ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ!

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ!

To PEIRATIKO REPORTAZ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ!

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Νίκος Μπελαβίλας, υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά: «Η μάχη του Πειραιά είναι μάχη για το μέλλον

9/12/2018

Στο πρόγραμμα του για τον Πειραιά αναφέρθηκε - μεταξύ άλλων- με συνέντευξη του στην εφ. Η Εποχή ο Νίκος Μπελαβίλας.
Ο υπ. Δήμαρχος Πειραιά εξήγησε πως «μόνο το πρόγραμμα του Λιμανιού της Αγωνίας το 2002, δεκάξι χρόνια πίσω, να πάρουμε και να 
εφαρμόσουμε θα έχουμε απογειώσει την πόλη» συμπληρώνοντας πως
«οι ιδέες του 2002 έχουν εμπλουτιστεί με την εξαιρετική επεξεργασία και τεκμηρίωση εκατοντάδων νέων ανθρώπων, δεκάδων επιστημόνων και ερευνητών που ακριβώς απέδειξαν ότι αυτοί οι αρχικοί στόχοι μιας μικρής συλλογικότητας για το αστικό πράσινο, για τα μνημεία, για το λιμάνι για τη σχέση της θάλασσας με την πόλη, για την κοινωνική συνοχή, για την αλληλεγγύη, για τις φτωχές γειτονιές είναι αναγκαία στοιχεία για την επιβίωση του Πειραιά». «Το επερχόμενο ρημαδιό στις γειτονιές το είχαμε προβλέψει και προετοιμαστεί ανάλογα. Τώρα είναι 
τόσο αποδεκτές οι ιδέες αυτές, τόσο συγκροτημένα τα σχέδια που ήδη βρίσκονται στα προγράμματα και των άλλων συνδυασμών. Οι προτάσεις που θα κατεβάσουμε την επόμενη περίοδο επεξεργασμένες συλλογικά θα είναι τέτοιες που θα συνεχίσουν να μας αντιγράφουν μέρα με τη μέρα» τόνισε .
Ερωτώμενος για τα βασικά σημεία που ως δήμαρχος θα δώσει βαρύτητα αναφέρθηκε στα ακόλουθα:
-               Στην ταυτότητα της πόλης. Ο Πειραιάς όχι ως ανταγωνιστική πόλη με την Αθήνα αλλά ως συζυγές δίπολο, όπως λέει το ρυθμιστικό της Αθήνας. Μιά πόλη-λιμάνι που οφείλει να συλλειτουργεί στην ίδια κατεύθυνση. Ως τώρα βυθιζόταν σε έναν μίζερο επαρχιώτικο, ανταγωνισμό. Χάνοντας διαρκώς. Οι ρόλοι λοιπόν της πρωτεύουσας με το επίνειο είναι συμπληρωματικοί-το διπλό μητροπολιτικό κέντρο της χώρας.  Και γι΄ αυτό είναι μεγάλης κλίμακας η μάχη αυτή που δίνουμε. Είναι κρίσιμη η στροφή-πρέπει να συντελεστεί άμεσα.
-               Στην κοινωνική συνοχή και στην εργασία.  Η αλληλεγγύη, η πρόνοια, οι υποδομές και οι δράσεις αυτές, οργανώθηκαν από τον κόσμο της "Αλληλεγγύης", του "Λιμανιού της Αγωνίας", των κοινωνικών φαρμακείων και ιατρείων, των αγορών χωρίς μεσάζοντες, του Σχολείου Μεταναστών και της Παμπειραϊκής για τους πρόσφυγες. Κράτησαν τον κόσμο όρθιο. Θέλουμε και άλλα πολλά ανάλογα, κινηματικά και θεσμικά,  εθελοντικά και δημόσια, όλα μαζί, μέχρι να ξεπεράσουμε την κρίση.
-               Στο περιβάλλον και το δημόσιο χώρο. Αυτό πιάνει από τα σκουπίδια μέχρι την καπνιά των φουγάρων των πλοίων του λιμανιού του Πειραιά. Στην ποιότητα ζωής, στον χώρο της διανόησης, του πολιτισμού όπου σε αυτό το μόνο που έχουμε να επιδείξουμε και δεν έχω κανένα λόγο να μην το χρεώσω θετικά σε όλους τους προηγούμενους και στον νυν Δήμαρχο, και βέβαια στον εξαιρετικό Καλλιτεχνικό Διευθυντή του, είναι το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Αλλά και το μικρό Θέατρο κάτω από τη Γέφυρα. Το πρώτο είναι το  θέατρο της πόλης μας που επάλληλες
