"Σ' αυτή τη ζωή...το μόνο οριστικό είναι ο θάνατος"
Είναι αμετάβλητη κατάσταση ο θάνατος, τουλάχιστον για την γήινη, ανθρώπινη υπόσταση...
Τουλάχιστον γι'αυτή τη διάσταση που ζούμε... είναι απόλυτος, βαρύς, ακατανίκητος...δυνάστης και πολλές φορές άδικος...ύπουλος, δόλιος....
Σ'αυτή τη ζωή, ο θάνατος πονάει το ίδιο τους ανθρώπους.
Είτε είναι από την Ελλάδα, είτε από την Αλβανία, είτε από το Αφγανιστάν....
Σ'αυτή τη διάσταση που ζούμε όλες οι μανάδες, οι πατεράδες, οι αδελφές και οι αδελφοί μοιρολογούν το ίδιο , όταν χάσουν τα παιδιά τους ή τα αδέλφια τους είτε είναι έλληνες, είτε αφρικανοί, είτε ασιάτες...
Καμμιά ζωή δεν έχει λιγότερη αξία από κάποια άλλη...Γιατί απλά είναι μια ζωή....
Η δική μου, η δική σου, του γείτονα...του φίλου, του συγγενή, του συναδέλφου....που αφήνει πίσω μάνα, πατέρα, αδέλφια, γυναίκα, άνδρα, παιδιά...
Μέσα στο γκρίζο και μουντό χρώμα των ημερών, αισθάνθηκα καλά όταν άκουσα ότι η ελληνική πολιτεία, αναλαμβάνει την φροντίδα της οικογένειας του 15 χρονου Αφγανού που σκοτώθηκε στα Πατήσια...από μία...τρομοκρατική, όπως είπαν, "τα κανάλια" επίθεση....
Από έναν ακατανόητο παροξυσμό βίας, εκατέρωθεν, λέω εγώ....
Για σκέψου...αυτό το 15χρονο αγόρι, ή η μητέρα του, ή η αδελφή του, ή όλοι μαζί μπορεί να σώθηκαν από τον πόλεμο στη χώρα τους, μπορεί να γλίτωσαν από την φουρτούνα στο Αιγαίο, μπορεί ένα σκάφος του λιμενικού να τους έσωσε και να τους μετέφερε μαζί με άλλους δεκάδες στη γη, που εκείνοι νόμιζαν, "Γη της Επαγγελίας"......αλλά ένα "ρολόι σταματημένο" ήταν το μοιραίο λάθος τους...
'Ετυχε να είναι ένα 15χρονο προσφυγόπουλο...θα μπορούσε να είναι ένα 15χρονο ελληνόπουλο...εγώ, εσύ...εμείς.
Θάνατος έτσι- θάνατος κι αλλιώς... Γιατί ο θάνατος δεν έχει χρώμα...μόνο πόνο....κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.... γιατί, μάλλον, θέλει και λίγο μυαλό...κουάξ, κουάξ.....
Δώρα Βογιατζάκη
