Ούτε στιγμή δεν υποταχθήκαμε στους Ισραηλινούς
ΕΘΝΟΣ-ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
«Μετά τις επιθέσεις στα άλλα πλοία, ο επόμενος στόχος ήμασταν εμείς. Μέσα σε 10 λεπτά, πάνω από 25 κομάντο ήταν πάνω στο πλοίο. Με συνθήματα και τραγούδια αντιστεκόμασταν στην ομηρεία μας. «E» 4/6
«Σταματήστε το πλοίο.
Αν συνεχίσετε, βάζετε σε κίνδυνο το πλοίο και τους επιβάτες». Τα VHF του πλοίου μετέφεραν το απειλητικό μήνυμα του ισραηλινού ναυτικού στη γέφυρα τού υπό ελληνική σημαία «Ελεύθερη Μεσόγειος». Είχε προηγηθεί στις 4.30 το πρωί η πειρατεία στο τουρκικό πλοίο «Navi Marmara» που είχαμε δει με κάθε λεπτομέρεια από τη μικρή απόσταση που μας χώριζε... Είχαμε ακούσει τα αληθινά πυρά πυροβόλου αυτόματου όπλου και υποψιαζόμασταν ότι κάτι είχε συμβεί στο μεγάλο επιβατηγό πλοίο του «Στόλου της Ελευθερίας για τη Γάζα». Είχαμε δει και τα μικρά, το «Σφενδόνη» και το «Τσάλεντζερ» να αλλάζουν πορεία. Σε λίγο χτυπήθηκαν και τα τουρκικά φορτηγά...
Ημασταν οι τελευταίοι. Το ξέραμε. Ο επόμενος στόχος ήμασταν εμείς. Είχαμε φροντίσει από το προηγούμενο βράδυ να «στολίσουμε» συρματοπλέγματα σε ολόκληρο το πλοίο μας, συμβολικά, όπως οι Ισραηλινοί κάνουν τόσα χρόνια στην Παλαιστίνη και τη Γάζα. Κάναμε βάρδιες, σκεφτόμασταν πώς θα μπορούσαμε να αντισταθούμε. Περιμέναμε. Οχι με ψυχολογία μελλοθανάτου, σε καμία περίπτωση. Αλλά με τον ρεαλισμό μιας μάχης που ερχόταν και θέλαμε να σταθούμε αξιοπρεπώς...
Με μώλωπες ο Αμερικανός καθηγητής γλωσσολογίας Πολ Αρούντι
Μιάμιση περίπου ώρα μετά, είχε ξημερώσει στα διεθνή χωρικά ύδατα, περίπου 78 μίλια από το Ισραήλ. Οταν η φρεγάτα του ισραηλινού λιμενικού αποβίβασε τα τέσσερα φουσκωτά με τους πάνοπλους κουκουλοφόρους κομάντο, εμείς τους βλέπαμε καθαρά. Ακούγαμε τις ιαχές τους. Μυρίζαμε το μίσος τους.
«Είμαστε πλοίο με ελληνική σημαία και πλήρωμα και λαμβάνουμε εντολές μόνο από την ελληνική κυβέρνηση», ήταν η απάντηση του Βαγγέλη Πισσία που με την ντουντούκα στεκόταν στο ντεκ έξω από τη γέφυρα του ελληνικού φορτηγού. Πού και πού, ο Ντρορ Φάιλερ, Ισραηλινός με σουηδικό διαβατήριο, που θήτευσε τρία χρόνια στον στρατό του Ισραήλ και έφυγε αηδιασμένος, τους μιλούσε στα εβραϊκά...
Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν δραματικές. Μέσα στη γέφυρα, ο Τάκης Πολίτης προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τις ελληνικές Αρχές. Ο καπετάνιος Ζαχαρίας Στυλιανάκης, ψύχραιμος, προσπαθούσε να οδηγήσει το πλοίο ανάμεσα στα φουσκωτά που όλο και πλησίασαν... Ηταν θέμα λίγων λεπτών...
