"Κάτω απ' τη μαρκίζα" ταξίδεψε η Πόπη, με τη φωνή της φίλης της Πένυς Ξενάκη

Αγαπημένη μου, ΜΟΝΑΔΙΚΗ φίλη, όπως θα διαπίστωσες ήταν εκεί, στον πικρό αποχαιρετισμό, αυτοί που έπρεπε. Ήταν και μερικοί που δεν θά 'θελες, βέβαια...

Όπως και έλειπαν πάρα πολλοί, που εσύ, σε όλο το διάβα της ζωής σου είχες στηρίξει και βοηθήσει με όλη την ανιδιοτέλεια που σε πλημμύριζε. Λείπαν πολλοί από το "ΕΘΝΟΣ" του Μπόμπολα, όταν εσύ έβαζες το στήθος σου μπροστά για να μην περάσουν τα σχέδιά του και μείνουν χωρίς  δουλειά. Την έχασες εσύ.
Λείπανε οι συνάδελφοι της ΕΡΤ, αυτοί για τους οποίους έδωσε μάχη για να μη χάσουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα και την περίθαλψή τους στον ΕΔΟΕΑΠ όταν έπεσε το "μαύρο". Άρρωστη από τη μία, ταξίδια στη Θεσσαλονίκη από την άλλη, για συμπαράσταση και βοήθεια στην ΕΡΤopen που λειτουργούσε στη συμπρωτεύουσα.

Λείπανε από το Ρ/Σ " ΚΑΝΑΛΙ ΕΝΑ" του Πειραιά, όταν εσύ ως δ/ντρια προγράμματος στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τους έδωσες βήμα, υπερασπίστηκες τις αδικίες που κάποια γνωστά λαμόγια είχαν δημιουργήσει.
Λείπαν ακόμη και πάρα πολλοί συνάδελφοι που έλαβαν στήριξη όταν η υγεία τους κλονίστηκε και εσύ από τη θέση της προέδρου του Τμήματος Υγείας-Περίθαλψης του ΕΔΟΕΑΠ, ξεπερνούσες αγκυλώσεις  και αντιδράσεις, χαρακτηρίζοντάς σε μάλιστα -κάποιοι καρεκλοκένταυροι- extra large στις παροχές σε αυτούς τους αδύναμους.

Εκεί ήταν, όμως, η αγαπημένη σου Πένυ. Η κοινή μας φίλη, που δέθηκες ιδιαίτερα σε κείνο το ταξίδι στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι το 1999, όταν συμμετείχαμε στην ανθρωπιστική αποστολή στον αδελφό γειτονικό λαό των Σέρβων.

Έτσι σε αποχαιρετήσαμε. Όπως σου έπρεπε Ποπάι μου. Με το τραγούδι που λάτρευες. Τη "Μαρκίζα" του αξέχαστου Γιάννη Σπανού, που σε συνόδεψε στο αιώνιο φευγιό λίγες ώρες αργότερα. Τουλάχιστον, έχεις υπέροχη συντροφιά εκεί, τον γλυκύτατο Γιάννη.

ΚΑΛΗ και ΓΑΛΗΝΕΙΑ ΠΟΡΕΙΑ  και στους δυο.

Σε ό,τι με αφορά, ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι ελάχιστο.

Ο Λάμπρος σου.