«Εδώ είναι Ισραήλ»!
"ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ "
Οι επίμονες ερωτήσεις, η ειρωνεία, η απαξίωση και η απάνθρωπη συμπεριφορά των Ισραηλινών, μέσα από τα μάτια της δημοσιογράφου του «Εθνους της Κυριακής» «E» 5/6
Από τα φινιστρίνια του «Ελεύθερη Μεσόγειος» φαίνονταν μόνο τα παντελόνια των στρατιωτών που μας περίμεναν στο λιμάνι του Ασντόντ. Στις στενάχωρες καμπίνες του ελληνικού φορτηγού που μας είχαν στριμώξει οι Ισραηλινοί κομάντος για να μη δούμε, αλλά κυρίως να μη μας εντοπίσουν οι... αδιάκριτοι δημοσιογραφικοί φακοί, προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τις περιβόητες τέντες που τόσο πολύ είχαν «διαφημίσει» οι Ισραηλινοί τις προηγούμενες ημέρες, όταν προειδοποιούσαν για το ρεσάλτο στα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας
Μετά το ρεσάλτο των Ισραηλινών κομάντος στα «πλοία της ελευθερίας» η συντάκτριά μας Μαρία Ψαρά βρέθηκε να ανακρίνεται από τη Μοσάντ στο λιμάνι Ασντοντ.Ξέραμε πού φτάναμε... Το περιμέναμε εδώ και μέρες. Οπως αναμέναμε την επίδειξη δύναμης του Ισραήλ. Μαζί με τον διάσημο συγγραφέα Χένιγνκ Μάνκελ, τη διευθύντρια του νοσοκομείου Στοκχόλμης δρ Βικτόρια Στραντ και τρεις ακόμη ακτιβιστές, προσπαθούσαμε να φανταστούμε τι άλλο μας περίμενε στο κράτος που απήγαγε εμάς και τα πλοία μας... Είχαμε περάσει ήδη 10 ώρες αιχμάλωτοι στο κατάστρωμα, μετά την επίθεση των κομάντος στα πλοία της αποστολής. Είχαμε δει μπροστά μας την απόβαση από τα ελικόπτερα στο τουρκικό πλοίο «Ναβί Μαρμαρά». Ο ήχος του πυροβόλου μας έκοψε την ανάσα, αλλά εκείνες τις ώρες ούτε ξέραμε ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε την έκταση του μακελειού...Στο λιμάνι του Ασντοντ μας έβγαλαν σε σειρά.
Εναν έναν μας αναλάμβανε κάποιο από τα μέλη του πολεμικού ναυτικού, κοριτσάκια κι αγόρια το πολύ 20 χρονών.
Μας οδηγούσαν στην κλούβα κι από εκεί στις τέντες των ανακρίσεων...
«Ανοιξε χέρια και πόδια». Η εντολή δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Εξονυχιστικός έλεγχος διά της αφής, με μηχανήματα, άδειασμα της τσάντας, κατασχέσεις ... «υλικού». «Τι είναι αυτό;», μου λέει ο υπεύθυνος της Μοσάντ που συμμετείχε στη διαδικασία του προσωπικού μου ελέγχου. «Δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι. Είμαι Ελληνίδα δημοσιογράφος», απαντάω. «Κι εδώ είναι Ισραήλ», μου απαντάει την ώρα που μου έπαιρνε και ό,τι άλλο θεωρούσε «ύποπτο».
Από τον έλεγχο στο γραφείο της πρώτης ανάκρισης. Ονομα, επώνυμο, ιδιότητα, διαβατήριο. Και μετά αίτημα για επικοινωνία με τον δικηγόρο και την πρεσβεία μου. Αυτό είχαμε συμφωνήσει όλα τα μέλη της αποστολής. Η ανακρίτριά μου επέμεινε: «Ποιος είναι ο καπετάνιος του πλοίου σου; Ποιος είναι ο αρχηγός; Το ξέρετε πως έχετε εισχωρήσει παράνομα στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ;». Τόλμησα να διατυπώσω ένσταση: «Από πότε 80 μίλια από τη χώρα σας είναι χωρικά ύδατα του Ισραήλ; Ημουν στη γέφυρα του πλοίου και ξέρω ότι πλέαμε σε διεθνή νερά». «Ηταν διεθνή ύδατα... του Ισραήλ», μου απάντησε και μ΄ άφησε εμβρόντητη.
Θα σαπίσεις
«Θα πας στη φυλακή», ήρθε η προειδοποίηση της ειδικού.
«Εκτός αν... υπογράψεις αυτό το χαρτί.
Με αυτό, θα γυρίσεις στην πατρίδα σου».
Το κείμενο ήταν στα εβραϊκά. Ζήτησα μετάφραση.
«Παραβιάσατε τα χωρικά ύδατα του Ισραήλ, μπήκατε στη χώρα παράνομα», με ενημέρωσε η ανακρίτρια. «Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να υπογράψω», απάντησα. «Θα σαπίσεις στη φυλακή», μου επανέλαβε με μίσος.
Γύρω μου, οι συνταξιδευτές μου περνούσαν από την ίδια διαδικασία.
Από ανάκριση σε έλεγχο και από έλεγχο σε ανάκριση, τα μέλη της αποστολής προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Χωρίς επιτυχία.
Ακολούθησε δεύτερη ανάκριση. Από τη Μοσάντ αυτήν τη φορά. «Ασχολείστε με το Μεσανατολικό; Ποια είναι η άποψή σας για τους Παλαιστινίους; Γιατί ήσασταν στο καράβι;». Επίμονες ερωτήσεις, ειρωνεία, απαξίωση. Και μετά μια μόνη εντολή: «Πάρτε την!» Κι άλλος έλεγχος, ξεγύμνωμα αυτήν τη φορά, αποτυπώματα, ίριδα, φωτογράφηση. Το γνωστό βαλιτσάκι των μυστικών υπηρεσιών. Γυρίζω και κοιτάζω τον συγγραφέα Μάνκελ που βρέθηκε ταυτόχρονα στην ίδια διαδικασία. «Απαρντχάιντ», μου λέει με τα χείλη του.
Με πέταξαν σηκωτή στην κλούβα, που μας περίμενε έξω από τις τέντες.
Τα μάτια μου είχαν κοκκινίσει και ζητούσα να μου δώσουν τα γυαλιά μου.
«Δεν θα σου χρειαστούν», κάνει αποτυχημένο χιούμορ ο νέος δεσμοφύλακας.
Στη στενή κλούβα με το πυκνό κάγκελο βρίσκω μέσα την Ευγενία, ένα κορίτσι με τσαγανό από την Αθήνα.
Είχε αρνηθεί να τους δώσει το διαβατήριό της στο πλοίο και την είχαν σύρει στο πάτωμα για να την εκδικηθούν.
Σκαρφαλώνοντας στα παράθυρα καταφέραμε να δούμε τι συνέβαινε απέξω.
Ενα τσούρμο στρατιωτών έφερνε τον Βαγγέλη Πισσία, ψυχή της διοργάνωσης και της αποστολής. Κούτσαινε ήδη. Τον χτυπούν. Ξαπλώνει κάτω. Ο Βαγγέλης φωνάζει. Φωνάζουμε και εμείς από την κλούβα. Μας ακούν και έρχονται απειλητικά. Ξαναφωνάζουμε: «Τι του κάνετε;» Μπαίνουν μπροστά για να τον κρύψουν. Τον ξανακλωτσάνε. Φωνάζουμε. Σε λίγο τον αφήνουν και τον μετέφεραν ημιλιπόθυμο μέσα στην κλούβα. Από το βάθος ακούγαμε τις κραυγές του Αμερικανού καθηγητή Πολ Λαρουντί και βλέπουμε με πρησμένα μάτια τον Γιάννη Καρυπίδη και τον Γιώργο να πλησιάζουν... Οι τελευταίοι, οι... αντιρρησίες, θα πήγαιναν στην απομόνωση...
NTΡΟ ΦΑΪΛΕΡ
Ηταν ένας από αυτούς, έγινε Νο1 εχθρός τους
«Αυτός είναι ο αρχηγός. Τον ξέρω. Ηταν δικός μας». Δεν ήταν ερώτηση του υπεύθυνου της Μοσάντ που είχε αναλάβει να κάνει λεπτομερή έλεγχο στα αντικείμενα της τσάντας μου και βρήκε μια κάρτα. Ηταν κατάφαση. Τον ήξερε πολύ καλά τον Ντρο Φάιλερ ο ανακριτής μου. Ηταν κάποτε ένας από αυτούς, στρατιώτης του ισραηλινού στρατού. Σήμερα, το όνομά του βρίσκεται ανάμεσα στις 5 πιο μισητές προσωπικότητες για το Ισραήλ. Ο Ντρο είναι πια επαγγελματίας μουσικός και διαθέτει σουηδικό διαβατήριο.
Για... όπλο του απέναντι στους Ισραηλινούς έχει την ίδια του τη γλώσσα. Στα εβραϊκά τους μιλούσε την ώρα που εισέβαλαν στο «Ελεύθερη Μεσόγειος».
«Γιατί το κάνετε αυτό;
Αλλάξτε ζωή», τους έλεγε και εκείνοι θύμωναν ακόμη περισσότερο.
Λίγο μετά την κατάληψη του πλοίου, ο Ντρο βρισκόταν δεμένος στο πάτωμα και με μια αρβύλα καταδρομέα στο πρόσωπο...
Κακοποιήθηκε όσο λίγοι...
ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ
mapsara@pegasus.gr
--------------------------------------------------------------------------------
Η ολοήμερη ανάκριση και οι έλεγχοι στις «τέντες» του λιμανιού του Ασντοντ ήταν παρελθόν. Πλησίαζαν πια μεσάνυχτα όταν φτάσαμε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Μπερσέβα. Κρυμμένες πίσω από τα πυκνά πλέγματα της κλούβας, οι τρεις Ελληνίδες του «Ελεύθερη Μεσόγειος», το μόνο που μπορέσαμε να δούμε ήταν ότι στο κτίριο 5 άφησαν τους περισσότερους άνδρες του πλοίου μας...
Η είσοδός μας συνοδεύτηκε από κανονική βιντεοσκόπηση, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης και παρά τις έντονες αντιδράσεις μας σε όλες τις προηγούμενες φάσεις της ομηρείας μας.
Αλλά είχαν περάσει ήδη 18 ώρες από την πειρατεία των Ισραηλινών κομάντος και η ταλαιπωρία δεν μας επέτρεπε ούτε την πολυτέλεια της αντίδρασης...
Μέσα στο C-130 της ελευθερίας. Οι Τ. Πολίτης, Δ. Πλειώνης και Γ. Καρυπίδης.Στην πτέρυγα επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Οι νεόχτιστες φυλακές θύμιζαν περισσότερο αρρωστημένο θάλαμο νοσοκομείου. «Σας περιμέναμε», ακούσαμε το μαύρο χιούμορ του διευθυντή που μας υποδέχτηκε... Νομίζαμε πως ήμασταν μόνες, πως ήμασταν οι πρώτες που έφταναν στην απομακρυσμένη φυλακή. Δεν ξέραμε τίποτα για την τύχη των υπόλοιπων ακτιβιστριών, αλλά και των άλλων Ελληνίδων που επέβαιναν στο «Σφενδόνη».
Αφού περνάμε από έναν ακόμη, τελευταίο έλεγχο κατά την είσοδό μας, μας κατάσχουν τα «επικίνδυνα» αντικείμενα.
Αυτήν τη φορά, δεν είναι οι φωτογραφικές μηχανές και τα κασετοφωνάκια.
Μου παίρνουν τη δημοσιογραφική μου κάρτα και τα στυλό που είχα μαζί μου για σημειώσεις.
Σαν στρατιώτης δίχως όπλο, προχωράω για το κελί 3312, που έδωσαν σ’ εμένα, την Κατερίνα Θεοχαροπούλου και την Ευγενία Γασπαράτου...
Ενα δωμάτιο με 4 κρεβάτια, αλουμινένιο μασίφ καθρέφτη για να μην επιχειρήσουμε να αυτοτραυματιστούμε, ένα παράθυρο στο πουθενά και κάμερες ακόμη και στην τουαλέτα. Φυλακή στο Ισραήλ...
Μες στην ησυχία, προχωρώντας για το κελί, ακούγεται μια φωνή: «Μαρία!». Σε ένα από τα δωμάτια του ισογείου, η συνάδελφος Κατερίνα Κιτίδη και η Αφροδίτη Θραβάλου προβάλλουν πίσω από το στενό παραθυράκι. Τρέχουμε κατά εκεί. «Τι έγινε; Εχεις μάθει κανένα νέο; Ακουσα ότι ήταν αληθινά πυρά στο «Ναβί Μαρμαρά»...», ρωτάει με αγωνία η Κατερίνα. Δεν είναι μόνο από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Το ξέραμε και δεν θέλαμε να το παραδεχθούμε. Οι ριπές δεν μπορούσαν να είναι για καλό...
Η κατάρρευση
Είναι η στιγμή που καταρρέω.
Η μόλυνση στο μάτι με έχει γονατίσει, η αϋπνία, η αγωνία, το άγχος, η ανησυχία με έχουν κατακλύσει. «Θα τα πούμε αύριο», βρίσκω το κουράγιο να πω... Οι δεσμοφύλακες ανησυχούν και μου στέλνουν νοσοκόμο. Με σέρνει στον γιατρό της φυλακής. Στη διαδρομή, τα λόγια του Ισραηλινού μου κόβουν την ανάσα: «Βρήκανε όπλα μέσα στο τουρκικό πλοίο. Μετρούν νεκρούς και από τις δύο πλευρές...». Οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν. Στο «Ναβί Μαρμαρά» βρίσκονταν και δύο Ελληνες, ο Δημήτρης Πλειώνης και ο συνάδελφος και φίλος Αρης Χατζηστεφάνου. Κι αυτοί θα μπορούσαν να έχουν κινδυνεύσει...
Γυρίζοντας, δεν θέλω να πω τίποτα στα κορίτσια. Δεν χρειαζόταν να τις βάλω κι αυτές σε ανησυχία - έτσι κι αλλιώς, η «πηγή» δεν ήταν σε καμιά περίπτωση έγκυρη.
«Αν οι Ισραηλινοί καταφέρουν να στήσουν προβοκάτσια σε βάρος του τουρκικού πλοίου, δεν θα φύγουμε από εδώ σύντομα», σκέφτομαι την ώρα που τα μάτια μου κλείνουν μόνα τους.
Τη βαθιά νύχτα διακόπτει η επίσκεψη της τέταρτης συγκατοίκου στο κελί μας. Η Φεβριζιέ Σένογλου ήταν στο «Ναβί Μαρμαρά» (στα τηλεοπτικά πλάνα που «σώθηκαν» κι έκαναν τον γύρο του κόσμου, φαίνεται καθαρά να μεταφέρει ένα ματωμένο φορείο).
Ξυπνάμε και οι τρεις. «Τι έγινε; Τι συνέβη;», της φωνάζουμε στα αγγλικά. Δεν μπορεί να μας απαντήσει. Μας δείχνει τα δάχτυλά της.
Και μετά με τον αντίχειρα «σκίζει» τον λαιμό της. «Δέκα τουλάχιστον νεκροί», επιβεβαιώνουμε φωναχτά. Μακελειό...
«Πυροβόλησέ με ρε, δεν σε φοβάμαι...»
Την επομένη, στο θάλαμο «προαυλισμού», ανταλλάσσουμε πληροφορίες.
Μαθαίνουμε για τα άλλα πλοία. Βρίσκουμε και την έκτη Ελληνίδα, τη Δήμητρα Κυρίλλου. Στη «Σφενδόνη» ο αγώνας του καπετάνιου Θοδωρή Μπούκα και του «δεύτερου» Πέτρου Πιπικίνου που βρέθηκε στην αποστολή από την αγάπη του για το πλοίο, που του ανήκε μέχρι να αγοραστεί για να πάει στη Γάζα, ήταν συγκινητικός.
Με το πιστόλι στον κρόταφο, ο Πέτρος φώναζε στον Ισραηλινό στρατιώτη: «Shoot me (πυροβόλησέ με), shoot me ρε μ...». Ο Θοδωρής τραυματίστηκε. Ανησυχούμε πολύ...
Η ίδια περίπου κατάσταση και στο «Τσάλεντζερ», όπου επέβαιναν κυρίως γυναίκες.
Η κατάληψή του ήταν εύκολη υπόθεση. Τις γυναίκες τις χτύπησαν με ηλεκτροσόκ και τις μετέφεραν με κουκούλα στο κεφάλι. Οι εικόνες που μας μεταφέρουν όμως οι γυναίκες από το «Ναβί Μαρμαρά» είναι εικόνες πολέμου. Δεκαέξι νεκρούς υπολογίζουν. Πολλοί τραυματίες. Ακόμη περισσότεροι αγνοούμενοι. Οι φήμες γιγαντώνονται...
Λίγο μετά το μεσημέρι, το κουδούνι των φυλακών χτυπάει ξανά.
Οι πρώτοι πρέσβεις και πρόξενοι ξένων χωρών εμφανίζονται στον χώρο. Σε λίγο, φωνάζουν και τις Ελληνίδες. Ο πρέσβης Κυριάκος Λουκάκης, μαζί με την ακόλουθο Τύπου κ. Αλεξανδράτου είναι τα πρώτα φιλικά πρόσωπα που αντικρίζουμε από την άφιξή μας στο κράτος-τρομοκράτη...
Ο πρέσβης μας δείχνει το χαρτί που ζητά το Ισραήλ να υπογράψουμε. Αυτή τη φορά είναι ένα χαρτί που απλώς επιβεβαιώνει ότι αποδεχόμαστε την απέλαση. «Η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης είναι να μην υπογράψετε.
Αλλά εσείς μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε», μας ενημερώνει ο πρέσβης. Τελικά δεν υπογράψαμε.
Η πρώτη ερώτηση που κάναμε στους Ισραηλινούς δικηγόρους του κινήματος που εμπιστευόμασταν, ήταν για το τι γίνεται στον έξω κόσμο. «Ο Νετανιάχου δεν είδε τον Ομπάμα, η Ράφα άνοιξε, η παγκόσμια κοινή γνώμη καταδικάζει το Ισραήλ.
Ακόμη και ο ΟΗΕ δήλωσε πως ο αποκλεισμός της Γάζας είναι άδικος», μας λένε.
Το κλίμα αντιστρέφεται με μιας.
Η ισραηλινή φυλακή δονείται με συνθήματα υπέρ των Παλαιστινίων...
Το δράμα της Γκιντέμ
Στο κελί αναγνώρισε τον νεκρό άντρα της
Οι φωνές της μαυροφορεμένης Γκιντέμ από τα Aδανα αντήχησαν σε ολόκληρη τη γυναικεία πτέρυγα.
Την είχα γνωρίσει λίγο νωρίτερα, ως υπεύθυνη της τουρκικής μη κυβερνητικής οργάνωσης για τις γυναίκες.
Ευχάριστη και έξυπνη γυναίκα, με την παραδοσιακή μουσουλμανική μαντίλα και ένα κόκκινο σάλι περασμένο λοξά.
«Είμαστε από τα Aδανα, μέλη της ΜΚΟ I.H.H. Εγώ ήμουν υπεύθυνη για τις γυναίκες και ο άνδρας μου για τους άνδρες.