Οταν είδαμε τους γάντζους με τους οποίους επιχειρούσαν να ανέβουν στο πλοίο, ξέραμε ότι το μόνο που μπορούσαμε να καταφέρουμε με το συρματόπλεγμα ήταν να τους καθυστερήσουμε. Μετά από δέκα λεπτά, πάνω από 25 κομάντο είχαν ανέβει στο πλοίο. Μαζεμένοι όλοι μαζί, στη γέφυρα, κάναμε κλοιό γύρω από τον καπετάνιο και το πλήρωμα αλλά και τον Βαγγέλη που εξακολουθούσε να φωνάζει με την ντουντούκα. Αρπαξαν κάμερες και φωτογραφική μηχανή από τους τρεις δημοσιογράφους, την υποφαινόμενη και δύο συναδέλφους από το τηλεοπτικό πρακτορείο Euronews και το γερμανικό περιοδικό Stern, και μας έσπρωξαν κάτω από τη γέφυρα.
Σπρωξίματα, ηλεκτροσόκ, χρωμόσφαιρες, κλωτσιές. Με βίαιο τρόπο, μας κατέβασαν όλους στο ντεκ. Κάτω από τον ήλιο όλη μέρα, επανειλημμένως μας κατέγραφαν με την κάμερα. Με συνθήματα και τραγούδια αντιστεκόμασταν στην ομηρία μας, αντιδρούσαμε στην παραβίαση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας.
Δεν υποταχθήκαμε ούτε στιγμή. Απέναντι στα παιδαρέλια-κομάντο που ήρθαν για να καταλάβουν το πλοίο μας, εμείς ήμασταν δυνατοί, αλληλέγγυοι και αποφασισμένοι να καταγγείλουμε την απαγωγή μας.
Ανάμεσά μας, ο γνωστός Σουηδός συγγραφέας Χένινγκ Μάνκελ, που τα βιβλία του είναι μπεστ σέλερ στο Ισραήλ, ο οποίος δεν καταδέχθηκε να πάρει ούτε νερό από τα χέρια των Ισραηλινών...
Φτάσαμε στο λιμάνι του Ασντοντ κρατούμενοι και κρυμμένοι στις καμπίνες του πλοίου. Από το φινιστρίνι βλέπαμε τις ορδές στρατιωτικών που μας περίμεναν για να μας ανακρίνουν...
Θρίλερ ακόμα και στην επιστροφή
Mας πίεζαν μέχρι τέλους να υπογράψουμε
Η παρουσία του Ελληνα πρέσβη ήταν η πρώτη ευχάριστη παρουσία στη φυλακή υψίστης ασφαλείας της Μπερσεβά που μας κρατούσαν. Απομονωμένες από τον έξω κόσμο, από τις εξελίξεις και κυρίως από τους άνδρες της αποστολής, οι έξι Ελληνίδες προσπαθούσαμε να οργανώσουμε τις επόμενές μας κινήσεις. «Η παγκόσμια κοινότητα καταδικάζει το Ισραήλ», μας ενημέρωσε ο πρέσβης Κυριάκος Λουκάκης και αυτό ήταν μια πρώτη ανακούφιση. Μας διαβεβαίωσε ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε για να μας βγάλει από εκεί.
Το δικό μας αίτημα ήταν να μη χρειαστεί να υπογράψουμε. Γιατί να υπογράψουμε; Δεν θέλαμε να φτάσουμε στο Ισραήλ και αν αυτό μας συνέβη, ήταν επειδή οι κομάντος πειράτευσαν το πλοίο μας και μας έσυραν παρά τη θέλησή μας στις ανακρίσεις, τις κλούβες, τα κρατητήρια. Η διαπραγμάτευση ήταν σκληρή.
«Αν δεν το υπογράψετε, θα πάτε φυλακή», μας έλεγαν σε κάθε τόνο οι σωφρονιστικοί. Αλλά μετά και την επίσκεψη των δικηγόρων του Freedom Frontilla στα κελιά μας, που μας ενημέρωσαν πως η συνάντηση Ομπάμα-Νετανιάχου ακυρώθηκε, πως όλος ο αραβικός κόσμος απεργεί και πως πραγματοποιήθηκαν μεγαλειώδη συλλαλητήρια στο Τελ Αβίβ και τις άλλες πόλεις του Ισραήλ, το ηθικό μας αναπτερώθηκε. Δεν θα υποκύπταμε στον εκβιασμό, δεν θα υπογράφαμε.
