1789: Ανταρσία ξεσπά στο πλοίο Μπάουντι, ενώ ο καπετάνιος και 18 μέλη του πληρώματος αφήνονται στη θάλασσα, σε μια μικρή ανοικτή βάρκα.»Αντιγράφω αυτή την αράδα από το ημερολόγιο/ χρονολόγιο του ΠΕΙΡΑΤΙΚΟΥ.
1789 λοιπόν, η χρονιά των εξεγέρσεων.
Σε μια άκρη του Ειρηνικού ωκεανού ο Υποπλοίαρχος του Μπάουντι Κρίστιαν Φλέτσερ, μαζί με την πλειοψηφία του πληρώματος, ανατρέπουν το «δεσποτικό» Πλοίαρχο Γουίλιαμ Μπλάι και παίρνουν τη τύχη τους στα χέρια τους. Οι συνθήκες μέσα στο πλοίο, έτσι όπως ερμήνευε τους, ήδη αυστηρούς, κανονισμούς του Βρετανικού Ναυαρχείου ο Πλοίαρχος Μπλάι, το είχαν μετατρέψει σε κάτεργο. Ανταρσία, λέξη βαριά, έννοια καταραμένη από τις εξουσίες, ποινικοποιημένη από το Νόμο/μέσο του κάθε ισχυρού δυνάστη, που ποτέ δεν θέλει να αναρωτηθεί για τα αίτια της, αλλά νοιάζεται μόνο πως να εξασφαλίσει ότι τα αίτια αυτά δεν θα επιφέρουν δυσάρεστα γι αυτόν και τους ομοίους του αποτελέσματα.
Σε μια άλλη γωνιά της γης ωρίμαζαν οι συνθήκες μιας μεγάλης Επανάστασης. Οι «ξεβράκωτοι» του Παρισιού, οι «Άθλιοι» του Βίκτωρα Ουγκώ, θα ξεσηκώνονταν ενάντια στην καταπίεση και τη φαυλότητα της Αυλής του τελευταίου των Λουδοβίκων. Μια χώρα ολόκληρη είχε γίνει «κάτεργο», οι φόροι ήταν αβάσταχτοι, οι νόμοι έπαιζαν το παχνίδι των πλουσίων, σαν άσσοι σε σημαδεμένη τράπουλα, και όσο η καταπίεση αυξανόταν άλλο τόσο αυξανόταν η επιρροή των νέων ιδεών των μορφωμένων αστών για μια δικαιότερη κοινωνία, στην οποία η εξουσία θα πηγάζει από το λαό και θα ασκείται από αυτόν μέσω εκλεγμένων εκπροσώπων.
Επανάσταση, λέξη πρόκληση για τους δυνάστες των λαών, λέξη άγια στα χείλη των κολασμένων. Λέξη που μυρίζει αίμα, ιδρώτα, πόνο και θάνατο, λέξη γεμάτη οράματα και κατορθώματα, δράση, τόλμη και αποκοτιά. Χωρίς αυτή οι άνθρωποι ακόμα θα ζούσαν σαν φοβισμένα ζώα κάτω από το μαστίγιο του δεσπότη τους, εκλιπαρώντας για λίγο έλεος και λίγο παραπάνω ψωμί. Θα ζούσαν χωρίς δικαιώματα, χωρίς αμοιβή της εργασίας τους, μια και ως τότε δεν υπήρχε η έννοια της «εργασίας έναντι αμοιβής» αλλά μόνο η δουλεία/δουλειά με αντάλλαγμα την όποιας ποιότητας προστασία εκ μέρους του πανίσχυρου αφέντη στο ανίσχυρο δούλο του, όπως μας αναφέρουν οι συγγραφείς της εποχής εκείνης.
Αυτά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι τάχα μας ετοιμάζουν και πάλι οι νέοι δυνάστες της εποχής μας??? Αυτοί που κατάφεραν, με τη καραμέλα της παγκοσμιοποίησης και το καρότο του πλαστικού χρήματος, να εξαγοράσουν εύκολα – μέσα στα τελευταία 15 χρόνια – τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των εργαζομένων που χρειάστηκαν 2 αιώνες αγώνων για να κατοχυρωθούν.
Βλέπω με απογοήτευση την κατάντια της πολιτικής, που αντί να επιβάλλει τη θέλησή της στην οικονομία, συρρικνώνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο και κοντεύει να καταντήσει το δεκανίκι των μεγιστάνων.
Παρατηρώ με πικρό μειδίαμα την 4η Εξουσία, που αντί να ασκεί την σκληρότερη δυνατή κριτική στην Πολιτεία και τους εκπροσώπους της, αλλά και στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, βολεύεται στο ρόλο του διερμηνέα των σκληρών κελευσμάτων τους –στην χειρότερη περίπτωση – και στην καλύτερη περίπτωση να «στρογγυλεύει» τα προβλήματα και τις αντιθέσεις ή απλά να ρωτά, όσο πιο διακριτικά και ευγενικά μπορεί, μήπως αυτά τα κελεύσματα θα μπορούσαν να είναι κατά τι λιγότερο βάρβαρα.
