Προς: peiratikoi@yahoo.gr
Μάης 29η, έτος 1453
«... Η Ρωμανία επέρασεν, η Ρωμανία επάρθη!
-Η Ρωμανία κι αν ΄πέρασεν, ανθεί κι φέρνει κι άλλην...»
Έτσι κλείνει το παραδοσιακό μοιρολόϊ του Πόντου, ο «Θρήνος του Πόντου για την άλωση της Πόλης», που σώζεται μέχρι σήμερα στην «Εκλογή» των Δημοτικών μας τραγουδιών, από την Ακαδημία Αθηνών.
Μα πάνω απ’ όλα σώζεται και τραγουδιέται ως σήμερα, το 2010, από παιδιά κι από εφήβους, που φορούν με καμάρι τις παραδοσιακές φορεσιές των Ποντίων της μακρυνής πατρίδας, και όπως δίνουν τα χέρια αγόρια και κορίτσια να χορέψουν τους κυκλικούς χορούς με τον ήχο της ποντιακής λύρας και τα κρουστά κρατούν ρυθμό, λές και η «αλυσίδα του χρόνου» αρπάζεται και κρατιέται εκεί, στο χορό, στα δεμένα χέρια της νιότης, αδιάσπαστη από τα βάθη των αιώνων ... από τους ακρίτες του Πόντου ως τα σημερινά χέρια που πλέκονται μεταξύ τους και χορεύουν χορούς με ηλικία αιώνων, χορούς που έχουν το βάρος μιας αδιάσπαστης ιστορίας... χάρη στα νεανικά αυτά χέρια, τα άγουρα πρόσωπα!...
Ανατριχιάζω, η Ρωμανία ανθεί κι φέρνει κι άλλην...!!!
Ο Θρήνος για την ύστατη Άλωση κλείνει με μια αισιόδοξη λέξη, «ανθεί».
Καθώς χορεύουν τα παιδιά και στα κεφαλομάντηλα των αγοριών ανεμίζει ο δικέφαλος, σκέφτομαι και χάνομαι στην «σκόνη του χρόνου», η λέξη «αλυσίδα» χορεύει κι αυτή μπροστά μου κι αλλάζει εικόνες και χρόνους!
Η αλυσίδα του Κεράτιου Κόλπου παραμονές της άλωσης, μια ύστατη προσπάθεια άμυνας, όταν πια είχαν απομείνει ελάχιστα πολεμικά πλοία για να υπερασπιστούν την πάλαι ποτέ κραταιά Βασιλεύουσα.
Η αλυσίδα της σκλαβιάς των 4 αιώνων, σκουριασμένη και βαριά, ματωμένη από τους αποτυχημένους ξεσηκωμούς και τις προδοσίες.
Η αλυσίδα των πολέμων της μικρής «κουκίδας» στο χάρτη της Μεγάλης Ευρώπης που είχαν χαράξει οι Μεγάλες Δυνάμεις, των πολέμων μέχρι να γίνει η Ελλάδα των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»...
Πόσο πικρά μπορεί να γίνουν και τα πιο γλυκά όνειρα!!!
Η αλυσίδα των ξεριζωμένων ανθρώπων που έφθασαν στη μάνα Ελλάδα κατατρεγμένοι όταν τ’ όνειρο έγινε εφιάλτης!
Μάης 29η, έτος 1453.
Όταν έδυσε ο ήλιος η δύση είχε βαφτεί κόκκινη από τη σφαγή που κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες.
Αντιγράφω απλά από ένα σχολικό βιβλίο Ιστορίας:
«... Ο Βυζαντινός Ελληνισμός άρχισε να παρακμάζει από τη στιγμή που:
- Παραχώρησε τα εμπορικά προνόμια στους ξένους κι έχασε τη ναυτιλιακή του ισχύ.
- Κατάργησε το νόμο του Αλληλέγγυου κι έτσι η γη κι ο πλούτος πέρασαν στους «Δυνατούς» και στους «Υπερέχοντες», ενώ οι Ακρίτες αγνοήθηκαν και σταδιακά εξέλειψαν.
- Οι Δύση τελικά δεν έδρασε σαν σύμμαχος, αλλά σαν αντίπαλος και ειδικά η 4η σταυροφορία κατέλυσε το Βυζαντινό κράτος και τις δομές του.
- Εμανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα νέοι και πολλοί εχθροί στα σύνορα, οι Σελτζούκοι και εν συνεχεία οι Οθωμανοί στην Ανατολή και οι Νορμανδοί στη Δύση.»
Μπορεί να φταίει η μέρα και η συγκινησιακή φόρτιση, αλλά κάτι ομοιότητες με το σήμερα βρίσκω... μπορεί να είναι κι η ιδέα μου... λέτε?
Με σεβασμό στις μνήμες της μέρας
Ελεύθερος Φαροφύλακας