Την επόμενη μέρα, την τρίτη της κράτησής μας, μας ξυπνήσανε χαράματα. Μας μετέφεραν στις κλούβες χωρίς να ξέρουμε πού πάμε, αλλά ήμασταν σίγουρες ότι θα φεύγαμε από αυτό το κολαστήριο. Στις κλούβες μας κράτησαν περίπου 3 ώρες. Οι γυναίκες από την Τουρκία έβλεπαν από τα πυκνά σίδερα τους άνδρες τους να επιβιβάζονται κι αυτοί και άρχισαν να τραγουδάνε. Γνώριμοι ήχοι, τραγούδια του αγώνα, μελωδίες του Ζουλφού Λιβανελί.
Tο σήμα της νίκης
Οι άνδρες τις άκουσαν και σχημάτιζαν το σήμα της νίκης. Οι Ισραηλινοί μας έκλεισαν τα παράθυρα της κλούβας για να μην ακουγόμαστε. Οι κατσαρίδες πηγαινοέρχονταν στα πλέγματα δίπλα στα καθίσματά μας.
Στο αεροδρόμιο αρχίσαμε να βρισκόμαστε με τους υπόλοιπους Ελληνες. Σύντομα μάθαμε πως το ελληνικό κράτος θα έστελνε αεροσκάφος να μας παραλάβει. Ακόμη και τότε όμως, μας πίεζαν να μπούμε στην πτήση για Κωνσταντινούπολη, στα C130 που είχε στείλει η τουρκική κυβέρνηση. Κι ακόμη, η πίεση για την υπογραφή.
Σύντομα διευκρινίστηκε και αυτό: κανένας Ελληνας δεν θα υπογράψει.
Ακόμη κι έτσι όμως, οι στρατιώτες του αεροδρομίου προσπαθούσαν να πείσουν όσους ακόμη δεν είχαμε ενημερώσει να υπογράψουν...
Και το μαρτύριο συνεχίστηκε.
Με το πρόσχημα ότι θα μιλήσουμε με τον πρέσβη μάς ξαναχώρισαν. Θα πάτε αλλού είπαν, να καπνίσετε, να κάνετε όση φασαρία θέλετε. Κι αντί γι’ αυτό, μας ξαναπήγαν σε κελιά. Αυτή τη φορά, στα άθλια κρατητήρια του αεροδρομίου. Τα χειρότερα από τα οποία περάσαμε...
Ο πρέσβης έκανε ό,τι μπορούσε. Ενώπιον των ανδρών από τις διαφορετικές υπηρεσίες του Ισραήλ (αστυνομία, στρατός, μυστικές υπηρεσίες και υπουργείο Εξωτερικών) που μάλωναν για την τύχη μας, ο κ. Λουκάκης όρθωσε ανάστημα, καλώντας τους να σεβαστούν τον ισραηλινό νόμο.
Μαρία Ψαρά
Μήνυμα από τους Ελληνες
Πού κρατήθηκαν αιχμάλωτοι των Ισραηλινών
Η προσπάθεια προσέγγισης της Γάζας δεν θα ανακοπεί
Μήνυμα ότι η προσπάθεια προσέγγισης του λιμανιού της Γάζας δεν πρόκειται να ανακοπεί, μέχρι να σταματήσει ο αποκλεισμός του παλαιστινιακού λαού, έστειλαν χθες οι Ελληνες αιχμάλωτοι των ισραηλινών αρχών, εκφράζοντας παράλληλα την πεποίθηση ότι η περιπέτειά τους συνιστά νίκη κατά του ισραηλινού μιλιταρισμού.
