Δέχτηκα ενα τηλεφώνημα, πρίν λίγο , απο έναν λιμενικο, που υπηρετεί σε νησί , στην παραμεθόριο και η αλήθεια είναι, πως ένοιωσα, μια ...γροθιά στο στομάχι..
"τα κάνουμε όλα, χωρίς ρεπό, χωρίς ανάπαυση.
Αποσπασμένοι μακριά απο τα παιδιά μας,
το αγαπάω, το ΛΙΜΕΝΙΚΟ , θέλω να είναι η καλύτερη ακτοφυλακή του κόσμου, δεν με νοιάζει, που
δεν κοιμάμαι, δεν φοβάμαι να κουραστώ και άλλο.
Ομως... πικραίνομαι.
γιατί τα κάνουμε όλα, μας βγαίνει η πίστη και ούτε ενα ευρώ οδοιπορικά, πολλά τα χρωστούμενα, λέξη δεν λένε για την φορολόγηση, που κράτησαν απο το εκλογικό,
κουβέντα, ρε παιδια για τα πλεύσιμα, ΓΙΑΤΙ...
Εχουμε οικογένειες, ξεσπιτωνόμαστε, εμείς εδώ, αλλοι, στα λιμάνια, με την τουριστική κίνηση και κανένας δεν νοιάζεται για μας.
κι αν πείς πως, το σκάφος σου έχει πρόβλημα, σε κατηγορούν κι απο πάνω.
σας ξαναλέω πως το Λ.Σ, τοπ αγαπάω και με περηφάνεια, το υπηρετώ.
αλλα δεν πάει άλλο
ας κάνουν κάτι αυτοί, που γνωρίζουν, τί ακριβώς συμβαίνει και μπορούν...
κουραστήκαμε να λέμε πως, τα αλλα σώματα ασφαλείας , τα προσέχουν
κι εμάς πάντα, μας αντιμετωπίζουν σαν παρακατιανούς.
δεν είναι δυνατόν να μην μας πληρώνουν στο ακέραιο, όσα μας οφείλουν
κι αυτο να γίνεται χρόνια.
ΛΥΠΑΜΑΙ..."
-------------------------------------------------------
Τί να τού απαντήσω,εγώ, του ένστολου, ο οποίος
ακόμα εργάζεται σκληρά
και δεν το βάζει κάτω,
αλλά.... πικραίνεται και δικαιολογημένα.
ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΑΡΧΗΓΕ
ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ...
ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ, ΦΥΣΙΚΑ.
πόπη χριστοδουλίδου
