Λίγες ημέρες πριν, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μαζί με βουλευτές της περιφέρειας Πειραιά, το Νομάρχη, το Δήμαρχο και διάφορους άλλους φορείς, παρουσίασαν ένα 10ετές σχέδιο ανάπτυξης γι’ αυτή την πόλη στην οποία γεννήθηκα κι εξακολουθώ να ζω.
Άκουγα για νέους δρόμους, νέα συγκοινωνιακά μέσα, πολιτιστικά κέντρα, εκατομμύρια που βρέθηκαν με ένα μαγικό τρόπο για να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα, άλλα εκατομμύρια τα οποία αναμένεται να βρεθούν για να ολοκληρωθεί αυτό το τεράστιο έργο και σκεφτόμουν τι ωραία θα είναι η πόλη μου σε 10 χρόνια από σήμερα. Αν φυσικά τα σχέδια γίνουν πραγματικότητα και δε μείνουν για μια ακόμη φορά στα χαρτιά.
Λίγο μετά όμως άρχισα να προβληματίζομαι… Γιατί κάποια από αυτά τα εκατομμύρια δε δίνονται για να ξεβρομίσει η πόλη μου. Οι οδοκαθαριστές τα τελευταία χρόνια έχουν εξαφανιστεί από τη γειτονιά μου και φαντάζομαι από πολλές ακόμη γειτονιές.
Γιατί δε δίνονται χρήματα για να συντηρηθούν οι παιδικές χαρές, να καθαριστούν οι πλατείες και να φωτιστούν σωστά για να μπορούν να τις απολαμβάνουν οι πολίτες και ειδικά τα μικρά παιδιά, που ψάχνουν για έναν ανοιχτό χώρο να παίξουν λίγο.
Γιατί δε φτιάχνονται οι δρόμοι που είναι γεμάτοι λακκούβες; Τα πεζοδρόμια, που μόλις απομακρυνθείς λίγο από το κέντρο της πόλης, είναι ξεχαρβαλωμένα. Γιατί;
Ζω στο πρώτο λιμάνι της χώρας, εκεί που καθημερινά, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, καταφτάνουν χιλιάδες τουρίστες και υπάρχουν στιγμές που ντρέπομαι γι’αυτό. Ντρέπομαι γιατί ζω σε μια εγκαταλελειμμένη πόλη.
Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για το κατάντημα του Πειραιά. Σίγουρα είναι πολλοί αυτοί. Και οι πολίτες ακόμη δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Κάτι όμως πρέπει να γίνει.
Καλά είναι τα μεγαλεπήβολα σχέδια και θα ήθελα πάρα πολύ να τα δω να πραγματοποιούνται. Θα ήθελα όμως να γίνει μια αρχή με τα απλά και καθημερινά προβλήματα. Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να ζω σε μια καθαρή και ανθρώπινη πόλη.
