕΙ ΤΙ ΤΡΩΝΕ,
ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ,
ΠΩΣ ΝΟΙΩΘΟΥΝ.
Η πολιτεία αδιαφορεί.
Είναι άνθρωποι απελπισμένοι .
Κρυώνουν.
Πεινάνε.
Θέλουν να ζήσουν !!!
ΛΙΜΑΝΙ ΠΑΤΡΑΣ 2010 , ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ.
Εξω... ζητινεύουν.
Ναι, κάποιοι απο αυτούς είναι βίαιοι,

ληστεύουν,

βίασαν μια κοπέλα χρήστρια ναρκωτικών, πρίν λίγες μέρες.
Οι άλλοι όμως;;;
Προσφυγοπούλα μου καρδιά !!!
Νυχτώνει.
Πυκνώνουν τα χέρια στα κάγκελα.
Περνάνε μέσα απο τρύπες.
Τους κυνηγούν οι λιμενικοί, γιατί αυτη ειναι η δουλειά τους.
Μια ζωή χωρίς ελευθερία;;;;
Ανθρωποι δυστυχισμένοι.
ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΑΠΟ ΣΑΣ
ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ;;;;


ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ

ΠΑΤΡΑ 24/10/010