Βλέποντας, σήμερα, την πολυπληθή κινεζική αντιπροσωπεία στο κτίριο της Ακτής Βασιλειάδη και στον ΟΛΠ, με επικεφαλής τον Cpt. Wei...και ακούγοντας όσα έταξαν κι όσα υποσχεθήκαμε, όσα δώσαμε και όσα πήραν...μια μόνο σκέψη μου ήρθε στο μυαλό:
Τα μάτια εκείνου του μικρού παιδιού - ήταν ,δεν ήταν, 3 ετών- στο Πεκίνο, άγρια ξημερώματα. Γυρνούσα από διασκέδαση σε μοντέρνο club της πόλης. Με δύο απορημενα μάτια και δύο χέρια δυνατά κρεμάστηκε από την πόρτα του ταξί στο οποίο μόλις είχα επιβιβαστεί...ζητιανεύοντας λίγα γιουάν για να φάει...Θυμήθηκα τη μάνα του, που το προέτρεπε να μην ξεγαντζωθεί από την πόρτα του ταξί, το οποίο ήταν εν κινήσει , μέχρι οι...δυτικοί πελάτες να του δώσουν -έστω- κι ένα τσιγάρο για να καπνίσει εκείνη... Κι ο κινέζος οδηγός ταξί το έβριζε και φρέναρε απότομα για να εγκαταλείψει την προσπάθεια του.
Δεν έχω νιώσει περισσότερο άβολα, δεν έχω αισθανθεί περισσότερο τον ανθρώπινο εξευτελισμό. Κι ήταν κι άλλοι επαίτες εκεί. Από τριών μέχρι 103 ετών.
Και μετά... έξω από τα πολυτελή ξενοδοχεία νεαρά αγόρια και κορίτσια τα οποία προσέφεραν ερωτικές υπηρεσίες "κάθε είδους" για ...5 ευρώ κι ένα γεύμα.
Μάιος 2007. Το Πεκίνο ετοιμαζόταν για την περίφημη Ολυμπιάδα. Η πόλη έκανε προσπάθεια να αλλάξει για να υποδεχθεί τα εκατομμύρια των επισκεπτών. 'Ομως, μια χώρα με δυο συστήματα δεν μπορεί εύκολα να αλλάξει. Στην Κίνα συνυπάρχει ο ακραίος κομμουνισμός με τον ακραίο καπιταλισμό. Στην ίδια λεωφόρο συναντάς μία τεράστια -ακόμη και για τα ευρωπαικά δεδομένα -boutique Luis Vuitton και δέκα βήματα παραπέρα μία μάνα που κρατάει ντυμένο με κουρέλια το μωρό της και εκλπιπαρεί για 10 cents... Ακραίες αντιθέσεις. Ραγδαία οικονομική ανάπτυξη με ελάχιστο εσωτερικό αντίκτυπο... Μυριάδες άνθρωποι που είναι καταδικασμένα στην ανέχεια, την αμάθεια και την μόνιμη φτώχεια..
Ενας δράκος που βγάζει φωτιές αλλά καίει τα παιδιά του.... Οι πλούσιοι πολλοί...οι φτωχοί όμως αμέτρητοι σε έναν πληθυσμό εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Κι αναρωτιέμαι...Ακόμα και αν υποθέσω ότι έχουν καλό σκοπό οι φίλοι κινέζοι...γιατί δεν κάνουν πρώτα κάτι για την πατρίδα τους και μετά για μας???
'Ασε που ούτε καντονέζικα ούτε μανδαρίνικα θα μάθουμε εδώ στον Πειραιά...
Δώρα Βογιατζάκη
