Ηταν μια φορα και εναν καιρο.
Ετσι παντα ξεκινουσε το παραμυθι της
εκει στην εργατουπολη Marol
των Βρυξελλων η ασπρομαλουσα
γιαγια.
και τολεγε στον εγγονο της, που ολημερις
ετρεχε πανω κατω στην κατω πολη,
που εμεναν μονο εργατες και μεταναστες.
τα χρονια περασαν και ο μικρος
μεγαλωσε και ανοιξε τα φτερα του
για το παρκο Μπριξελ
και την Λεωφορο
Royale.
και εβρεχε και αυτος ανδρας πλεον,
περπατουσε,με τα βηματα του να τον πηγαινουν στην Grand
Place.
εκει, που πριν 30 και βαλε χρονια,
την ειδε να στεκεται και να χαζευει
τους λιγοστους τοτε
διαβατες.
δεν περιμενε να την ξαναδει.
τα χρονια, που ειχαν περασει ηταν πολλα
και οι ελπιδες του
μηδαμινες.
και να που ομως,λες και η μοιρα του επαιζε
καποιο παιχνιδι,
την ειδε.και την γνωρισε
μονο απο το πανεμορφο χαμογελο της
και τα χρυσαφενια
μαλλια της,
που ομως ηταν κοντα κομμενα
και δεν επεφταν, οπως
τοτε χυτα
στους ωμους της.
και την πλησιασε
και την ρωτησε ποια ειναι και γιατι
εχει μπει στην ζωη του.
και αυτη λες και τον ηξερε χρονια
τον πλησιασε
και εσκυψε.
ενα ζεστο φιλι εκανε τον ανδρα
να ξυπνησει
απο τον βαρυ υπνο,
που ειχε πεσει
απο ψες το βραδυ.
και σηκωθηκε
και πηρε τους δρομους
και τα βηματα του
τον οδηγησαν εκει
στην καρδια των Βρυξελλων,
που πιστευε οτι θα εβρισκε
το ξανθο κοριτσι
που ηξερε απο τοτε, που ηταν παιδι και ακουγε
τα παραμυθια
της γιαγιας του.
Ομως ηταν μονο παραμυθια
και το καταλαβε τωρα, που ανδρας πλεον
δεν μπορει χρονια τωρα
να συναντησει, εστω και μια φορα
το δικο του
ξανθο κοριτσι.
ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟ
ΑΛΛΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ,
ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΖΕΡΗ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.
Θανος Λαμπροπουλος
