AΣΧΕΤΟ ΑΛΛΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΡΟ
ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥΣ
ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ.
ΚΑΙ Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ.
=======================
Εξω,εκει στην φωταγωγημενη για τα Χριστουγεννα
Λεωφορο Royale στην καρδια των Βρυξελλων
εβρεχε ακαταπαυστα.Λες και οι χοντρες σταγονες
ηθελαν να παραμεινω ακομα στο κτηριο-μουσειο
Οrta,οπου με εφεραν τα βηματα μου απο νωρις το πρωι
οταν αφησα το δωματιο μου που αναθεμα το βρισκεται κοντα
πολυ κοντα στο Parko Brixel,και αρχισα παλι να σε ψαχνω.
Εψαξα σχεδον παντου,ακομα και στην συνοικια Marol
της κατω πολης εφτασα αλλα εσυ δεν εισουν πουθενα.
Λες και ειχε ανοιξει η γη και σε ειχε καταπιει.
Συνεχισα ομως να ψαχνω,αφου πιστευα οτι εκει νο το βλεμμα
που μου ειχες ριξει φευγωντας απο το μικρο καφε,που σε ειχε δει πριν πολυ καιρο
ηθελε κατι να μου πει.
Λες και ζητουσες και συ,εναν φιλο,που να μπορεις να τον εμπιστευσε
οσο τιποτα στον κοσμο.
Βλεπεις ειχες πληγωθει παλαιοτερα,και τωρα εψαχνες το κατι αλλο.
Το απιαστο για τους πολλους.
Ειχαμε ακριβως την ιδια φιλοδοξια.
Γυρω στις 11 το βροχερο πρωινο περασα απο την
κοσμοπολιτικη πλατεια Μπροουκερ,αλλα δεν ειδα πουθενα την ξανθουλα
οπτασια.
Ετσι περασα και απο την Grand Place,οπου και εκει ομως χαθηκα αναμεσα
στο πληθος
που κρατωντας ανοιχτες τις πολυχρωμες ομπρελες
προσπαθουσε να αποφυγει την δυνατη βροχη,αλλα και τα μικρα ποταμακια
που ειχαν δημιουργηθει.
Και ετσι εφτασα στο Dandes Dessinees,εκει οπου οι περισσοτεροι Βελγοι
που λατρευουν τα κομιξ και τα κινουμενα σχεδια
περνουν πολλες απο τις ελευθερες ωρες του.
Φτανοντας στην εισοδο,τιναξα απο το φθαρμενο πανωφορι μου
τις σταγονες της βροχης,και με δυο δρασκελιες μπηκα στην αιθουσα
των Στρουμφ.
Ηλπιζα βλεπεις οτι θα εισουν και συ εκει.
Το απλανες βλεμμα μου
αρχισε να σκαναρει τα προσωπα των λιγοστων πρωινων επισκεπτων,
χωρις ομως να σταθει σε κανενα.
Το δικο σου με τα ανεξερευνητα ματια δεν ηταν
πουθενα.
Σταθηκα σε μια γωνια της αιθουσας του Τεν-Τεν
προκειμενου να σκεφτω αν θα επρεπε να Σε ψαχνω,
αφου μαλλον με απεφευγες με τον τροπο σου.
Ε οχι ειπα μονολογωντας και αφου βροντηξα πισω την πορτα
βρεθηκα και παλι στους δρομους των Βρυξελλων,σε μια υστατη προσπαθεια
αναζητησης του μικρου ξανθου κοριτσιου,που ειχα γνωρισει τοτε.
Σταθηκα και παλι ατυχος.
Και πανω πουλεγα,να τα παρατησω,να σου ξεφνικα
να πεταγεσαι μεσα απο ενα γραφικο σπιτακι,εκει στην συνοικια
του Ατομιουμ,που χτισμενο το 1958
στεκει ορθιο ακομα,θυμιζοντας στους νεωτερους
το δημιουργικο πνευμα των παλιων.
Τωρα ειπα μεσα μου,θα σε δω και θα πουμε τα παντα,ενω στο νου μου
ειχα να παμε πρωτα για φαγητο στο εστιατοριο Amadeus,η στο Γαλλικο Comme Chez Soi,
oπου και θα σε ρωτουσα ποια εισαι εσυ που χρονια τωρα ερχεσαι και φευγεις
χωρις ουτε μια εξηγηση.
Χωρις ουτε μια δικαιολογια,σε μενα που σου ανοιξα(εστω και στα ονειρα μου) την
καρδια μου.
Και σου ειπα τα παντα για μενα.
Ενω εσυ αφου ακουγες,εφευγες
οπως ειχες ερθει,εκει στα βασανιστικα ονειρα μου.
Και δεν ελεγες τιποτα.Παρα μονο οτι δεν ηθελες να μπλεξεις.
Τιποτα αλλο.
Αλλα παντα στα ονειρα μου εγω εβλεπα συτα ματια σου κατι παραπανω απο αυτα που
μου'λεγες....φευγοντας.
Και γω ξυπνουσα πνιγμενος στον ιδρωτα,και τα δακρυα.
Τωρα λοιπον που σε βρηκα,ειπα δεν σε χανω με τιποτα,και ανοιγωντας τα βηματα
μου σε πλησιασα τοσο κοντα που λιγο ακομα και το χερι μου θα ακουμπουσε
τα καταξανθα μαλια σου.
Και ημουν χαρουμενος,που τελικα θα τα'λεγα με σενα,που μπηκες ξαφνικα και αναπαντεχα στην
ζωη μου,και την εκανες ανω-κατω.
Ομως λες και καταλαβες τις προθεσεις μου,ταχυνες το βημα και στριβωντας στην πρωτη
γωνια μπηκες φουριοζα στο Cafe Metropole.
O αφελης υπεθεσα οτι μπηκες και εναν καφε,και θα με περιμενες.
Επεσα ομως εξω.Και πληγωθηκα.
Αφου οταν μπηκα μεσα εσυ και παλι ησουν αφαντη.
Βλεπεις εισουν το απιαστο ξανθο κοριτσι
των παιδικων αλλα και τών τωρινων ονειρων μου.
Και παλι εσυ εφυγες οπως τοτε,και γω αν και πεταχτηκα απο
το κρεβατι μου
ενοιωσα προδωμενος.
Εστω και για τελευταια φορα.
Για αυτο σου λεω Ωρα καλη.
Θανος Λαμπροπουλος