Hμασταν μαζί στο «Ναβί Μαρμαρά», αλλά δεν ξέρω πού είναι», μου εξηγούσε η 45χρονη μουσουλμάνα.
Τώρα, κλεισμένη σε ένα δωματιάκι της φυλακής με τρεις σωφρονιστικούς υπαλλήλους, η γυναίκα έχει ξεσπάσει σε λυγμούς.
Τρέχουμε όλες απέξω. Βλέπουμε να της δείχνουν φωτογραφίες.
Τι συμβαίνει;
Γιατί όλα αυτά;
Ζητάμε να μπει κάποια μέσα για μετάφραση.
Δεν αφήνουν καμία.
Σε λίγη ώρα, η Γκιντέμ περνάει την πόρτα του κελιού προς το μέρος μας συγκλονισμένη. «Μου έδειξαν φωτογραφίες νεκρών από το πλοίο.
Είδα τον άνδρα μου.
Είχε μια σφαίρα στο στήθος και είχε πρηστεί.
Μου ζήτησαν να τον αναγνωρίσω...
Τον ξεχώρισα από το περίγραμμα των χειλιών του...»
ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΖΟΥΜΕ ΚΑΤΩ
Ετοιμη ήδη η νέα αποστολή στη Γάζα
Αρχίσαμε να ξαναβρισκόμαστε στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν. Μετά τις απεχθείς μεταγωγές στις γεμάτες κατσαρίδες κλούβες, την επιμονή των Ισραηλινών να υπογράψουμε για την απέλασή μας και την αγωνία για τους άνδρες της αποστολής, είχαμε αρχίσει να μαζευόμαστε ξανά οι 31 Ελληνες που είχαμε κρατηθεί αιχμάλωτοι στο Ισραήλ.
Στο οπλισμένο σαν αστακός αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ, οι ισραηλινές υπηρεσίες προσπάθησαν για μια ακόμη φορά να μας ξεγελάσουν, για να υπογράψουμε. Ακόμη κι όταν το C130 της Πολεμικής Αεροπορίας είχε ξεκινήσει από την Αθήνα, οι Ισραηλινοί προσπαθούσαν να μη μας αφήνουν να ενημερώνουμε τους υπόλοιπους Ελληνες. Ούτε καν για την πτήση προς Αθήνα.
Ο Μανόλης Μαθιουλάκης στο αεροσκάφος της Τουρκίας, έτοιμος να πετάξει προς Κωνσταντινούπολη.
Τελευταία στιγμή, μετά την επιμονή του πρέσβη, τον εντοπίσαμε και επιβιβάστηκε στο δικό μας αεροπλάνο.
Τον Παλαιστίνιο γιατρό Χάλεντ Καμπάνι από την Πρέβεζα τον χτύπησαν μπροστά στα μάτια μας, κλωτσώντας στο κεφάλι.
Εβαλε το αριστερό του χέρι για να προστατευθεί και του το έσπασαν.
Καμία εμπιστοσύνη
Μέχρι τελευταία στιγμή, οι Ισραηλινοί έδειχναν το πιο σκληρό τους πρόσωπο. Αποδεικνύοντας ότι δεν έπρεπε να τους εμπιστευτούμε ούτε στιγμή, μας ξεγέλασαν ότι δήθεν θα μας πήγαιναν κάπου να μιλήσουμε με τον πρέσβη μας και μας οδήγησαν στα κρατητήρια του αεροδρομίου, πολύ χειρότερα από τις φυλακές της Μπερσέβα.
Μέχρι και το αεροσκάφος επέστρεψαν, ενώ είχε τροχοδρομήσει.
Οι φωνές και τα συνθήματα των συγγενών και φίλων στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας ήταν η απάντηση στα ερωτήματα, που είχαμε για τον αντίκτυπο της περιπέτειάς μας.
Χωρίς να προλάβουμε να το πούμε, άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα.
Από τα χαράματα της Πέμπτης, μια νέα αποστολή ετοιμάζεται για τη Γάζα...
ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΨΑΡΑ.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ "
