Καταλαγιάζει η πίκρα για έναν άδικο θάνατο ενός αγαπημένου συναδέλφου και συντρόφου
έστω και μετά από αρκετές ώρες , που πέφτει το σκοτάδι μιας μέρας μικρών και μεγάλων αγώνων
στους δρόμους της πόλης , που δεν έχει πάψει να αντιστέκεται;
Οχι.
|
Το τηλεφώνημα του Λευτέρη το πρωί κι ο πόνος του , που έγινε ένα με τα δάκρυα που πλημμύρισαν τα μάτια μου , ήταν ένα παράθυρο που σφαλίζει ξαφνικά στη ζωή ενός νέου δημοσιογράφου, γνήσιου επαναστάτη και μαχητικού αγωνιστή που είχε πολλά να προσφέρει σε όλους μας. Αλλά κυρίως στα πολλά όμορφα κι αγνά ονειρά του και δεν ...πρόλαβε...
Η ζωή του Αχιλλέα μας, του νυχτερινού συντάκτη ύλης του "Εθνους" δεν ήταν ποτέ ότι φαινόταν
μόνο μέσα στα γκρίζα γραφεία μιας εφημερίδας , που παλιά γέμιζε από χαρούμενες φωνές, καβγάδες
πάνω στην πίεση της δουλειάς, γέλια και πειράγματα κι αγώνες και μάχες και διεκδικήσεις και πάλη.
Τώρα που αρκετοί δεν είμαστε εκεί ο χαμός του Αχιλλέα θαρρώ πως ορισμένους τους πονάει πιο βαθιά.
Τα παιδιά στην ύλη μαυροφορέθηκαν μέχρι το τελευταίο φυλλαράκι της ψυχής τους. Και οι υπόλοιποι , οι συντάκτες που συνεργάζονταν τόσα χρόνια με τον χαμογελαστό, ακόμα και στις
πιο δύσκολες στιγμές, Αχιλλέα , όλοι έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο.Ονειροπόλο αγωνιστή τον είχα κάποτε χαρακτηρίσει στις συζητήσεις μας κι ας ήξερα , πως μόνο στους όνειροπόλους μπορούμε να βασιζόμαστε όλοι όσοι πιστεύαμε και πιστεύουμε πάντα πως
όποιος δεν ονειρεύεται και δεν δίνει στον αγώνα για το όνειρο καρδιά και ψυχή , δεν ζει.
Απλώς περνάει και φεύγει απαρατήρητος.
Δεν ...υπάρχει. Εσύ κι εγώ μικρέ- έτσι σε αποκαλούσα πάντα τρυφερά- ξέρουμε ποιοι συνάδελφοι και φίλοι υπήρχαν απλά και ποιοί ζούσαν...
Το αυτοσχέδιο πανό για την απόλυση μου τόχεςβγράψει εσύ, μικρέ.
Στην απεργία , στην πόρτα ήσουν δίπλα μου. Γιατί Αχιλλέα μου εσύ δεν ξέχασες ποτέ. Δεν προσπέρασες.
Δεν προχώρησες , παρά μόνο στη διαδήλωση δίπλα σε όσους σήμερα κλαίνε για
το ξαφνικό φευγιό σου και σε θυμούνται χαμογελαστό αποφασισμένο για όλα
κοντά σε κάθε αγωνιζόμενο εργαζόμενο.
Γιατί μικρέ γνώριζες πολύ καλά πως οι εργάτες από τα ΜΜΕ μέχρι το λιμάνι, την οικοδομή,
Και την ζώνη του Περάματος είναι όλοι μαζί μια γροθιά απέναντι σε αυτούς που τους καταπιέζουν
τους εκμεταλλεύονται και φτιάχνουν στις πλάτες τους πλούτη που τους γίνονται.•Θα τους γίνουν σίγουρα θηλιά, αφού δεν τους ανήκουν.
Αχιλλέα , μερικοί στο ΕΘΝΟΣ θα γελάνε με όσα σου γράφω. Ξέρεις ποιοι...
Αστους μικρέ.
Δεν ζουν...
Στην ΕΡΤ σε συνάντησα μόλις ξέσπασε το κακό κι είπαμε πολλά. Μούχες λείψει...
Ομως , μικρέ μου σύντροφε που συχνά μαλώναμε για το ΚΚΕ , ήρθαν φίλοι σου σήμερα
και με βρήκαν από του Ζωγράφου.
Πόσο σε αγάπησαν. Πόσο συγκινήθηκα που προσπαθούν στη μνήμη σου να μας κινητοποιήσουν
να κρατήσουμε το σπουδαίο και σημαντικό αρχείο σου και να το αναδείξουμε...
Αναρωτήθηκα.
Πόσοι στο ΕΘΝΟΣ γνωρίζουν πόσο σπουδαίος δημοσιογράφος ήσουν ,τι βιντεοσκοπούσες
πόσο έτρεχες, πόσο το λάτρευες αυτό που δημιουργούσες και πόσα βίντεο έδινες στους συναδέλφους στην ΕΡΤ;
Δεν θέλω απάντηση.
Μου αρκεί, που εσύ έμεινες όπως σε πρωτογνώρισα νυχτερινό στυλοβάτη του ΕΘΝΟΥΣ που
δεν σου πλήρωναν νυχτερινό και μαζί καταφέραμε να το πάρεις και να εφαρμοστεί η ΣΣΕ...
Το πανό, το έχω κρατήσει μικρέ. Φιγουράρει συχνά στα blogs και στα σάιτ και με ακολουθεί.
Πήρα κι εγώ κάτι από σένα μικρέ.
Ενα μάθημα.
Μου έλεγες πάντα ,"μην τους πιστεύεις όλους γιατί σε γλείφουν σε παγιδεύουν σε ρουφιανεύουν"..
Ε... και; σου απαντούσα. Ο συνδικαλιστής μάχεται για όλους και ξέρει. Αλλά δεν κάνει διακρίσεις.
Και πληρώνει και το τίμημα.
Οπως, εσύ μικρέ μου, σε ηλικία, Αχιλλέα και μεγάλε σε αξίες, μαχητικότητα και ψυχή
που δεν λύγιζε , δεν κιότευε , δεν πουλούσε την ιδεολογία της...και τους συντρόφους της
Αντίο Αχιλλέα . Κλείσε σελίδες... Πάρε μια ανάσα και ξεκίνα για την ΕΡΤ...
Πόσοι έχουμε σήμερα το κουράγιο να το κάνουμε αυτό;
Καλό ταξίδι μικρέ!
Πόπη Χριστοδουλίδου
Υ. Γ Γλίτωσες και από την ... σκληρή ...Ανθρωποφαγία.
Λίγο τόχεις αυτό...