«Το θέμα δεν είναι να κοιτάξουμε τα τραύματά μας», είπαν σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου, «αλλά την κυβέρνηση του Ισραήλ, που αγκαλιάζεται από όλους, αν και οργανώνει γκαγκστερικές επιθέσεις». Προσπαθώντας να αγνοήσει τους πόνους από την κακοποίηση που υπέστη, ο επικεφαλής της ελληνικής ανθρωπιστικής αποστολής Βαγγέλης Πισσίας τόνισε: «Το ισραηλινό κράτος είναι έξω όχι μόνο από κάθε νομιμότητα, αλλά και από κάθε ανθρώπινη αξία. Οπως εμείς το ζήσαμε, όλοι εκεί σου δίνουν την εντύπωση ότι εργάζονται σε κρατικές ή παρακρατικές υπηρεσίες. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν συναντήσαμε εκεί ούτε ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Οταν θέλουν να χτυπήσουν κάποιον, δεν τον χτυπάνε, τον λιντσάρουν».
Mώλωπες
Με μώλωπες στο πρόσωπο παραβρέθηκε στη συνέντευξη Τύπου και ο Αμερικανός καθηγητής γλωσσολογίας Πολ Αρούντι, που συμμετείχε στην αποστολή. «Πίστευα», είπε, «πως ό,τι αφορά την Παλαιστίνη μπορεί να είναι είδηση οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, εκτός από τις ΗΠΑ. Διαπίστωσα, ωστόσο, ότι σήμερα κάτι έχει αλλάξει. Είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος ότι ίσως μπορούν οι ΗΠΑ να συνταχθούν με τον υπόλοιπο κόσμο στο παλαιστινιακό. Το Ισραήλ δεν μπορεί να φέρεται όπως θέλει. Το κόστος ήταν πολύ μεγάλο με τις ζωές που χάθηκαν. Μπορεί όμως όλα να αλλάξουν».
Εντονη συγκίνηση και θερμό χειροκρότημα συνόδευσε την εμφάνιση του καπετάνιου του πλοίου «Σφενδόνη» Θοδωρή Μπούκα, ο οποίος επίσης ξυλοκοπήθηκε άγρια, επειδή αρνήθηκε να παραδώσει το πλοίο στους Ισραηλινούς... «Για μένα», υπογράμμισε, «αυτή η αποστολή είναι ένα παράδειγμα πως άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές και άλλες καταβολές, μπορούν, έχοντας κοινό ηθικό στόχο, να αλλάξουν τα δεδομένα που αφορούν στην επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος». Ο ίδιος, όπως και οι άλλοι σύντροφοί του, κάλεσε όλους τους πολίτες να προχωρήσουν σε μποϊκοτάζ κάθε ισραηλινού προϊόντος ή υπηρεσίας.
Στη συνέντευξη Τύπου διαψεύσθηκε επίσης κατηγορηματικά ότι η τουρκική ανθρωπιστική δύναμη αποτελείτο από ένοπλους εξτρεμιστές, όπως ισχυρίζονταν οι Ισραηλινοί. Οι 31 επαναπατρισθέντες Ελληνες, οι 3 Γάλλοι και ο Αμερικανός καθηγητής επέστρεψαν από το Ισραήλ τα ξημερώματα της Πέμπτης με αεροσκάφος C130 της Πολεμικής Αεροπορίας.
Επιστροφή
Στο αεροδρόμιο τους περίμεναν συγγενείς και φίλοι, οι οποίοι πέρασαν ώρες αγωνίας καθώς μέχρι και την τελευταία στιγμή οι Ισραηλινοί δημιουργούσαν εμπόδια στην αναχώρηση του αεροσκάφους, το οποίο είχε φθάσει στις έξι το απόγευμα της Τετάρτης στο Τελ Αβίβ. Από τις δέκα το βράδυ, οι οικείοι των 31 Ελλήνων είχαν κυριολεκτικά κατασκηνώσει έξω από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας.
Χρειάστηκε να περιμένουν μέχρι τις 2.59 το ξημέρωμα της Πέμπτης, όταν οι τροχοί του C-130 ακούμπησαν το αεροδρόμιο της Ελευσίνας για να πάρει τέλος η αγωνία τους και να αγκαλιάσουν τους δικούς τους ανθρώπους.
Αργυρώ Λύτρα - Ιωάννα Ηλιάδη
Φωτό: Κώστας Πολύβιος