Δημοτικές Αρχές και όλοι εμείς αναδείξαμε. Μαζί και η Περιφέρεια Αττικής που χρηματοδοτεί σταθερά. Το δεύτερο, το θεατράκι του Φαλήρου υπάρχει χάρη στο ατομικό κουράγιο ενός ηρωικού δημιουργού. Αυτά τα δύο, είναι τα μόνα που πάνε καλά. Πρέπει να πάνε καλά και άλλα πολλά. Θα χτίσουμε καινούργιες δομές όχι στο λαμπρό κέντρο της πόλης αλλά κυρίως στην περιφέρειά της, στις γειτονιές. Κλείνω με τα βασικά του κράτους δικαίου την παιδεία και την υγεία. Νοσοκομεία και εφημερίες, μονάδες υγείας στις γειτονιές, υποδομές σχολείων και παιδικών σταθμών, το πανεπιστήμιο μας.
Σε αυτή την περίοδο προτεραιότητα είναι η επαφή με τους Πειραιώτες σε όλες τις γειτονιές και σε κάθε επίπεδο, ένας κύκλος που «θα έχει ολοκληρωθεί μέσα σε δύο μήνες ενώ παράλληλα θα έχει ανασυνταχθεί το πρόγραμμά μας. Το πρόγραμμα δεν θα είναι ατομικές ιδέες μου, δεν θα  είναι παραδοτέο επικοινωνιακών επιτελείων, είναι οι ιδέες ΜΑΣ, ώριμες πιά για αυτή τη μάχη. Είναι το συμβόλαιο που θα συνομολογηθεί για την επόμενη μέρα της πόλης. Αυτή η διαδικασία θα μας θωρακίσει για να περάσουμε στην τελική ευθεία και να συγκροτηθούμε και να συγκρουστούμε κατά μέτωπο με αυτό που ονομάσαμε στην αρχή. Όχι για το πόσο καλά έκανε ο Δήμαρχος τα πεζοδρόμια αλλά με το ποιος κυβερνά τον Δήμαρχο, πίσω από την κουρτίνα».
Ο Νίκος Μπελαβίλας απηύθυνε κάλεσμα συνεργασίες σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς σχολιάζοντας πως «στον Πειραιά δεν παίζεται το ευρώ ή η δραχμή, άλλα παίζονται.  Το ζήτημα είναι πάμε να καθαρίσουμε με αυτά και να δούμε στη συνέχεια τι θα κάνουμε ή τι θα κάνει ο καθένας. Οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι να χτίσουμε συμμαχίες, οι οποίες θα έχουν να κάνουν μ΄ ένα και μόνο στόχο. Να επανέλθει η πόλη στη δημοκρατική ομαλότητα».
Ερωτώμενος για την ταυτότητα του Πειραιά εξήγησε πως πρόκειται για  «ένα κράμα ταυτοτήτων που σφυρηλατήθηκε στο πολιτικό καμίνι του 20ου αιώνα. Δηλαδή στη Μικρασιατική Καταστροφή, στον Πόλεμο, στην 
Εθνική Αντίσταση, στην εποχή του 114, στη Μεταπολίτευση. Η κοινωνική ταυτότητα όλως μας, εμπεριέχει μικρασιάτες πρόσφυγες, νησιώτες, αρκάδες και μανιάτες μετανάστες, αντάρτες του ΕΛΑΣ και λαμπράκηδες, δημοκράτες και αντιστασιακούς του '74. Εμπεριέχει ταυτόχρονα εργάτες και παλιές βιομηχανικές οικογένειες, ναυτικούς, κορίτσια του λιμανιού και καραβοκυραίους. Κομμάτι όλων αυτών είναι οι αλάνες, ο Ολυμπιακός και ο Εθνικός, η Μελίνα, οι παρέες της μεταπολίτευσης και οι κινηματογραφικες λέσχες, οι δημοτικές μας κινήσεις, οι κοινωνικές συλλογικότητες μας».
Υποστήριξε πως η μάχη του Πειραιά είναι μάχη για το μέλλον ενώ τόνισε πως πρέπει «να τελειώνουμε με αυτά τα βαρίδια που το λιμάνι σέρνει μαζί του , όπως κάθε λιμάνι: Η Μασσαλία, η Νάπολι,  όχι μόνο ο Πειραιάς. Τις τοπικές ολιγαρχίες. Το τοπικό λούμπεν που διεκδικεί την εξουσία μέσα από περίεργες διαδρομές και που στον Πειραιά τον είδαμε να αναδύεται στις προηγούμενες εκλογές, μέσα από θεσμικές διαδρομές. Μιλώ για τις συμμορίες που έφτασαν να τραμπουκίζουν τον τότε δήμαρχο Βασίλη Μιχαλολιάκο. Ουδέποτε ως τότε είχε τολμήσει κανείς, όσο λούμπεν, να τραμπουκίσει τον δήμαρχο της πόλης. Να ξεκαθαρίσουμε ότι ζούμε σ΄ ένα όμορφο λιμάνι της Μεσογείου, ένα λιμάνι που όλες οι δημοτικές αρχές, με εξαίρεση τις διορισμένες των δικτατοριών του '36 και του '67, σεβάστηκαν και προστάτευσαν αυτή την πορεία, δεν επέτρεψαν σε παραπολιτικά κέντρα, να θέσουν όρους για το πώς θα λειτουργήσει η δημοκρατία».