Στο λιμάνι του Πειραιά, κοιμούνται μέσα στις αίθουσες αναμονής των επιβατών, 4 άστεγοι συνάνθρωποί μας.
Οι ιστορίες τους έχουν να κάνουν με αποτυχίες, κάποια στιγμή της ζωής τους, είτε σε προσωπικό είτε σε οικονομικό επίπεδο. Έχουν ζήσει πολλά και ουδέποτε έπραξαν κάτι αξιόποινο για να τιμωρούνται μ΄αυτό τον τρόπο. Ούτε βεβαίως... ζουν έτσι, από "άποψη".
Τελευταία, ένας απ' αυτούς τους αναξιοπαθούντες πολίτες της χώρας μας, της πόλης που ζούμε, γύρω στα 60, εμφανώς καταβεβλημένος, κινδυνεύει να πεθάνει από σηψαιμία στα πόδια. Μετά βίας κινείται, λένε όσοι τον έχουν δει, όπως η ιδιοκτήτρια ενός εστιατορίου στην πλατεία Καραϊσκάκη, του "Φιλοξένεια", που του δίνει κάθε μέρα ένα πιάτο φαγητό. Η κυρά Χαρούλα. Αυτό είναι ανθρωπιά.
Χθες ή προχτές κάποιος άλλος άστεγος τον μετέφερε σε εφημερεύον νοσοκομείο αφού η κατάσταση της υγείας του έχει φτάσει στο απροχώρητο. Το νοσοκομείο τον έδιωξε... υποστηρίζοντας πως δεν έχει κρεββάτια... Τον έδιωξαν ελαφρά τη καρδία.
Απάνθρωπο σύστημα υγείας, ανάλγητο και ρατσιστικό ! Διαλυμένο...
Κύριε λιμενάρχα, κύριε Μανωλάκο, καλό θα ήταν να ζητήσετε εσείς που διοικείτε από το κεντρικό λιμεναρχείο, τη νοσηλεία του κυρίου Γιώργου, όπως τον ξέρουν όλοι στο λιμάνι, σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο. Για να νιώσουμε όλοι καλύτερα. Ίσως δηλαδή, ακούγοντας έναν λιμενάρχη, ν' αλλάξουν... άποψη και να ενδιαφερθούν για έναν άνθρωπο που κινδυνεύει να πεθάνει στο δρόμο. Κι εν γνώση όλων...
Χάρης Μπολκας
