ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΓΚΑΙΜΠΕΛΙΣΚΟΥΣ
ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ.
ΟΙ PEIRATIKOI
ΤΟΥΣ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ
ΚΑΒΒΑΔΙΑ.
================================
Καποτε,σ ενα μακρινο λιμανι του Ινδικου,
δινοντας μια πολυχρωμη,μεταξωτη γραβατα
σε εναν αραπη,μια μικρη αγορασα μαιμου
με ματια γκριζα,σκοτεινα και πνηρια γεματα.
Τις πρωτες μερες μοναχη στης πλωρης μια γωνια,
ξερνουσε και με κοιταζε βουβη και λυπημενη
μα σαν περασε καιρος,ερχοταν μοναχη
κι ωρες πολλες στον ωμο μου ξεχνιοταν καθισμενη.
Στα πορτα τις αγοραζα μπανανες και γλυκα
κι εξω με ενα μικρο σχοινι την εβγαζα δεμενη
κι αφου σε ολα καθομασταν καιπιναμε τα μπαρ
στο φορτηγο γυριζαμε κι οι δυο μας μεθυσμενοι.
Καποια φορα που πηγαινα μαζι της σκεφτικος
εξεφυγε απ τα χερια μου χαρουμενη και παει.
Ειχε προτερημα πολυ μεγαλο:΅Να σωπασει.
Μα ειχε κι απ την υπουλη καρδια της γυναικος.
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ
ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ.
Θανος Λαμπροπουλος
