Αχ, ρε Πόπη...

Πόπη μου, αγαπημένη μου αδερφή, λατρεμένη και πολύτιμη μου φίλη, δασκάλα μου στην εντιμότητα, τη ντομπροσύνη στο δύσκολο αυτό δρόμο που επιλέξαμε.

Κράτησες πολύ ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας, της εγκυρότητας, της αλληλεγγύης, της αντικειμενικής ενημέρωσης, όσο ελάχιστοι πλέον στις μέρες μας. Ήσουν εκεί -δίπλα- σε όλους όσους διαπίστωνες, εσύ, ότι έχουν αδικηθεί και βρισκόντουσαν στην πλευρά την ανίσχυρη. Τους υπερασπιζόσουν με νύχια και με δόντια. Ακόμη και αν βρισκόσουν στο κρεβάτι του πόνου...

Δεν θα ξεχάσω όταν τα Χριστούγεννα του 2017 ήρθα στο "Ε. Ντυνάν" να σε επισκεφθώ μαζί με την Ελένη και το Νεόφυτο.

Αποφασισμένος να "σε καταχεριάσω" (γιατί αυτό όφειλα ως φίλος και αδερφός) μήπως έστω και την ύστατη στιγμή καταφέρω να σε πείσω να ...αλλάξεις ρότα και να σκεφτείς λίγο και την Πόπη. Ήταν τότε που κρινόταν το μέλλον του "κοινού μας σπιτιού" όπως έλεγες, του ΕΔΟΕΑΠ, για τον οποίο αγωνίστηκες με κάθε τρόπο, όταν οι "ισχυροί" επιχειρούσαν να τον ξεπουλήσουν. Μπήκα στο δωμάτιο και, με έκπληξη, σε είδα ξαπλωμένη και διασωληνωμένη να μιλάς στο τηλέφωνο και να προσπαθείς να επιλύσεις μια διαφορά που είχε προκύψει μεταξύ μιας εγαζόμενης και της δοίκησης του Οργανισμού. Κι εσύ εκεί, η γνωστή Πόπη με το έντονο ύφος, να επιχειρείς να τη σώσεις από τη διαθεσιμότητα που την είχαν θέσει...
Αχ, ρε Ποπάκι, δεν άντεξα και σου είπα κάποια πράγματα με σκληρό τρόπο γιατί έβλεπα την πορεία και την εξέλιξη της υγείας σου, που εσύ αρνιόσουν να αντιμετωπίσεις όπως έπρεπε. Δηλαδή, να φροντίσεις και να προσέξεις την Πόπη λίγο παραπάνω.

"Τώρα προέχει ο ΕΔΟΕΑΠ, τον χάνουμε" μου είπες. "Πόπη μου, η υπόθεση είναι τελειωμένη, την πουλήσανε. Τέλος ο ΕΔΟΕΑΠ όπως τον ξέραμε", σου αποκρίθηκα και εκεί ήταν που ..."άστραψες και βρόντηξες".

Πεζοδρόμιο ΕΣΗΕΑ 13/3/2015
(Γιώτα Τράμπαρη, Λάμπρος Παπαξενάκης,
Πόπη Χριστοδουλίδου, Βασίλης Τζήμτσος)

"Εσύ, ειδικά, δεν πρέπει να μιλάς έτσι για τον ΕΔΟΕΑΠ" μου είπες με το γνωστό παθιασμένο ύφος σου. Πληγώθηκα, αλλά δεν μετάνοιωσα ποτέ γιατί αυτά έπρεπε να σου πω ως πραγματικός φίλος. Είχα, άλλωστε, χρέος απέναντί σου. Ένα πολύ δυνατό χρέος φιλίας, αληθινής και άδολης που είχαμε χτίσει τα 25 και πλέον χρόνια από τότε που γνωριστήκαμε εκεί στο Ρ/Σ "ΚΑΝΑΛΙ 1 του Πειραιά", όταν σε πρωτοσυνάντησα να παίρνεις συνέντευξη από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. (Δημοσιογραφία η πρώτη σου αγάπη, τραγούδι και ραδιόφωνο η δεύτερη). Άλλωστε, εσύ και ο άνθρωπος ΚΟΛΩΝΑ που είχες δίπλα σου, η Γιωτούλα ήσασταν από τους ανθρώπους που μου στάθηκαν όταν αντιμετώπισα και εγώ καταστάσεις δύσκολες και πρωτόγνωρες.