Επίσης, ακούω βαρύγδουπες λέξεις και έννοιες να χρησιμοποιούνται κατά κόρον για να δώσουν βάρος και ουσία στα πλέον ανούσια πράγματα. Έχουμε λέει «Επανάσταση στη ... διαιτητική διατροφή!!!», «Ραγδαία Μεταστροφή στις ... σεξουαλικές προτιμήσεις!!!», και μάλιστα «Ανταρσία των ... φωτομοντέλων στο τρόπο διαφήμισης και προβολής τους!!!». Τρελάθηκα εγώ ή προσπαθούν να μας τρελάνουν??? Να αφαιρέσουν από μέσα μας κάθε έννοια αντίστασης, να καταβαραθρώσουν οτιδήποτε μέσα στο υποσυνείδητό μας συμβολίζουν αυτές οι έννοιες.
Ανησυχώ πια, και ίσως μάλιστα να ανησυχώ πολύ αργά, για το τι περιμένει στην επόμενη «γωνία» της Ιστορίας τόσο εμάς όσο και κυρίως τη νέα γενιά. Κυρίως τη νέα γενιά που δεν ξέρει τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνει δικτατορία, όμως ήδη έμαθε τι σημαίνει διαφθορά, τι σημαίνει αδικία, ανεργία και ημιαπασχόληση. Απορώ επίσης, γιατί όλο και περισσότερο μας επαναλαμβάνουν ότι: «η ζωή και η κοινωνία είναι εκ φύσεως άδικη», μάλιστα μας τονίζουν ότι αυτό το έχουν καταγράψει όλοι σχεδόν οι μεγάλοι στοχαστές, αλλά υποκρίνονται ότι δεν ξέρουν τη συνέχεια της ρήσης που λέει ότι: «γι αυτό ο άνθρωπος εκ θέσεως οφείλει να καταπολεμά την αδικία και να βελτιώνει την κοινωνία στην οποία ζει». Και θεωρώ ότι τα ξέρουν αυτά πολύ καλά, αλλά στη Γκεμεπελική εκστρατεία, η επιδίωξη είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας με καθε τρόπο.
1789 – Οι άνθρωποι ξεσηκώνονται και διεκδικούν, αλλάζουν συστήματα, πολιτεύματα, κατοχυρώνονται διακιώματα.
2010 – Αναζητούνται συστήματα και πολιτικές πρακτικές που ακυρώνουν τις κατακτήσεις, που θολώνουν τις μνήμες, που εκμαυλίζουν τις ψυχές, που ωραιοποιούν και δικαιολογούν τις πιο σκληρές για τον άνθρωπο καταστάσεις.
«Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», είπε ο Λαοκόων για τη δική του πόλη, την Τροία με τα τείχη που δεν έπεσαν ούτε με πολιορκία δέκα ετών. Και είχε δίκιο. Αλλά τα φίδια της τότε «θεϊκής» εξουσίας τον έπνιξαν για να μην ακουσθεί η φωνή της λογικής. Οι Τρώες γκρέμισαν τα απόρθητα τείχη τους και μόνοι τους οδήγησαν γλεντώντας το Δούρειο Ίππο των ξένων κατακτητών στην αήττητη ως τότε πολή τους. Ο Όμηρος τα είπε πριν τόσους αιώνες και προειδοποίησε. Εγώ, απλά αναρωτιέμαι. Μήπως γκρεμίσαμε – εδώ και καιρό ίσως – τα τείχη μας και βάλαμε στη πόλη τα δώρα των Δαναών??? Δεν τολμώ ούτε να απαντήσω στο ερώτημά μου!!! Εξάλλου φοβάμαι ότι και Λαοκόων πια δεν υπάρχει!!! Η ελίτ του πνεύματος που κάποτε ανθούσε στη χώρα μας, έχει εδώ και χρόνια τώρα σιωπήσει. Δεν θα μπορούσε εξάλλου να ανταγωνισθεί την «υποκολτούρα», που σαν παραφυάδα έπνιξε το δέντρο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Καημένε Ποιητή. Εσύ το είπες πολύ νωρίς ... «Μπήκαν στη πόλη οι οχτροί»...
Καληνύχτα
-------------------------------------------------------------------------------
Καλημέρα.
ενα μόνο σχόλιο απο τον Μάη του 68 το σύνθημα στην αφίσα
" Η Ο Μ Ο Ρ Φ Ι Α
Ε Ι Ν Α Ι
Σ Τ Ο
Δ Ρ Ο Μ Ο ...."
ποπη χρ.
