Το αλίευσα από την σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και για την αντιγραφή Σάββας Ν. Αθανασίου:
ΕΡΙΞΕ ΑΓΚΥΡΑ
Τα 30 χρόνια του «ναύαρχου» Θάνου
Ηταν πριν από τριάντα και κάτι ψιλά χρόνια, όταν πέρασα για πρώτη φορά την είσοδο της «Ε», εκεί στον 4ο όροφο του κτιρίου της οδού Πανεπιστημίου 57 στο κέντρο της Αθήνας, με σκοπό να εργαστώ ακόμα και ως το «παιδί» για όλες τις δουλειές, αφού το όνειρό μου να διαπρέψω στη δημοσιογραφία ήταν, προς το παρόν τουλάχιστον, «Ονειρο θερινής νυκτός».
Γιατί, όπως μου ψιθύρισε λίγους μήνες αργότερα ο αείμνηστος Τάκης Λιβαδάς, δεν είχα «μπάρμπα» ή έστω ένα στενό συγγενή στον χώρο.
Ετσι, για πολλά «φεγγάρια» αρκέστηκα στη μεταφορά των χειρογράφων από την αίθουσα της σύνταξης στο τυπογραφείο, που εκείνη την περίοδο στεγαζόταν στο νούμερο 8 της Κολοκοτρώνη, καθώς επίσης και στη μεταφορά των «τσίγκων» στο τσιγκογραφείο της οδού Γεωργίου Σταύρου, όπου τα μαγικά χέρια του Πρωτόπαπα έκαναν τους «τσίγκους» φωτογραφίες, οι οποίες στη συνέχεια έμπαιναν στις σελίδες της εφημερίδας.
Χειμώνα-καλοκαίρι το ίδιο δρομολόγιο, και τα ξενύχτια μέχρι να πάρεις και τα τελευταία χειρόγραφα από τον αείμνηστο Στρατή, να τα πας στον Πάνο και στη συνέχεια να τα πας, φυσικά με τα πόδια, στην Κολοκοτρώνη ήταν δυνατά και συνεχόμενα. Και ας έριχνε βροχή με το τουλούμι, εσύ έπρεπε να βγάλεις το δρομολόγιο για να τυπωθεί έγκαιρα η «Ε», ενώ εκεί στο τυπογραφείο είχες και την «πρέσα» του αρχιεργάτη Τάκη.
«Αντε, Θανάση, φέρε τα χειρόγραφα γρήγορα» σου φώναζε από το τηλέφωνο ο αρχιεργάτης και συ έπρεπε, όπως έλεγε και ο «θείος», να βάλεις ροδάκια στα πόδια και να διασχίσεις το συντομότερο δυνατόν την Πανεπιστημίου, να στρίψεις τη Χρήστου Λαδά και να βρεθείς στο κτίριο της Κολοκοτρώνη, όπου εκεί, στην «τρύπα» της μαρμάρινης σκάλας, ο Περδίος «έλιωνε» το μέταλλο, ενώ κάθε λίγο και λιγάκι μού 'λεγε: «Να πίνεις γάλα» γιατί θα σε σκοτώσει το αντιμόνιο.
Και εκεί, αρχές του 1983, έκανα τη μεγάλη κίνηση και γνωστοποίησα το όνειρό μου στον αείμνηστο Κίτσο Τεγόπουλο, ο οποίος με γνώριζε από τα πήγαιν'-έλα στη Φωκυλίδου και με τον δικό του τρόπο μου είπε: «Να πας στον Σεραφείμ να σε δοκιμάσει».
Και πήγα και πέρασα την πόρτα του διευθυντή και στη συνέχεια πέρασα και τις εξετάσεις, οι οποίες ήταν να κάνω ένα κείμενο 400 λέξεων, ένα ζουμερό, όπως μου είπε, «μονόστηλο». Και το έκανα και την άλλη μέρα βρέθηκα στο γραφείο του κυρίου Διονύση για τα περαιτέρω της πρόσληψής μου ως συντάκτης της «Ε». Πρώτη μου δημοσιογραφική δουλειά το επαρχιακό τμήμα, με προϊστάμενο τον αείμνηστο Κωστή, με τον Αρη, τον Κώστα και τη Χριστίνα, ενώ μετά από καιρό πήρα προαγωγή και, με εντολή του αείμνηστου αρχισυντάκτη Σταύρου Απέργη, κατέβηκα στο λιμάνι του Πειραιά, έχοντας προϊστάμενο τον παλιό Γιάννη Φύτρα.
«Ο παλιός είναι αλλιώς», μου 'λεγε καθημερινά και με «σεργιάνισε» σε όλα τα εφοπλιστικά γραφεία εκείνης της εποχής, καθώς επίσης και στο ΥΕΝ, προκειμένου να μου συστήσει τις ένστολες «πηγές» του, όπως του άρεσε να αποκαλεί τους δικούς του.
Κάποια στιγμή ο Γιάννης συνταξιοδοτήθηκε και εγώ βρέθηκα να κουλαντρίζω ολομόναχος το πειραϊκό-ναυτιλιακό ρεπορτάζ. Και τα κατάφερα, αφού μέχρι και σήμερα, που κι εγώ άφησα την «πένα», ουδείς βρέθηκε να διαψεύσει τα καθημερινά ρεπορτάζ, που είτε αφορούσαν πολύνεκρα ναυάγια είτε εργατικά ατυχήματα είτε κάποιες πολύκροτες δίκες και τα οποία δημοσίευε χωρίς καμία παρέμβαση η «Ε».
Θυμάμαι χαρακτηριστικά το πολύνεκρο ναυάγιο του «Εξπρές Σαμίνα», το οποίο με βρήκε σε διακοπές στην Πάρο, και τον διευθυντή Σεραφείμ Φυντανίδη να μου φωνάζει στο τηλέφωνο ότι οι νεκροί που δίνει η πολυσπούδαστη TV δεν ξεπερνούν τους 15-20, ενώ εγώ που ήμουν εκεί, στον προβλήτα της Παροικιάς, είχα γράψει στο κείμενο του ρεπορτάζ για πάνω από 50 ανθρώπους. Και δεν διαψεύστηκα.
Πάντως, η δημοσιογραφική μου πορεία, που τώρα τελείωσε, ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε στην «Ε» και σε αυτή οφείλω ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς μου, ενώ εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους τους συναδέλφους.
ΘΑΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
