Σφίγγεται το στομάχι.
Δεν συνηθίζονται, αυτά, όσα κι αν δείς, όσα κι αν γράψεις.
οταν χάνονται άνθρωποι , που το μόνο, που ήθελαν, ήταν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή
σε μια άλλη πατρίδα, δεν αντέχεται αυτο με τίποτα.
Εκεί στην Κώ, ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΑΓΙΟΣ ΦΩΚΑΣ, ΜΕ ΦΙΔΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, 7 ΜΠΟΦΟΡ ΓΕΜΑΤΑ, ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ, ΠΝΙΓΗΚΑΝ , ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ.
σώθηκαν και τρείς, πιθανόν ανάμεσά τους και ο μεταφορέας.
τί σκάφος τους μετέφερε, σε τί κατάσταση βρισκόταν, ο θεός και η ψυχή τους.
Ομως πως να το κάνουμε, η ανθρώπινη ζωή δεν μετρα μπροστα στα υπερκέρδη των δουλεμπορικών κυκλωμάτων.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΑ ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΜΑΣ, ΑΝΤΑΡΙΑΣΜΕΝΟ, ΑΦΙΛΟΞΕΝΟ, ΕΧΘΡΙΚΟ.
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΑΙΓΑΙΟ.
ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΑΥΤΗ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΛΕΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ...
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ, ΑΥΤΑ , ΦΙΛΟΙ.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ , ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΟ, ΜΕ ΑΥΤΑ ΞΥΠΝΑΜΕ, ΜΕ ΑΥΤΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ,
ΠΟΥ ΝΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙΣ, ΕΣΤΩ ΛΙΓΑΚΙ.
ΜΙΑ ευχη ΜΟΝΟ...
ΝΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ...
ΟΜΩΣ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ..
,Π. ΧΡ.
