Κάποτε, πρέπει όλοι μας, οι δημοσιογράφοι, να αναλάβουμε με μυαλό και καρδιά
τις ευθύνες μας απέναντι στους νέους και στις νέες.
Θέλουμε να παραμείνουμε κότες ;
Να μας δείχνουν ως γλείφτες, που πουλάμε και τον πατέρα μας, για να επιβιώσουμε;
Να μας φτύνουν ως αντισυναδέλφους;
Να μας δείχνουν ως ρουφιάνους και δουλικά των πολιτικών, των επιχειρηματιών και των εφοπλιστών ;
Να μην τολμάμε να κοιτάξουμε κατάματα τους νεότερους συναδέλφους μας !
Να αποσυρθούμε, εάν και όποτε τα καταφέραμε, προσκυνημένοι και ξεφτιλισμένοι;
Η να βρισκόμαστε στο αγωνιστικό μετερίζι, όρθιοι, απροσκύνητοι
και στο πλευρό και του τελευταίου Έλληνα εργαζόμενου ;
Απλό είναι.
Επιλέγεις και επωμίζεσαι και το κόστος.
Ομως, τουλάχιστον δεν αποθρασύνεσαι
να μιλάς κι από πάνω σε αυτούς, που στέκονται απέναντι και ΟΡΘΙΟΙ.
Το βουλώνεις !
Αύριο έχουμε καθήκον να βρισκόμαστε αγωνιστικά στους δρόμους.
ΓΙΑΤΙ, ΚΑΤΑΡΧΗΝ, ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΙΡΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟ, ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΟΣΩΝ ΤΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΝ ΟΛΑ.
ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ , ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΣΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ.
ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΘΗΣΑΥΡΙΣΑΝ ΚΑΙ ΘΗΣΑΥΡΙΖΟΥΝ.
ΚΑΛΉ ΔΥΝΑΜΗ !
ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ
