Προς: peiratikoi@yahoo.gr
Επ'αφορμή κειμένου που απέστειλε αξιάγαστος αξιωματικός Λ.Σ., δηλώνω μία εκ των εργαζομένων εις τα γραφεία του 5ου ορόφου,
της οποίας το υποκείμενόν είναι αντικείμενο κατάρας και αναθέματος, καθόσον "σηκώνει απλώς τηλέφωνα".
Φαντάζομαι ότι ο
"θάνατός" μου θα είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, διά να μην μολύνω την αγιότητα του μάχιμου Σώματος με τη συμμετοχή μου
σε βδελυρά έργα, την οποία ,εξάλλου ευαγγελίζεται και η μαχόμενη δημοσιογραφία του ΠΕΙΡΑΤΙΚΟΥ.
Το άρθρο σας αναρρίπισε μεν το ενδιαφέρον μου, επηύξησε ωστόσο - ευτυχώς προς στιγμήν - τη δυσπιστία μου προς κάποιους εκ των αξιωματικών.
Επιτρέψατέ μου, να σας αναφέρω ότι ο ακήρυχτος αυτός πόλεμος δεν έχει κανένα νόημα. Έχουμε και εμείς συνδράμει για έτη, δουλεύοντας
υπέρ το δέον καθημερινώς, επί πολλά έτη, στηρίζοντας -ως οφείλουμε - άξιους αξιωματικούς και ουχί μόνον.
Χωρίς καμία ανταμοιβή, χωρίς ανταπόδοση, έχουμε υπομείνει ενίοτε εμβαλωματικούς τρόπους αντιμετώπισης προβλημάτων και έχουμε φέρει εις πέρας ΕΠΙΤΥΧΩΣ αποστολές, προσφέροντας ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό, που οι αμερικάνοι γκουρού του human resourcing. ονομάζουν success story.
Πριν τη δράση, υπάρχει η διάδραση και αυτή εκτυλίσσεται, είτε μας αρέσει είτε όχι, στα γραφεία.
Βασική αρχή της διοίκησης αποτελεί η απλή λογική του "έκαστος εφ' ω ετάχθη", αλλιώς οδηγούμεθα σε φαινόμενα spaghetti management, όπου όλοι τα κάνουν όλα και στο τέλος δεν γίνεται τίποτα σωστά.
Ευτυχώς υπάρχουν αξιωματικοί, μεγαλύτεροι σε ηλικία νομίζω από εσάς, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι δύνανται να αποφύγουν και το spaghetti management και το one-man-show, ενώ παράλληλα είναι ασυναγώνιστοι, στο να εξισσοροπούν με εύστοχους χειρισμούς, αντίρροπες δυνάμεις.
Το ίδιο εύχομαι και δι' υμάς.
Σεμνά,
μία "τηλεφωνήτρια" του 5ου.
(Τα στοιχεία μου στη διάθεση οποιουδήποτε τα ζητήσει)
