Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν διάβασα το -κατά τη γνώμη μου- άκρως κωμικό κείμενο, με το οποίο κάποιος "άγνωστος" επιστολογράφος επιχειρούσε να αμαυρώσει πολλαπώς την συνάδελφο Πόπη Χριστοδουλίδου. Και κυρίως αναρωτήθηκα πόση μιζέρια μπορεί να κρύβει μέσα του αυτός, ο οποίος δήθεν κρυμμένος από την ανωνυμία μιας οθόνης, επιχειρεί να ασκήσει δήθεν κριτική στην Πόπη, που η αξία της μετριέται σε αδαμάντινα καράτια.
Αντί να προσπαθήσω να απαντήσω σε ένα προς ένα τα αποκυήματα της νοσηρής του φαντασίας, για το εάν και πόσο η Πόπη είναι αποδεκτή από τους συναδέλφους στο ΕΘΝΟΣ, και το εάν δήθεν την "μαύρισαν" κλπ κλπ, απλά θα ήθελα να πω σε αυτό τον άνθρωπο, ότι είναι καταδικασμένος να ζει στο περιθώριο και να κινείται σαν σκιά. Αυτό έχει επιλέξει για τον εαυτό του, και προφανώς αυτό του αξίζει. Στη μαύρη του μιζέρια! Στο αιώνιο σκοτάδι!
Και για να γίνω σαφής για το τι εννοώ, δανείζομαι ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή και νομίζω ότι περιγράφει με ακρίβεια το είδος "γκρίζα ανθρωπάκια":
<<Τα «ανθρωπάκια» θέλουν να είναι αρεστά σε όλους· είναι συστηματικοί «ισορροπιστές», λατρεύουν την ηδονή της εξουσίας, σχετικοποιούν τους κανόνες, λειτουργούν με κύριο γνώμονα την αυτο-αναφορικότητα. Η παρρησία, το ηθικό ανάστημα, η τόλμη δεν τους είναι γνωστές συμπεριφορές. Προτιμούν να κλείνουν τα μάτια σε απαράδεκτες πρακτικές για να αποφύγουν τις σκληρές επιλογές που το διοικείν επιβάλλει. Δεν αισθάνονται ότι υπηρετούν μακροχρόνιες αξίες, γι’ αυτό εύκολα προβαίνουν σε καιροσκοπικούς συμβιβασμούς. Δεν επιδιώκουν να εμπνέουν τους άλλους με το παράδειγμά τους, αρκούνται στην ασπόνδυλη μικρο-διαχείριση. Κυρίως είναι αναρριχητικοί τακτικιστές. Στο μέτρο που διαθέτουν όραμα και στρατηγική, αφορά το άτομό τους, τη διαχείριση της «εικόνας» τους, προκειμένου να ανέλθουν σε «ανώτερα» αξιώματα. Συναλλάσσονται με όσους χρειάζονται ή απειλούν την εξουσία τους, ανέχονται εξευτελιστικές για τους ίδιους και τον θεσμό συμπεριφορές, εκλογικεύουν τις αυτο-εξυπηρετικές επιλογές τους με όρους πολιτικής ορθοφροσύνης.Πού ευδοκιμεί αυτό το είδος; Εκεί όπου οι φορείς νόμιμης εξουσίας δεν έχουν νοοτροπία κυβερνήτη θεσμού, αλλά διαχειριστή πεπερασμένων εξουσιαστικών προνομίων. Τα γκρίζα ανθρωπάκια υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας , δηλαδή κάτι σαν την εντερική χλωρίδα. Η εντερική όμως χλωρίδα προσφέρει σημαντικές λειτουργίες παρά την ταπεινή της «καταγωγή». Αντιθέτως, τα γκρίζα ανθρωπάκια δεν έχουν ουδεμία χρησιμότητα. Αναπαύονται παρασιτικά και δεν προσφέρουν τίποτα. Τα γκρίζα ανθρωπάκια δεν είναι δικοί μας άνθρωποι. Δεν έχουμε κοινούς στόχους και μας χωρίζει ένα χάσμα αγεφύρωτο>>.
Καληνύχτα δυστυχισμένο ανθρωπάκι....
