Η παγίδα της κατευθυνόμενης αλληλοφαγωμάρας
Πειραιάς 13/05/10
Παρακολουθούμε εδώ και αρκετό καιρό έναν ιδιότυπο διάλογο μεταξύ συναδέλφων διαφόρων Υπηρεσιών και επιχειρησιακών μονάδων, που γίνεται δημόσια μέσα από διαδικτυακούς τόπους, με αποτέλεσμα την περαιτέρω αποσάθρωση ενός ήδη προβληματικού οργανισμού όπως είναι σήμερα το Λ.Σ.
Είναι γεγονός ότι το Λ.Σ. βιώνει τις χειρότερές του ημέρες, με τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες των ηγεσιών του τα τελευταία χρόνια και κυρίως τα χρόνια της μετά ολυμπιακής εποχής, αλλά και τις ευθύνες των φυσικών του ηγεσιών, που δεν έβλεπαν ποτέ πέρα από τη δική τους θητεία.
Ηγεσίες χωρίς στόχο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς όραμα.
Σήμερα λοιπόν μέσα σε αυτό το ασταθές και δυσμενές περιβάλλον, ο καθοδηγούμενος και υποκινούμενος κοινωνικός αυτοματισμός, που θέλει τους ίδιους τους εργαζόμενους να αντιστρατεύονται μεταξύ τους, υπηρετείται και μέσα από τα διάφορα blogs, ανάγοντας σε μείζονος σημασίας θέματα προσωπικές μικροδιαφορές, με στόχο την απαξίωση της συνδικαλιστικής δράσης και της νόμιμης εκπροσώπησή των εργαζομένων, δίνοντας έτσι τις απαραίτητες ανάσες που χρειάζεται το σύστημα για να μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση του.
Σε αυτό το παιχνίδι λαμβάνουν μέρος πολλοί και διάφοροι.
Άλλοι ορατοί, άλλοι αόρατοι, άλλοι με τον μανδύα του φίλου και προστάτη και άλλοι με το ρόλο του κακού και του αφέντη.
Όλοι όμως έχουν τον ίδιο στόχο.
Να ρίξουν στην παγίδα τους όλους εμάς, να μην μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, να ανακαλύπτουμε συνεχώς εσωτερικούς εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, προκειμένου μέσα από όλη αυτή την διαδικασία να έχουν ίδιον όφελος, για τους εαυτούς τους και για αυτούς που οι ίδιοι ή θέλουν να προωθήσουν.
Το παιχνίδι είναι γνωστό, παλιό και χιλιοπαιγμένο.
Το ζήτημα είναι αν για μία ακόμη φορά πέσουμε στην ίδια παγίδα.
Και ως γνωστόν «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».
Παρακολουθώντας όλη αυτή την κατάσταση που δημιουργείται, αισθανόμαστε «δικαιωμένοι» από τις εξελίξεις, γιατί ενώ θα μπορούσαμε εξ' αρχής να απαντάμε και να ανταπαντάμε σε κάθε πρόκληση που μας γινόταν ή μας γίνεται, μέσα από μία ισοπεδωτική και μηδενιστική κριτική, αποδίδοντάς μας μέχρι και κυβερνητικές ευθύνες.
Παράλληλα ποτέ να μην αναφέρετε τίποτα θετικό από την δράση μας και τα όποια θετικά αποτελέσματα να παρουσιάζονται ως ουρανοκατέβατα, αλλά ποτέ μα ποτέ με τη δική μας συμβολή.
Ταυτόχρονα δε και μία άνευ προηγουμένου γενικευμένη απαξίωση σε βάρος του Σώματος, με το μηδενισμό του έργου του , το οποίο σε τελική ανάλυση ήταν δικό μας έργο και κάθε άλλο παρά πρέπει να αισθανόμαστε ντροπή γι' αυτό.
Εμείς λοιπόν επιλέξαμε το δρόμο της σιωπής στις ανάξιες λόγου προκλήσεις, επιλέξαμε το δρόμο της πράξης και του έργου, μέσα από μία ρεαλιστικά εφαρμοζόμενη συνδικαλιστική τακτική, με πρώτο και κύριο γνώμονα τον άνθρωπο και τον εργαζόμενο Λιμενικό, αδιαφορώντας για προσωπικές ή άλλες επιθέσεις που δεχθήκαμε επί μακρόν.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε αυτό να γίνει αντιληπτό από όλους και να μην ομφαλοσκοπούμε όταν τα προβλήματα όλων είναι κοινά και κυρίως είναι μπροστά μας.
Έτσι λοιπόν είναι στο χέρι μας και τώρα να αντισταθούμε, να παλέψουμε, να ανοίξουμε το μυαλό μας και την σκέψη μας, να διαβάζουμε και πέρα από τα γράμματα, να υποψιαζόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχουν αυτόκλητοι σωτήρες και ότι οι μόνοι που μπορούμε να βγάλουμε το Σώμα και τους εαυτούς μας από το αδιέξοδο, είμαστε μόνο εμείς οι ίδιοι, ενωμένοι, δυνατοί, συγκροτημένοι, με πίστη, θέληση και όραμα για το κοινό μας μέλλον.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΔΡΙΒΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
O ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΓΡΑΙΚΟΥΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
