Dora Vlachou (Fb)
Αντίο...
Το ξεστόμισε η Γιώτα, στο τηλέφωνο, ώρα 8 το πρωί, μέσα σε λυγμούς και κραυγές απόγνωσης...
Ένα 24ωρο μετά, προσπαθώ να το χωρέσω στο μυαλό μου.
Ήσουν πάντα σταθερό κομμάτι της ζωής μου. Ακλόνητο. Ανεπηρέαστο από συνθήκες. Βράχος. Δέντρο βαθιά ριζωμένο στην αυλή του σπιτιού μου.
Σκαλίζω μνήμες από το μακρινό 1983, στην Αυριανή. Νυχτερινές βάρδιες με αγωνίες και βροντερά γέλια. Τα ποιήματά και οι στίχοι σου, στο σπίτι στο Αιγάλεω. Τα τραγούδια που αγαπούσες. Το μικρό γραφείο του Έθνους στον Πειραιά, ορμητήριο της έντιμης, μαχητικής δημοσιογραφίας με τον κ. Νίκο, τον Σταύρο, την Όλγα, την Γκέλυ. Το Κανάλι 1, το Πειρατικό, η παρουσία σου παντού στους δρόμους, στους αγώνες για το δίκαιο. Ο συνδικαλισμός, οι μάχες. Γινόσουν χίλια κομμάτια για συναδέλφους, φίλους και αγνώστους. Για όλους μαζί και για κάθε έναν ξεχωριστά. Πάλεψες ηρωικά με τερατώδεις γίγαντες και άγρια θηρία, βγαίνοντας νικήτρια ή ηττημένη, κερδίζοντας όμως πάντα το σεβασμό και την αναγνώριση.
Αποφάσισες να γράψεις τέλος σε αυτό το πλήρες ρεπορτάζ, Πόπη μου, αγαπημένη, ονειροπόλα ψυχή μου. Η αποστολή σου εκπλήρωσε το στόχο της: Άγγιξες τα αστέρια. Θεράπευσες ανθρώπινες πληγές. Διέδωσες τα ιδεώδη της δικαιοσύνης, της φιλίας, της τιμής και της αξιοπρέπειας. Ξεκουράσου τώρα...
Θα σ' αγαπώ πάντα. Καλή αντάμωση...
