επιστολή στο peiratikoi@yahoo.gr
Είμαι ένας λιμενικός ο όποιος δεν μπορεί να ακούει από κανέναν μας ότι κάποιοι από εμάς είναι μέρος του συστήματος ..Όλοι είμαστε μέρος του συστήματος μικροί μεγάλοι ο καθένας με τον τρόπο του. Οι αξιωματικοί κατηγορούνται ότι το μόνο που νοιάζονται είναι για της δίκες τους δημοσιές σχέσεις καθώς και για την επαγγελματική τους αναρρίχηση και δύστυχώς έτσι είναι… που καιρός για τα προβλήματα τον μικρών βαθμοφόρων που πνίγονται κάτω από το συμφέρων της εκάστης τοπικής η κεντρικής αρχής .
Η μεν μικροί σε εισαγωγικά… σίγουρα δεν έχουν την δύναμη να κανονίσουν τα παραπάνω θέματα δημοσιές σχέσεις κλπ..αλλά δύστυχώς έχω δει αναρίθμητους συναδέλφους(τι λέξη και αυτή συνάδελφος άλλη μια λέξη που έχει χάσει το σκοπό της) να μεριμνούν δίνοντας μεταφορικά και μη συναδέλφους με τη πρώτη ευκαιρία με προφανή σκοπό την εύνοια της εκάστης διοίκησης .Ναι αγαπητοί συνάδελφοι δύστυχώς στην πλειοψηφία έτσι είμαστε(εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων..)
Πως λοιπόν περιμένουμε αλλαγές από ένα κράτος το όποιο αποτελούμε εμείς οι ίδιοι και παραμένουμε αγκυλωμένοι στη μιζέρια μας και στην καρέκλα μας ;;..Πως περιμένουμε αλλαγές από ένα κράτος το όποιο είναι σαθρό και σάπιο και μέσα σε αυτό εμείς συμμετέχουμε δια της απουσίας μας!! Πως είναι δυνατόν να μην είμαστε φιλιπινεζες των εφοπλιστών όταν κατά μεγάλο ποσοστό το επιδιώκουμε εμείς αυτό ελπίζοντας σε εύνοια αυτών!!!
Ναι αγαπητοί συνάδελφοι το υπουργείο όντως το πήραν πίσω οι εφοπλιστές!!! Και αυτό είναι που μας αξίζει και ξέρετε γιατί..γιατί εμείς είμαστε μέρος της κοινωνίας η όποια δεν αντιδρά… μένει απαθής και αποχαυνωμένη μπροστά σε κόψιμο συντάξεων-σε αναρίθμητες απολύσεις εργαζομένων- σε διαβλητές προσλήψεις-σε άδικες μεταθέσεις συναδέλφων οι όποιοι πήγαν να σηκώσουν κεφάλι …σε…σε….σε….σε….σε…
Για άλλη μια φορά θα μείνουμε απαθείς –αμέτοχοι-βολεμένοι στο προσωπικό μας μικρόκοσμο προσωπικών συμφερόντων.
Είμαι ένας λιμενικός ο όποιος δεν μπορεί να ακούει από κανέναν μας ότι κάποιοι από εμάς είναι μέρος του συστήματος ..Όλοι είμαστε μέρος του συστήματος μικροί μεγάλοι ο καθένας με τον τρόπο του. Οι αξιωματικοί κατηγορούνται ότι το μόνο που νοιάζονται είναι για της δίκες τους δημοσιές σχέσεις καθώς και για την επαγγελματική τους αναρρίχηση και δύστυχώς έτσι είναι… που καιρός για τα προβλήματα τον μικρών βαθμοφόρων που πνίγονται κάτω από το συμφέρων της εκάστης τοπικής η κεντρικής αρχής .
Η μεν μικροί σε εισαγωγικά… σίγουρα δεν έχουν την δύναμη να κανονίσουν τα παραπάνω θέματα δημοσιές σχέσεις κλπ..αλλά δύστυχώς έχω δει αναρίθμητους συναδέλφους(τι λέξη και αυτή συνάδελφος άλλη μια λέξη που έχει χάσει το σκοπό της) να μεριμνούν δίνοντας μεταφορικά και μη συναδέλφους με τη πρώτη ευκαιρία με προφανή σκοπό την εύνοια της εκάστης διοίκησης .Ναι αγαπητοί συνάδελφοι δύστυχώς στην πλειοψηφία έτσι είμαστε(εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων..)
Πως λοιπόν περιμένουμε αλλαγές από ένα κράτος το όποιο αποτελούμε εμείς οι ίδιοι και παραμένουμε αγκυλωμένοι στη μιζέρια μας και στην καρέκλα μας ;;..Πως περιμένουμε αλλαγές από ένα κράτος το όποιο είναι σαθρό και σάπιο και μέσα σε αυτό εμείς συμμετέχουμε δια της απουσίας μας!! Πως είναι δυνατόν να μην είμαστε φιλιπινεζες των εφοπλιστών όταν κατά μεγάλο ποσοστό το επιδιώκουμε εμείς αυτό ελπίζοντας σε εύνοια αυτών!!!
Ναι αγαπητοί συνάδελφοι το υπουργείο όντως το πήραν πίσω οι εφοπλιστές!!! Και αυτό είναι που μας αξίζει και ξέρετε γιατί..γιατί εμείς είμαστε μέρος της κοινωνίας η όποια δεν αντιδρά… μένει απαθής και αποχαυνωμένη μπροστά σε κόψιμο συντάξεων-σε αναρίθμητες απολύσεις εργαζομένων- σε διαβλητές προσλήψεις-σε άδικες μεταθέσεις συναδέλφων οι όποιοι πήγαν να σηκώσουν κεφάλι …σε…σε….σε….σε….σε…
Για άλλη μια φορά θα μείνουμε απαθείς –αμέτοχοι-βολεμένοι στο προσωπικό μας μικρόκοσμο προσωπικών συμφερόντων.
