Δεν άντεξε ο 59χρονος συνάδελφος.
Όμως, για κοιτάξτε λίγο, γύρω σας.
Οι συνάδελφοι εργαζόμενοι αγωνιστές του ALTER μένουν εκεί, με κομμένο τον...αέρα, πήγαν να τους κόψουν και τη ΔΕΗ, περνάνε Γολγοθά πραγματικό και ψυχολογικό, κάνουν κουράγιο , όσο μπορούν. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι δείχνουμε να τους ξεχάσαμε και δεν περνάμε να τους σφίξουμε το χέρι, να τους κάνουμε μια ζεστή συναδελφική αγκαλιά, να τους βοηθήσουμε, να βγούμε μαζί τους, στο δρόμο και να φωνάξουμε πως έχουν δίκιο και τους αξίζει να δικαιωθούν.
Παραδίπλα, οι συνάδελφοι, στην "Ελευθεροτυπία", απογοητευμένοι ίσως, λυπημένοι σίγουρα, σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν τον απεργιακό τους αγώνα.
Τα παιδιά της "Αυριανής" , με τα μάτια κόκκινα από τα...δάκρυα και την αγρύπνια, απλήρωτα 17 μήνες, εργάζονται και αγωνίζονται.
Αγωνίζονται και αντιστέκονται.
Οι φίλοι, στον "Κόσμο του Επενδυτή", οι συνάδελφοι σε "Μακεδονία", "Θεσσαλονίκη", "Σπορ του Βορρά".
Τα παιδιά στην ΕΡΤ, που δεν ανανεώθηκε, πολύ άδικα, η σύμβασή τους.
Στο "Έθνος", τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η ...σκλαβιά.
Σε ραδιόφωνα, δημοτικά η μη.
Στα κανάλια και στις εφημερίδες.
Απολύσεις, ατομικές συμβάσεις, εκβιασμοί, απειλές εις βάρος όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ.
Άνεργοι, απολυμένοι, φορτισμένοι βαριά.
Κάποιοι πεινάνε δεν είναι ψέμα.
Εξαθλιώνονται και μαραζώνουν.
Εργάζονται για το μεροκάματο του τρόμου, που, ίσα-ίσα τους φθάνει για ένα κομμάτι ψωμί!
Η δημοσιογραφική πιάτσα ΑΓΚΟΜΑΧΑ, ΣΥΝΘΛΙΒΕΤΑΙ, ΣΠΑΡΤΑΡΑ ΚΑΙ...ΛΙΩΝΕΙ.
Ποιος να αντέξει και πως;
Οι συνταξιούχοι μας τραβούν την...ανηφόρα σε δραματική κατάσταση και αυτοί.
Τα Ταμεία μας κινδυνεύουν.
Το αγγελιόσημο το έχουν βάλει στο ...μάτι!
Χαράτσια, δάνεια, κάρτες, ενοίκιο, έξοδα για τα παιδιά.
Με μισθούς πείνας και εκτός ΕΣΗΕΑ και ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και ΕΔΟΕΑΠ, δεκάδες σκληρά εργαζόμενοι συνάδελφοι, στα portal.
Στους φωτορεπόρτερ, τα φέσια πολλά και πολύ καιρό.
Οι ισολογισμοί στον... αέρα.
Για σκεφθείτε, πόσες οικονομικές εφημερίδες διαλύονται.
Στα αθλητικά έντυπα και στα περιοδικά ...αχός ακούγεται βαρύς!
Κι από πάνω, να σε διατάζουν να παρουσιάσεις στον λαό ψέματα.
Στις διαδηλώσεις τρως ξύλο, χημικά και κυνηγητό , γιατί είσαι ...στόχος.
Βλέπεις τους πλούσιους του επαγγέλματος τους πουλημένους και φρίττεις!
Βλέπεις κι ορισμένους "συναδέλφους" ανθρωποφάγους, που νομίζουν, πως "αυτοί θα...σωθούν" και ...με ευκολία "τρώνε" τον διπλανό τους και σου σφίγγεται το στομάχι.
Παρτάκηδες, βολεψάκηδες, ανόητοι και βαθιά νυχτωμένοι, απολιτίκ με την κακή έννοια του όρου,τσιράκια των αφεντικών... ξεφτιλισμένα.
Λογής-λογής οι κύριοι, που είναι η μεγάλη ντροπή του κλάδου.
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΈΡΕΙΑ, ΌΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΣΤΡΈΨΕΙΣ ΤΗ ΜΑΤΙΆ ΣΟΥ, ΑΓΩΝΙΑ, ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΠΟΝΟΣ!
Μας λεηλάτησαν, μας χτύπησαν σε ζωτικά όργανα, μας έκλεψαν όνειρα κι ελπίδες, μας ποδοπάτησαν, μας έριξαν στα σκουπίδια και τα αφεντικά πανηγυρίζουν!
Γιατί, το είχαμε δει μεγάλοι και τρανοί, οι...σκλάβοι!
Το πρώτο θύμα στα ΜΜΕ.
Αλλά, πολύ φοβόμαστε, πως δεν θα είναι και το τελευταίο.
Το απευχόμαστε.
Και λέμε.
Μην λησμονείτε την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο για τον συνάδελφο, που υποφέρει περισσότερο από εσάς, την αγάπη την συναδελφική, που όλοι μας έχουμε ανάγκη.
Πόπη Χριστοδουλίδου
Υ.Γ Το γραπτό ετούτο φθάνει σε εσάς, αφού πρώτα χύθηκε μαζί, μελάνι και δάκρυ.
Και ...λύτρωση, που, έστω το ελάχιστο, γέμισε το χαρτί.
Ενα χαρτί μουσκεμένο.
Μα αληθινό!
