Η σκέψη όλων μας, μετά την τραγωδία των Χριστουγέννων, δεν έχει σταματήσει να βρίσκεται κοντά στις οικογένειες των αδικοχαμένων ναυτικών. Δυστυχώς όμως ήρθε αυτή η τραγική εξέλιξη και δεν άφησε τη θλίψη και το θρήνο φίλων, συγγενών και όλης της ναυτικής οικογένειας να σιγάσει έστω και στο ελάχιστο. Από όταν μάθαμε για την απάνθρωπη αυτή στάση των αρχών στις Ολλανδικές Αντίλες ένα ερώτημα γεννήθηκε μέσα μου και πασχίζω έκτοτε να βρω απάντηση: Είναι οι άνθρωποι στο μακρινό νησί του Κουρασάο διαφορετικοί από ότι είμαστε στην Ελλάδα, τόσο που να μην κατανοούν την ανάγκη των οικογενειών αυτών να θρηνήσουν και να θάψουν τους ανθρώπους τους όπως τους επιτάσσει η καρδιά τους, η συνείδηση τους και η πίστη τους; Διαννοούνται ότι έχουν να κάνουν, όχι μόνο με τα άψυχα σώματα 3 ανθρώπων αλλά και με τους γονείς, τις συζύγους, τα παιδιά, τους φίλους που δεν έχουν σταματήσει εδώ και 4 μέρες να κλαίνε; Συμπόνια, κατανόηση, ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Ειδικά η τελευταία είναι λέξη που τη συναντάς και σε άλλες γλώσσες: humanity, humanite - humanité -humanidad -humaniteit.Αυτά όλα βέβαια αφορούν και τις ελληνικές αρχές και τους υπεύθυνους τους, που θα πρέπει να ξέρουν πως αν δεν κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να επιστρέψουν στην πατρίδα οι τρεις αδικοχαμένοι ναυτικοί μας, θα φέρουν και αυτοί ισάξιο μερίδιο ευθύνης.
Επαναλαμβάνω και υιοθετώ το αίτημα των φίλων πειρατικών, είναι πρωτεύουσα ανάγκη να παρέμβει πλέον και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και γιατί όχι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης και όλοι όσοι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τέτοιου είδους ξεροκέφαλες αποφάσεις.
Η θλίψη σύντομα θα γίνει οργή, δεν χρειάζεται να φθάσουμε ως εκεί.
Β.Α.