Τι να πρωτοθυμηθώ, ρε Ποπάκι μου; Είναι τόσα πολλά... τη δεκαετία του '90 όταν, τότε που υπήρχε ακόμη το πραγματικό ρεπορτάζ που εσύ υπηρετούσες με ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ τρόπο, τρέχαμε στα δικαστήρια του Πειραιά και μετά στο υπουργείο Ναυτιλίας και την Αστυνομική Δ/νση για την είδηση και μετά στα γραφεία του "ΕΘΝΟΥΣ" στον Πειραιά για να την αποτυπώσουμε και να την δημοσιοποιήσουμε; Τα γέλια, οι διαφωνίες, η αγωνία να προλάβουμε, τα προσωπικά μας...

Αχ, ρε Πόπη, είναι τόσα πολλά.

Το μεγαλύτερο ευχαριστώ, όμως, είναι ότι στο ξεκίνημα της πορείας μου στο χώρο της δημοσιογραφίας συνάντησα εσένα και μαζί με σένα τον "καπετάνιο" ΝΙΚΟ ΠΗΓΑΔΑ, τον δάσκαλό μας στη δημοσιογραφία (όπως, δυστυχώς, αυτή δεν υπάρχει σήμερα), τον Σταύρο Μαλαγκονιάρη και άλλους αξιόλογους ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ και έτσι επέλεξα εύκολα "με ποιους θα πάω και ποιους θα αφήσω" σε ένα ρεπορτάζ με πολλά συμφέροντα και ακόμη περισσότερους προσκυνημένους.

Δεν το μετάνοιωσα ποτέ και αν σήμερα νοιώθω υπερήφανος για τη δημοσιογραφία που έζησα, αυτό οφείλεται σε εσένα και εκείνο το παρεάκι της οδού Κουντουριώτου.
Δεν γίνεται να ξεχάσω και το ταξίδι στο φλεγόμενο και βομβαρδισμένο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, την Πρωτομαγιά του 1999 που σου είπα ότι οργανώνουμε (με καλλιτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους) για ανθρωπιστική βοήθεια και φάρμακα στους αδερφούς μας Σέρβους. Χωρίς δεύτερη σκέψη μου είπες "να κόψω το λαιμό μου" να βρω ακόμη τρεις-τέσσερις θέσεις στο πούλμαν για σένα ("ΕΘΝΟΣ"), τις Σταυρούλα Σπυριδάκου  και Ηλιάνα Τσαγκάρη ("Η ΒΡΑΔΥΝΗ") και την άλλη Πόπη τη Χασιώτη ("ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"), το γλυκό ξανθό κορίτσι που χάσαμε, επίσης, πολύ νωρίς το 2013.
Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω Πόπη μου; Είναι τόσα πολλά, αλήθεια.
Μαύρισε ο ουρανός Ποπάκι σήμερα, έριξε και κεραυνούς.  Όπως πριν από 14 χρόνια, εκείνη την βροχερή Πρωτομαγιά του 1999, στο Βελιγράδι. 
Καλή Αντάμωση εις το επανιδείν αγαπημένη μου, αδερφική μου φίλη, ΛΕΒΕΝΤΙΣΣΑ και καπετάνισσα του Peiratikou Reportaz, αυτού του ελεύθερου blog που σκοπό είχες να αναδεικνύεις αυτά που οι άλλοι θα απέκρυπταν. 
Αχ, βρε Πόπη...
ΛΑΜΠΡΟΣ Θ. ΠΑΠΑΞΕΝΑΚΗΣ