Σάββατο, 22 Μαΐου 2010
Λιμενικοί Σταθμοί χωρίς σκάφη - Αεροπλάνα χωρίς φτερά
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG "ΑΚΤΟΦΥΛΑΚΑΣ"
Δυο μικρά ναυτικά περιστατικά, χωρίς συνέπειες, που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες με τους θυελλώδεις ανέμους, στο Πλωμάρι, ανέδειξαν ένα σοβαρό και χρονίζον πρόβλημα. Ότι ο Λιμενικός Σταθμός του δε διαθέτει πλωτό μέσον.
Πριν από μερικά 24ωρα ζητήθηκε η βοήθεια των ανδρών του Λιμενικού Σταθμού για την ανεύρεση ζεύγους νεαρών, που είχε φύγει μ’ ένα κανό και δεν είχε δώσει σημεία ζωής για περισσότερες από 36 ώρες. Πώς να ψάξεις τις αμμουδιές, τους κολπίσκους και τα μικρά ακρωτήρια χωρίς πλωτό και μάλιστα ταχύπλοο; Με τα πόδια ή με αυτοκίνητο σε ανύπαρκτους δρόμους και απρόσιτες ακτές;
Τρεις μέρες μετά, μια βάρκα έφυγε απ’ το αγκυροβόλιό της, χωρίς ευτυχώς επιβάτες, και χάθηκε στο πέλαγος, όπου εντοπίστηκε μετά από μερικές ώρες ερευνών με κιάλια και τηλεσκόπια. Ειδοποιήθηκε και πάλι ο Λιμενικός Σταθμός, που δήλωσε αδυναμία να παράσχει οποιαδήποτε βοήθεια, αφού δε διέθετε το βασικό εργαλείο έρευνας και διάσωσης. Το πλωτό μέσον.
Επειδή όμως οι άντρες του Λιμενικού προφανώς ήθελαν να ανταποκριθούν στο καθήκον τους, βρήκαν τη λύση. Απευθύνθηκαν στον κάτοχο μεγάλου φουσκωτού με ισχυρές μηχανές, τον Περικλή Χαλαμανδάρη, και επιστρατεύοντάς τον, με την καλύτερη έννοια του όρου, ανοίχτηκαν στο πέλαγος με επιτυχή αποτελέσματα και τις δύο φορές. Στην πρώτη βρήκαν το ζευγάρι σε απομακρυσμένη ερημική ακρογιαλιά, να απολαμβάνει ευτυχισμένο τον ύπνο του δίπλα στο κύμα, ενώ το κανό τραβηγμένο στη στεριά τούς περίμενε υπομονετικά και στη δεύτερη, ανοιχτά της Κρυφτής και ενώ οι άνεμοι έτρεχαν με εφτά μποφώρ, βρήκαν τη βάρκα να κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Ευτυχώς δεν επέβαινε σ’ αυτήν άνθρωπος και έτσι δεν κινδύνεψε ζωή, όπως φοβήθηκε αρχικά ο προϊστάμενος του Λιμενικού Σταθμού, Στάθης Βαζλαδέλλης.
Μια τέτοια κατάσταση προκαλεί σε κάθε έλλογο ον απορίες. Τι λόγον ύπαρξης έχει ένας λιμενικός σταθμός, που βρίσκεται στο ανοιχτό πέλαγος, κατάντικρυ στη Τουρκία, χωρίς το βασικό μέσον με το οποίο θα μπορεί να κάνει τη δουλειά του. Πώς να μπορέσει να ελέγξει τη λαθρομετανάστευση, τη λαθραλιεία, να αντιμετωπίσει τα ναυτικά ατυχήματα, ακόμα και την ενδεχόμενη διακινδύνευση ανθρώπινων ζωών, σ’ ένα καλοκαίρι που η περιοχή γεμίζει από παραθεριστές και τουρίστες;
Ή μήπως διατηρείται ο Λιμενικός Σταθμός έτσι για πλάκα, για να εκτελεί χρέη τροχονόμου - κι αυτά μέσα στα καθήκοντά του - στην περιοχή του λιμανιού, ή για να παρίστανται οι άνδρες του, με τις καθαρές «σκολιανές» στολές του, στις επίσημες τελετές και εορτές, ως ένα είδος φολκλορικού κατάλοιπου;
Περισσότερο από τρία χρόνια διαρκεί η κατάσταση αυτή. Μέχρι τότε υπήρχε ένα θλιβερό απομεινάρι φουσκωτού πλωτού, που μετά βίας κινείτο, γιατί κάθε λίγο παρουσίαζε προβλήματα είτε πλοϊμότητας είτε μηχανικής επάρκειας. Και αποσύρθηκε για να... επισκευασθεί. Πράγμα που μέχρι σήμερα δεν επιτεύχθηκε. Χωρίς βεβαίως να αντικατασταθεί. Και ο καιρός κυλάει. Οι άλλοι Λιμενικοί Σταθμοί του νησιού - Πέραμα, Καλλονή, Πολιχνίτος, Μόλυβος - είναι εφοδιασμένοι με το βασικό τους εργαλείο. Το πλωτό. Μόνο το Πλωμάρι πλέει στο ανοιχτό πέλαγος χωρίς μηχανές, χωρίς πυξίδα, χωρίς τιμόνι. Ίσως γιατί κάποιοι δεν ενδιαφέρονται για τον τόπο αυτό, ή γιατί έχουν μάθει πως δε ζητά, δε διεκδικεί, δεν απαιτεί τα όσα δικαιούται, δε χτυπά δηλαδή τη γροθιά στο τραπέζι της εξουσίας. Πάντοτε, όχι μόνο τώρα.
Τι να σου κάνει μόνος ένας διοικητής λιμενικού σταθμού, όσο κι αν διατυπώνει το πρόβλημα στους προϊσταμένους του, όσο κι αν αλληλογραφεί μέσα στα υπηρεσιακά του καθήκοντα, όσο κι αν δηλώνει αδυναμία εκπλήρωσης του σκοπού για τον οποίο υπάρχει. Μόνος δε θα κατορθώσει τίποτα, σ’ ένα κράτος όπου οι υπηρεσίες υπάρχουν, γιατί έτσι έτυχε. Και η κοινωνία έχει εθιστεί σ’ αυτήν τη λειτουργία, μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης. Που κρατά λίγα μόνο λεπτά της ώρας.
Μόνο ισχυρά σοκ ξυπνούν αυτή την Πολιτεία και την κοινωνία της. Μόνο αν συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο, αν ο μη γένοιτο, σημειωθεί κάποιος πνιγμός, ή κατ’ άλλον θαλάσσιο τρόπο απώλεια ζωής, θα διακόψουν τον λήθαργό τους «οι αρμόδιοι», θα βγάλουν τις φάτσες τους στην τηλεόραση, θα βροντοφωνάξουν «ως εδώ», «το μαχαίρι θα μπει βαθιά στο κόκκαλο», θα χαρούν με τις εντυπώσεις που προκάλεσαν και θα συνεχίσουν τον βαθύ ύπνο τους.
Θα θυμηθούν οι δημοσιογράφοι πως εμείς, μια ναυτική χώρα, βρισκόμαστε στην τάδε θέση του πίνακα των πνιγμών, θα απορήσουν ξανά μανά όλοι και θα επιστρέψουν στις πισίνες τους να πλατσουρίσουν - εκεί δε χρειάζεται να ξέρεις κολύμπι - πίνοντας τη φραπεδιά τους, με μακρύ καλαμάκι εισαγόμενο από την Κίνα.
Ποια ναυτική χώρα, καλέ, όταν διατηρείς λιμενικό σταθμό, σ’ ένα κατ’ εξοχήν ναυτικό μέρος και του ‘χεις κομμένα τα δυο του χέρια απ’ την μασχάλη;
Να ‘χαμε να λέγαμε και να γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη ναυτική εβδομάδα με παράτες, λόγια παχιά και δεξιώσεις, όταν στο Πλωμάρι ο Λιμενικός Σταθμός δεν μπορεί να κάνει ούτε την πιο μικρή, την πιο ανώδυνη επιχείρηση διάσωσης.
Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης
Αναρτήθηκε από aktofylakas
αναδημοσιευση απο το blog "ΑΚΤΟΦΥΛΑΚΑΣ"
