OΙKONOMIKH ΚΡΙΣΗ
( ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ )
Τη λέξη κρίσις , λέξη ελληνική , οι ξένοι την δανείστηκαν (crisis) από τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και πλέον χρησιμοποιείται διεθνώς για να εκφραστεί λακωνικά μια «δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση όπου τα πράγματα πηγαίνουν προς το χειρότερο» .
Στα αρχαία ελληνικά, από όπου και προέρχεται η λέξη, μεταξύ άλλων σημαίνει και δίκη. Είναι δηλαδή το δίκαιο αποτέλεσμα ενός παράλογου , παράτυπου ή παράνομου χειρισμού μιας υπόθεσης. Έτσι μας προκύπτει η οικονομική , κοινωνική , οικογενειακή και πολιτική κρίση.
Το 1989 , ο « Δυτικός κόσμος » , πανηγύριζε και μιλούσε αυτάρεσκα για την κατάρρευση του « υπαρκτού σοσιαλισμού ».
Δυστυχώς , η κατάρρευση της μέχρι τότε άθεης Ερυθράς Ηγεμονίας της Ανατολής δεν τον δίδαξε τίποτα .
Είκοσι χρόνια μετά , ο «Δυτικός κόσμος » , η σύγχρονη εωσφορική Δύση , βιώνει και την κατάρρευση του δικού της συστήματος , του λεγόμενου « καπιταλισμού » που εμφανίζεται ως « οικονομική κρίση ».
Πολιτικοί , οικονομολόγοι , αναλυτές ,τεχνοκράτες , τραπεζίτες και άλλοι , προσπαθούν να βρουν τα αίτιά της και να προτείνουν μέτρα για την αντιμετώπισή της.
Στις συζητήσεις που γίνονται και στην πατρίδα μας , ειδικά μετά την υπογραφή του « Μνημονίου » και των μέτρων που πάρθηκαν και πρόκειται να παρθούν , πολύς λόγος γίνεται για τον τρόπο αντιμετώπισής της από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις , δηλαδή τα πολιτικά κόμματα.
Τα πράγματα είναι δύσκολα , αλλά γίνονται ακόμα πιο δύσκολα , γιατί σχεδόν όλοι αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα λαθών και χειρισμών που άπτονται της ηθικής .
Η κοινωνία μας , διαδοχικά , μεταπήδησε από το «Δούναι και Λαβείν» του 19ου αιώνα , στο «Πάρε – Δώσε» του 20ου και τώρα , στον 21ο , στο «Πάρε – Πάρε ».
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια .
Θέλουμε να αμειβόμαστε χωρίς να δουλεύουμε.
Προβάλλουμε τις απαιτήσεις και τα δικαιώματα μας, παραμερίζοντας τις υποχρεώσεις μας.
Δεν θέλουμε να αποδίδουμε στο Κράτος τους φόρους που μας επιβάλλει αλλά απαιτούμε από αυτό να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του σε μας
Παίρνουμε δάνεια χωρίς να ενδιαφερόμαστε να τα εξοφλήσουμε
Θέλουμε να τα έχουμε όλα όχι γιατί μας είναι απαραίτητα αλλά γιατί μας κυριεύει το πάθος του καταναλωτισμού ή γιατί ζηλεύουμε τον άλλο που τα έχει.
Οι κυβερνώντες ενδιαφέρονται για το προσωπικό και όχι το κοινό συμφέρον.
Όλα όμως μπορούν να διορθωθούν , αν άρχοντες και αρχόμενοι σταματήσουν τις αλληλοκατηγορίες και την ενασχόληση τους αποκλειστικά με τα υλικά.
Μόνο με τον Ευαγγελικό νόμο ,όπως τον διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, μπορεί να έρθει η ηθική πρόοδος και κατά συνέπεια και η λεγόμενη οικονομική ανάκαμψη .
Ο Χριστιανισμός δεν έχει συγκεκριμένες υποδείξεις για την οικονομική πολιτική του Κράτους αφού δεν υπάρχει χριστιανική οικονομική πολιτική ως επιστήμη . Όπως δεν υπάρχει χριστιανική γεωμετρία ως επιστήμη , αντίθετη προς τη μη χριστιανική γεωμετρία.
.Ο Χριστιανισμός αποτελεί ηθική διδασκαλία γενικότερης σημασίας και πλανώνται όσοι υποστηρίζουν ότι τάσσεται υπέρ η κατά συγκεκριμένων οικονομικών-πολιτικών συστημάτων.
Έργο του Χριστιανισμού είναι ο επηρεασμός της οικονομικής και κοινωνικής ζωής των ανθρώπων από τα ηθικά δόγματα του και όχι ο καταρτισμός οικονομικών προγραμμάτων ή ο προγραμματισμός οικονομικών μεταρρυθμίσεων .
.Με αυτή την έννοια είναι εφικτός ο συνδυασμός της χριστιανικής ηθικής με όλα τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα.
Τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα ηθικοποιούμενα αποβάλουν τα μειονεκτήματα τους και προβάλουν τα πλεονεκτήματά τους.
Με άλλα λόγια , αυτό σημαίνει ότι , ο ορθόδοξος χριστιανός πολιτικά και οικονομικά δεν δεσμεύεται να ανήκει σε συγκεκριμένο σχηματισμό ή πολιτικό χώρο .
H χριστιανική θεώρηση της οικονομίας , της εργασίας ,της αμοιβής της ,της ιδιοκτησίας ,της φτώχειας ,του πλούτου ,της φορολογίας ,της ολιγάρκειας ,της αποταμίευσης ,του δανεισμού και όλων των συναφών πρέπει να γίνει πρώτα κτήμα μας για να μεταμορφώσει το είναι μας.
Χωρίς την εσωτερική αλλαγή και μεταμόρφωση τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα μένουν ανώφελα και συχνά επικίνδυνα.
Είναι δυνατόν ποτέ ένας υλιστής και χρηματολάτρης , όποιο σύστημα κι αν υπηρετεί , να φερθεί με τιμιότητα και δικαιοσύνη ; Τι θα τον παρακινήσει σε κάτι τέτοιο ;
Χρειάζονται λοιπόν πνευματικές και ηθικές προϋποθέσεις για μια κοινωνία δικαιοσύνης και αγάπης .
Αυτές ακριβώς τις προϋποθέσεις δημιουργεί ο Χριστιανισμός.
Αλεξανδρούπολη 10 Σεπτεμβρίου 2010
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Πτυχιούχος Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ )
