Τρίτη, 25 Μάιος 2010Προς: peiratikoi@yahoo.gr.
Θυμήθηκα το πρωί τους στίχους Ρίτσου σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει, βλέποντας το αμοντάριστο υλικό απο την ξενάγηση του Παπούλια και του Γερουλάνου στην Ακρόπολη.Ειχαν συγκεντρωθεί στο Βράχο οι απλήρωτοι συμβασιούχοι του υπουργείου πολιτισμού που δούλεψαν για την αποκατάσταση του μνημείου το οποίο πήγαν να θαυμάσουν χωρίς σκαλωσιές μετά απο δεκατέσσερα χρόνια ο πρόεδρος και ο υπουργός.
Εκεί λοιπόν είχαν ενα διάλογο με τον Παπούλια αλλα η κρατική τηλεόραση σε όλη τη διάρκεια του διαλόγου έδειχνε επίμονα τις Καρυάτιδες.
Η εικόνα ομως ηταν τόσο σουρεαλιστική που θα μπορούσε να είναι το καλύτερα σκηνοθετημένο πλάνο μιας ταινίας.Η αγέρωχη κόρη αποκτά τη φωνή της νεαρής αρχαιολόγου που ακούγεται να λέει στον πρόεδρο:
΄΄Εμείς είμαστε ο Παρθενώνας. Εμείς τα φτιάξαμε αυτά κι ειμαστε απλήρωτοι 8 μήνες και απολυμένοι.Μιλάμε για το υπουργείο πολιτισμού τη βαριά βιομηχανία της χώρας. Πρέπει κάτι να γίνει φάγαμε τα χρόνια μας στα θρανία και δανείζουμε ο ένας τον άλλον για να ζήσουμε.Να κόψουν τις επιτροπές και τα πανάκριβα αυτοκίνητα και να μας πληρώσουν.’’Τι να πεί κανείς η αγανάκτηση στερεύει και μετατρέπεται σε θλίψη.
Απο την άλλη έχεις τη μαύρη τρύπα της Βουλής να καταβροχθίζει τα χρήματα των παιδίων μας για ένα κανάλι που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, για το ανύπαρκτο ραδιόφωνο,για το πανάκριβο γυμναστήριο και τους 16 μισθούς των αυλικών της.Παγκόσμια πρωτοτυπία να συντηρούμε εμείς οι νεόπτωχοι φορολογούμενοι 4 κρατικά κανάλια και δεκάδες ραδιόφωνα για να βολεύονται κατα καιρούς οι υμέτεροι.
Επειδή χρειαζόμαστε επειγόντως ενα βάλσαμο καταφεύγω και πάλι στους ποιητές:
Το Σεπτέμβριο του 1937 ο Νίκος Καζαντζάκης επισκέφθηκε το ναό του Επικουρίου Απόλλωνος, στο πλαίσιο της αποστολής του ως περιηγητή της Πελοποννήσου για λογαριασμό της εφημερίδας «Καθημερινή». Στις Βάσσες συνάντησε τη Μαριγίτσα, τη γυναίκα του φύλακα του ναού και συνομίλησε μαζί της για τον τόπο, το ναό και τη ζωή της. Το κλείσιμο της συζήτησης τους το περιγράφει, στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο», ως εξής:-Και τι ιδέα έχεις, τη ρωτώ για τα πολιτικά;
-Ε, παιδί μου, μου αποκρίθηκε με απροσδόκητη περφάνια, ε, παιδί μου, εμείς εδώ είμαστε πολύ αψηλά, αλάργα από τον κόσμο, και δεν ακούμε τη βουή του.«Εμείς», δηλαδή, «ο ναός κι εγώ» κι έλεγε «αλάργα» με το περήφανο τόνο που θα ΄λεγε «πιο απάνω». Χάρηκα. Περισσότερο και από το ναό, τούτη η φράση της γριάς χόρτασε την καρδιά μου.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΔΗ
